ပုေတၱာ၀ါဒ ဆံုးမစာ (အဘက သားကို ဆံုးမခန္း)

(၁)
"ပန္း၏ပမာ"၊ ဤလကၤာတြင္၊ မာတာပိတ၊ ဆိုဆံုးမသား၊ ထိုစကားကို၊ မွတ္သားကုန္ၾက၊ မိန္႔လိုက္ျပအံ့၊ ေမြးဘလက္႐ံုး၊ ျမပန္းကံုးသို႔၊ ႏွလံုး၀မ္းက၊ ခ်စ္ႏိုးလွသည္၊ သားလွေရႊေတာင္၊
ဘသည္းေခါင္၊ နားေထာင္၍သာ၊ ေစ့ေစ့နာေလာ့၊ မိရာဘရည္၊ တည္မည္ အေၾကာင္း၊ ေကာင္းသားက်င့္၀တ္၊ စာအတတ္ကို၊ သားျမတ္ယခု၊ တတ္ေၾကာင္းျပဳေလာ့၊
ဗဟုသုတ၊ မရွိကမူ၊ ေနာင္တဆယ္ႀကိမ္၊ ညႇိဳးပိန္မ်က္ႏွာ၊ ပြဲမွာမ၀င္၊ ျပင္မွာမေရာက္၊
ေတာမွာေမ်ာက္သို႔၊ ေျခေထာက္လက္စံု၊ ရွိပါတံုလ်က္၊ လူပ်က္လူႏွမ္း၊ လူေပါက္ပန္းႏွင့္
လူသြမ္းလူေပါ့၊ ထဲေသာ့ေသာ့ဟု၊ ကဲ့ရဲ႕ျပဳလိမ့္။ ညီပုရွက္မည္ထင္၏တည္း။
(၂)
"ထို႔ေၾကာင့္သားေထြး"၊ ငယ္ေထြးေလးက၊ လူေရးလူရာ၊ ရွိစိမ့္ငွာဟု၊ ေက်ာင္းမွာၿမဲေန၊
စာေပသင္သင္၊ သို႔လွ်င္သို႔ဖတ္၊ သို႔မွတ္သို႔ေရး၊ သို႔ေမးသို႔ေျဖ၊ သို႔ေနသို႔ထိုင္၊ သို႔ကိုင္သို႔ႂကြ၊
သို႔ကြသို႔ကုန္း၊ သို႔သံုးသို႔စြဲ၊ သို႔လဲသို႔ထား၊ သို႔စားသို႔ေသာက္၊ သို႔ေလွ်ာက္သို႔ဆို၊ သို႔ကိုသို႔က်င့္၊
သို႔ႏွင့္သို႔လွ်ိဳး၊ သို႔ရွိခိုးဟု၊ ျမတ္ႏိုးလွစြာ၊ ညီ့ဆရာက၊ မိန္႔သမွ်ကို၊ ညီလွမင္းေရႊ၊ မေမ့ေစႏွင့္၊
ေစ့ေရေမြးဘ၊ မွာသမွ်ကို၊ ညီလွေရႊနား၊ ခ်ပ္ခါထား၍။ သည္းဖ်ားမွတ္ေစခ်င္၏တည္း။
(၃)
"သည္းဖ်ားမွတ္စိမ့္"၊ တဖန္မိန္႔အံ့၊ ႏွစ္သိမ့္၀မ္းသာ၊ ညီနားနာေလာ့၊ လူရြာလွ်ပ္ေပၚ၊
ရႊင္ျမဴးေပ်ာ္သည္၊ သူေတာ္ မဟုတ္၊ လူယုတ္သူေသာင္း၊ လူဗူးေတာင္းႏွင့္၊ မေကာင္းမႈ မ်ား၊ ေန႔တုိင္းပြားသည္၊ ေသာက္စားယစ္၀၊ လူ႔ဗာလက၊ စသည္လူတြင္၊ လူေလဖင္ႏွင့္၊
ေပ်ာ္ရႊင္စကား၊ လူမုိက္မ်ားတို႔၊ ေပါင္းညားရံခါ၊ နီးယွဥ္လာလည္း၊ ေ၀းစြာသားလွ၊
ခြါႏုိင္မွတည့္၊ သားလွကိုယ္က်ိဳး၊ စံုျပည့္ၿဖိဳးလိမ့္၊ ႀကိဳးေလသားလွ၊ မွာသမွ်ကို၊ မခ်ေျမ၀ယ္၊
အပယ္ႏွင့္ကား၊ ဘစကားကို၊ ရႊင္အားရ၍။ သားလွမွတ္ေစခ်င္၏တည္း။ ။

လိုက္လို႔ မမီႏိုင္ေအာင္
ပတိ႐ူပေဒသ၀ါသ = ကုိယ္နဲ႔ သင့္ရာေဒသမွာ ေနရမယ္။
ပုေဗၺ စ ကတပုညတာ = ေရွးေကာင္းမႈကံလည္း ပါရမယ္။
အတၱသမၼာပဏိဓိ = ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုး ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ရမယ္။
သဒၶမၼႆ၀န = သူေတာ္ေကာင္းတရားလည္း နာၾကားရမယ္။
အဲဒီ စက္ေလးပါးနဲ႔ ျပည့္စံုရင္ ဘယ္သူမွ် လိုက္လို႔မမီႏိုင္ေအာင္ ျပည့္စံုတိုးတက္
ႏိုင္တယ္။

လံု႔လ ၀ီရိယေတြနဲ႔ ပံ့ပိုးကူညီ
ဆရာသမား အႀကီးအကဲလုပ္တဲ့သူေတြဆိုတာ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ေနစရာ ထုိ္င္စရာ၊ စားစရာ ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ၿပီးတဲ့အျပင္ ၀ီရိယဆုိတာလည္း အၿမဲရွိေနရပါတယ္။ အက်ိဳး
ေပးၾကမယ့္ ေရွးကံေဟာင္းေတြ ပါလာၾကေပမယ့္ ဒီဘ၀မွာ လံု႔လ၀ီရိယေတြနဲ႔ ပံ့ပိုးကူညီ
ၾကရပါေသးတယ္။ အဲဒီလို ဒီဘ၀မွာ လံု႔လ၀ီရိယေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး မပံ့ပုိး မႀကိဳးစားဘူး
ဆိုရင္ေတာ့ အရွိန္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မွန္းမသိ က်ဆင္း က်ဆင္းလာၾကေတာ့
တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ီရိယကေတာ့ အၿမဲတမ္း ရွိေနၾကရမွာပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ် မေလွ်ာ့နဲ႔၊ ၀ီရိယ
ကို မေလွ်ာ့နဲ႔၊ စိတ္ဓာတ္ကုိလည္း မေလွ်ာ့နဲ႔။

ေရမေသာက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာ
ေမတၱာစိတ္ ကင္းမဲ့တဲ့ သူေတြက်ေတာ့ ေရမေသာက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာေတြလို စိုစိုဖတ္ဖတ္ မရွိၾကဘူး။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ေတြပဲ အၿမဲတမ္း သားေရး သမီးေရး၊ စီးပြားေရး၊ ေလာကေရး
ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးၿပီး ပူေလာင္ေနရတတ္ၾကတယ္။

အာေပါက္ေအာင္ ေတာင္း မရဘူး
တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ဆုေတာင္း တယ္ၿပီးေလ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာကို ထိုင္ၿပီး ဆု
ေတာင္းေနေတာ့တာပဲ။ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ အလုပ္ကိုေတာ့ မလုပ္ဘဲနဲ႔ အက်ိဳးရခ်င္
ၿပီးေတာ့ ဆုေတာင္းေနလို႔ ျဖစ္မလား၊ အာေပါက္ေအာင္ ေတာင္း မရဘူး။ ဥပမာ
မႏၲေလးကေန ရန္ကုန္ကို သြားခ်င္တယ္ဆိုပါေတာ့။ "ရန္ကုန္ကို ေရာက္ရပါလို၏" ဟု
တသက္လံုး ထုိင္ၿပီး ဆုေတာင္း၊ အာေပါက္ေအာင္ ေတာင္း၊ မရဘူး။ ေငြမရွိရင္ မေရာက္
ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေရာက္ႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္း ေငြကို ရေအာင္ အားထုတ္ၾကရလိမ့္မယ္။
အက်ိဳးကို လိုခ်င္ရင္ အဲဒီ အက်ိဳးကို ရႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို အားထုတ္ရမွာေပါ့။
အေၾကာင္းရင္းကို မလုပ္ဘဲနဲ႔ ထုိင္ၿပီး ဆုေတာင္းေနလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ်
အက်ိဳးမရႏုိင္ဘူး မွတ္ပါ။

ကိုယ္က ေကာင္းေနရင္
လူေတြဆိုတာ သူမ်ားကိုမေျပာနဲ႔၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေတာင္ လွည့္စားခ်င္ၾကတယ္။ သတိ
ထားဖို႔က ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ ကုိယ္က ေကာင္းေနရင္ အေကာင္းဘက္ကို လုိက္လာ
တတ္တယ္။ ကိုယ္က မေကာင္းဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူကလည္း မေကာင္းတဲ့အထဲ
ဆြဲခ်ေတာ့တာပဲ။

ႂကြားလုိတဲ့စိတ္နဲ႔ေတာ့ မေျပာရဘူးေပါ့
ေလာကႀကီးထဲမွာ ကုိယ့္ဂုဏ္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ၿပီးေတာ့ မေျပာရဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္။ တသ
မတ္တည္း ပံုေသကားက် မွတ္ရမယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစကားဟာ မေျပာမျဖစ္
 ေျပာလုိက္မွ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္မယ့္ ကိစၥဆိုရင္ ေျပာရပါတယ္။ ႂကြားလိုတဲ့စိတ္နဲ႔ေတာ့
မေျပာရဘူးေပါ့။

ဟဲ့ ဟိုေကာင္မႀကီး ေတာ္ေတာ္ကဲ
တကတဲ အေမ အေဖ လုပ္တဲ့သူေတြက အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ ေက်ာ္ ရွိကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔
ကလည္း အလွျပင္ၾကတုန္းရွိေသး၊ မေလွ်ာ့ၾကေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ငယ္တဲ့ သားသမီးေတြကို
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဆံုးမလို႔ရမလဲ။ "ဟဲ့ ဟုိေကာင္မေလး ေတာ္ေတာ္ကဲ" လို႔ဆိုေတာ့ သူတို႔က မၾကားတၾကား ျပန္ၿပီးေျပာသတဲ့။ "ဟဲ့ ဟိုေကာင္မႀကီး ေတာ္ေတာ္ကဲ" တဲ့။
ကဲ ေကာင္းႏုိင္ၾကေသးရဲ႕လား။

ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ စစ္ေဆးပါ
လူဆိုတာ ႀကီးပြားခ်င္ေပမယ့္ လမ္းစဥ္က မတည့္ရင္ အလြဲခ်ည္း ျဖစ္ေနရတတ္ပါတယ္။
လမ္းစဥ္ တည့္သည့္တုိင္ေအာင္ ေရွးကံကလည္း ပါဦးမွ၊ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ စစ္ေဆးပါ။
ကုသိုလ္စိတ္လား အကုသိုလ္စိတ္လားဆိုတာ။

သီလေတာ့ ဇာတ္လိုက္ပဲ
လူတေယာက္ဟာ ဒါနမရွိေပမယ့္ သီလရွိေနရင္ပဲ အပါယ္မေရာက္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါန မရွိတာက အက်ိဳးမရတာပဲရွိမယ္၊ သီလမပါခဲ့ရင္ေတာ့ အပါယ္ေလးပါးကို စိတ္မခ်ရဘူး။ တခါ ဒါနျပဳတဲ့
အခါမွာလည္း သီလမပါဘဲနဲ႔ ျပဳရင္ အက်ိဳးေပး မသန္ႏုိင္ဘူး။ သီလၿခံရံၿပီး ျပဳတဲ့ဒါနမွ ပိုၿပီး အက်ိဳးေပးသန္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီလကေတာ့ အေျခခံပဲ။ သီလကေတာ့ ဇာတ္လုိက္ပဲ။
သီလကို လက္လြတ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။