“ သစၥာအိမ္ ”

ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္ဟုေခၚသည္

လူတေယာက္လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဆင္တေကာင္ကို ေတြ႔ေတာ့ ရပ္တန္႔လိုက္ပါတယ္။
ဆင္ရဲ ႔ေရွ ႔ေျခေထာက္မွာ ႀကိဳးေလး ေသးေသးနဲ႔ ခ်ည္ၿပီး ေျမျပင္မွာ တုတ္ရိုက္ထားတာကို
ေတြ႔ၿပီး အ့ံၾသသြားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဆင္ေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ ဆင္ထိန္းကုိ သြားေမးလိုက္ပါတယ္။

"ေဟ့လူ ဆင္ဆုိတာ အင္မတန္အားႀကီးတဲ့ သတၱဝါဗ်ာ။ ခမ်ားမို႔လို႔ ေျခေထာက္
တေခ်ာင္းထဲမွာ ႀကိဳးေသးေသးေလး ခ်ည္ၿပီး ဖမ္းထားရဲတာ။ ဒါဆုိ ဆင္က ရုန္းထြက္ၿပီး
လူကို ရန္မူမွာ မေၾကာက္ဘူးလားဗ်"

ဆင္ထိန္းက တစ္ခ်က္ၿပံဳးၿပီး ယခုလို ျပန္လည္ေျဖၾကားပါတယ္။

"မေၾကာက္ပါဘူးဗ်ာ။ သူ႔ကုိ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီႀကိဳးေသးေသးေလးနဲ႔ ခ်ည္ခဲ့တာ။
အဲ့တုန္းက သူ႔မရုန္းႏိုင္ဘူး။ အခုလည္း အဲ့ဒီ ႀကိဳးေသးေသးေလးနဲ႔ပဲ ျပန္ခ်ည္တယ္။
သုိ႔ေပမယ့္ ဒီႀကိဳးကုိ သူမရုန္းႏိုင္ဘူးလုိ႔ အသိစြဲသြားလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ရုန္းေတာ့
မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္ဆုိတဲ့ သတၱဝါႀကီးက ထိန္းလို႔လြယ္တာေပါ့ဗ်ာ"ဟူ၍
ျဖစ္ပါတယ္။

သာဓက-

လူေတြလည္း ဒီတိုင္းပါပဲ။ အရာရာ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္း တစ္ခုကို ရႈံးနိမ့္ သြားရင္
ဒါကုိ ငါမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ မွတ္ယူၿပီး အားမာန္ေလ်ာ့တတ္ၾကပါတယ္။ ရည္မွန္း
ခ်က္မ်ား၊ အိပ္မက္မ်ားကို ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ေတာ့ပဲ စြန္႔လြတ္
လိုက္တတ္ၾကပါတယ္။

ဒါဟာ အင္မတန္ ၾကီးမားတဲ့ ဆံုးရွံုးမႈျဖစ္ၿပီး အရႈံးေပၚ အရႈံးထပ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ရႈံးနိမ့္ျခင္းဒဏ္ကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိၿပီး ရႈံးတယ္ဆုိတာ ဘဝရဲ ႔အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုမွ်သာ
ဆုိတာကုိ သိရွိနားလည္ထားမွသာ ေအာင္ျမင္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
----
ေအာင္ခမ္း (ရိုးရာေလး)

  ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတာကေတာ့ ေလာကမွာ ပစၥည္းဥစၥာေတြရဲ႕ယိုေပါက္
ႀကီး ၆ -ခုဆိုတာ ဘာလဲဆိုေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မတည္ဘူးတဲ့၊
ျမန္မာေတြ ကေတာ့ ေျပာၾကတယ္၊ “လူမိုက္နဲ႔ေငြ အတူမေန"ဘူးတဲ့၊ ပစၥည္းဥစၥာဟာ
ေပ်ာက္သြားတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားက ဘာကို ေဟာသလဲဆိုရင္...

နံပါတ္ (၁) က အာလသ် -လူပ်င္းနဲ႔ဆိုရင္ ေငြဟာ အတူမေနဘူးတဲ့၊ ပ်င္းရိလို႔ရွိရင္-
ပ်င္းတယ္ ဆိုတာ- ပူလြန္းတယ္၊ ေအးလြန္းတယ္၊ မိုးခ်ဳပ္လြန္းတယ္၊ ဆာေနေသးတယ္၊
မစားရေသးဘူး၊ စားၿပီးၿပီ၊ ဗိုက္ေလးတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို အေၾကာင္းျပၿပီး
အလုပ္မလုပ္ပဲနဲ႔ေနတာကို ပ်င္းတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီလိုပ်င္းရိမႈဟာလည္း
ပစၥည္းဥစၥာရဲ႕ယိုထြက္က်ဖို႔ရာ အေပါက္တခုပါပဲ။
နံပါတ္ (၂) ကေတာ့ ပမာဒ တဲ့၊ အေပ်ာ္အပါးေတြဘက္ပဲ စိတ္၀င္စားတယ္၊ ေကာင္း
က်ိဳး ခ်မ္းသာျဖစ္ဖို႔ စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ လုပ္ငန္းကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ အေပ်ာ္အပါး
ေတြကို အၿမဲတမ္း စိတ္၀င္စားေနရင္လည္း ပ်က္စီးႏိုင္ပါတယ္။
နံပါတ္ (၃) က အႏု႒ာန - လုပ္ငန္းတခုကို လုပ္တဲ့အခါမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ မရွိဘူး၊
ဝတ္ေက် တမ္းေက်ပဲ လုပ္တယ္၊ သြက္သြက္လက္လက္ လုပ္ရမယ့္ဟာကို သြက္သြက္
လက္လက္ မလုပ္ဘူး၊ ပ်င္းပ်င္းရိရိ လုပ္တယ္၊ အဲဒီလိုဟာမ်ိဳး မျဖစ္ရဘူးတဲ့၊ ႀကိဳးႀကိဳးစား
စား လုပ္ရမယ္၊ အဲဒီေတာ့ ပ်င္းရိျခင္းဟာလည္း ဥစၥာရဲ႕ယိုေပါက္ တခုပါပဲ။
 နံပါတ္ (၄) က ကာမဂုဏ္အာ႐ံုေတြထဲမွာ စိတ္ကို လႊတ္ထားၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ပါးျခင္းဟာ
လည္း ပစၥည္းဥစၥာရဲ႕ယိုက်တဲ့အေပါက္တခုပါပဲ။
နံပါတ္ (၅) က မေစာင့္စည္းျခင္း၊ ကိုယ့္စိတ္ကိုလည္း မေစာင့္စည္း၊ ကာယကံ ၀စီကံကို
လည္း မထိန္းသိမ္း မေစာင့္ေရွာက္၊ ကိုယ္က်င့္တရားကိုလည္း မထိန္းသိမ္း မေစာင့္
ေရွာက္၊ အဲဒါဟာ- စီးပြားေရး ယိုေပါက္တခုပါပဲ။
နံပါတ္ (၆) က အအိပ္ၾကဴးျခင္း၊ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အိပ္တာပဲ၊ အအိပ္မ်ားေနတယ္၊
ပုံမွန္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီဟာလည္းပဲ ပ်က္စီးျခင္း အေၾကာင္းတခုပါပဲ။

ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲ အၿမဲတမ္းအခ်ိန္ကို ေရႊ႕ခ်င္တယ္၊ ေစာေသးတယ္၊ အခ်ိန္ေရႊ႕လိုက္
တယ္၊ ၈-နာရီေလာက္ အလုပ္ လုပ္ရမွာကို မလုပ္ေသးပါဘူး၊ ၉-နာရီမွ လုပ္မယ္၊ ၉-နာရီ
က်ေတာ့လည္း ၁၀-နာရီက်မွ သြားေတာ့မယ္၊ အဲဒီလိုအခ်ိန္ေတြကို ေရႊ႕ေရႊ႕သြားတာမ်ိဳးကို
ဆိုလိုပါတယ္။
   အဲဒီအေပါက္ ၆-ေပါက္ကို ပိတ္ႏိုင္မွပါ၊ မပိတ္ႏိုင္လို႔ရွိရင္ ပစၥည္းဥစၥာဟာ လူေတြနဲ႔အတူ
မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာထားပါတယ္၊ အဲဒီလို-အေပါက္ ၆ ေပါက္ကို ပိတ္တာ
ေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာ ေကာင္းက်ိဳး ရႏိုင္သလို သံသရာအတြက္လည္း
ေကာင္းက်ိဳးရႏိုင္ပါတယ္၊ မေကာင္းတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ေရွာင္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ က်င့္ေဆာင္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
   ဒါေၾကာင့္ တရားခ်စ္ခင္ ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔ကလည္း အဲဒီလို-အေပါက္ ၆ ေပါက္ကို
ပိတ္တာေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာ ေကာင္းက်ိဳး ရႏိုင္သလို သံသရာအတြက္
လည္း ေကာင္းက်ိဳးရႏိုင္တယ္လို႔ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကကာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ သေဘာ
က်ၿပီးေတာ့ က်င့္ၾကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။ ။
 (ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ  ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ
“အခြင့္ေကာင္းကို ရေအာင္ယူ” တရားေတာ္မွ)

 အာဠာဝကဘီလူးက ေမးၿပီး ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ေျဖၾကားခဲ့ေသာ
(အာဠာဝကသုတၱန္)။
******************************** 
(၁) ေလာကမွာ အေကာင္းဆံုး ဥစၥာက ဘာလဲ။
အေျဖ=သဒၶါသည္ အေကာင္းဆံုး ဥစၥာ။(သဒၶိဓ ၀ိတၱံ ပုရိသႆ ေသဌံ)
(၂) ေလာကမွာ ဘာလုပ္ရင္ ခ်မ္းသာမွာလဲ။
အေျဖ=ဓမၼကို က်င့္သံုးရင္ ခ်မ္းသာမယ္။(ဓေမၼာ သုစိေဏၰာ သုခမာ၀ဟတိ)
(၃) ေလာကမွာ အေကာင္းဆံုး အရသာက ဘာလဲ။
အေျဖ=အေကာင္းဆံုး အရသာဟာ သစၥာ။ (သစၥံ သာဓုတရံ ရသာနံ)
 
(၄) ေလာကမွာ အေကာင္းဆံုးေသာ အသက္ရွင္နည္းက ဘာလဲ။
အေျဖ=အသိပညာနဲ႔ အသက္ရွင္တာ အသက္ေမြးတာ အေကာင္းဆံုး။
(ပညာဇီ၀ိ ံဇီ၀ိတ မာဟု ေသဌံ)
(၅)အခက္အခဲကို ဘာနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ရမွာလဲ။
အေျဖ=သဒၶါနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ရမယ္။ (သဒၶါယ တရဟိ ၾသဃံ)
(၆) က်ယ္ေျပာေသာ ဘ၀ႀကီးကို ဘာနဲ႔ ျဖတ္ကူးရမွာလဲ။
အေျဖ=သတိနဲ႔ ျဖတ္ကူးရမယ္။ (အပၸမာေဒန အဏၰ၀ံ)
 
(၇) ဆင္းရဲဒုကၡကို ဘာနဲ႔ ဖယ္ရွားမွာလဲ။
အေျဖ=ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ ၀ိရိယျဖင့္ ဖယ္ရွားနိုင္မယ္။ (၀ီရိေယန ဒုကၡမေစၥတိ)
(၈) စိတ္ျဖဴစင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။
အေျဖ=ပညာ ျဖင့္သာ ေဆးေၾကာရမယ္။ (ပညာယ ပရိသုဇၽြတိ)
(၉) ပညာကို ဘယ္လို ရေအာင္ ယူရမွာလဲ။
အေျဖ=နားလည္ခ်င္တဲ့စိတ္ နားေထာင္ခ်င္တဲ့စိတ္ မွတ္သားခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိရင္ပညာရပါတယ္။
(သုႆုတသာ လဘေတ ပညံ)
 
(၁၀) ဥစၥာကို ဘယ္လို ရွာမွာလဲ။
အေျဖ=လံုလ၀ီရိယရွိၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမယ္။
(ပတိရူပကာရီ ဓုရ၀ါ၊ ဥဌာတာ ၀ိႏၵေတ ဓနံ)
(၁၁) အေက်ာ္အေစာရွိရန္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။
အေျဖ=သစၥာရွိ ကတိတည္ မွန္ကန္ရန္လိုတယ္။ (သေစၥန ကိတိၱ ံ ပေပၸါတိ)
(၁၂) မိတ္ေဆြေတြ ရခ်င္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။
အေျဖ=ေပးကမ္းပါ။ (ဒဒံ မိတၱနိ ဂႏၳတိ)
 
(၁၃) ဘယ္တရားေတြ က်င့္သံုးမွ ေနာက္ဘ၀အေရး စိတ္ေအးရမွာလဲ။
အေျဖ=အမွန္တရား၊ အသိပညာ၊ လံုလ၀ီရိယ၊စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းမႈ၊ရွိရမယ္။
(သစၥံ ဓေမၼာ ဓိတိ စာေဂါ)

အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ
(ဘအေရး စိတ္ေအးရေလေအာင္ တရားေတာ္မွ)

ဘဝဆိုတာ ဘာလဲ
************
ဘဝဆိုတာ ဘာလဲ။ ဘဝဆုိတာ အိပ္မက္ပါပဲ။ အိပ္မက္ဟာ ဘဝပါပဲ။
ဘဝဆုိတာ အိပ္မက္ဆိုတာကို သက္ေသျပမယ္။

အတိတ္ဘဝက ျဖစ္ပ်က္ေတြ႔ႀကံဳတာေတြ မရွိေတာ႔ဘူး။ တကယ္မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။
အနာဂတ္ဘဝမွာ ျဖစ္ပ်က္မွာကလဲ တကယ္မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အနာဂတ္ဘဝ အတိတ္ ဘဝမွာ ေနထိုင္လို႔မရသလို၊ ပစၥဳပၸန္ဘဝလဲ ျဖစ္ပ်က္ေနလို႔ တကယ္ေနထိုင္လို႔ မရဘူး။
အတိတ္ဘဝနဲ႔ အနာဂတ္ဘဝလိုပဲ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ဟာလဲ အိပ္မက္ပါပဲ။
ဘယ္ဘဝမဆို အစစ္အမွန္ ခိုင္ၿမဲတည္တံံ့ေနတာ မဟုတ္ဘူး။

ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာ ေနထိုင္မႈဆိုတာလဲ ခ်က္ခ်င္းအတိတ္ဘဝျဖစ္သြားေနတယ္။ ယခု အတိတ္ဘဝ
ျဖစ္ေနတဲ့ ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာေနရတဲ႔ ဘ၀ဟာလဲ အိပ္မက္ပါပဲ။ တကယ္မရွိဘူး။ အတၱ ပုဂၢလ ဇီ၀
မရွိလို႔ ဘယ္ဘ၀မဆို အိပ္မက္ပါပဲ။ စိတ္ခဏတိုင္း ေျပာင္းလဲေနမႈပါပဲ။

ဘ၀ဟာ အတၱ ဇီ၀ ပုဂၢလ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ၊ မရွိလို႔ “သုညတ”လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီ အနိစၥ
တရား၊ ဒုကၡတရား၊အနတၱတရား သုညတတရားဟာ ဘ၀ပါပဲ။ ဘ၀ဟာ သုညတလို႔ သတိ
ပ႒ာန္အလုပ္နဲ႔ တကယ္သိရင္ အျမင္႔ဆံုး ပညာဥာဏ္၊ ၀ိမုတိၱသုခ လြတ္ေျမာက္တဲ့ခ်မ္းသာ
သစၥာသိမႈ ခ်မ္းသာျမတ္ႀကီးကို ရပါတယ္။ သုညတ သိမွ နိဗၺာန္ရတယ္။

ဘ၀ဟာ အိပ္မက္ျဖစ္လ႔ို ခ်စ္စရာ မုန္းစရာလဲမရွိ၊ အထင္အျမင္ မွားစရာမရွိဘူး။
အိပ္မက္ထဲမွာ တေစၧေခ်ာက္ခံရရင္ ခ်က္ခ်င္းႏုိးရင္ႏုိးတယ္။ ႏုိးၿပီးရင္ ဒါ အိပ္မက္ပဲ။
သူရဲတေစၲ တကယ္ေျခာက္လွန္႔တာ မဟုတ္ပါလားလို႔ သိရင္ စိတ္ေပါ႔ပါးသြက္လက္
တယ္။ ရီေတာင္ ရီေမာရေသးတယ္။

ဘ၀ဟာ အိပ္မက္ဆိုတာကို ေနာက္တခု သက္ေသျပမယ္။

ဘ၀ဟာ စိတ္ပါပဲ။ စိတ္ရဲ႕အမူအယာေတြပဲ။ အိပ္မက္ဆိုတာလဲ စိတ္ရဲ႕အမူအယာပဲ။
ဒါ႔ေၾကာင္႔ ဘ၀ဟာ အိပ္မက္ပါပဲ။ စိတ္ကျဖစ္ေပၚမႈ၊ စိတ္ရဲ႕အျမင္သက္သက္ပါပဲ။ အိပ္မက္စိတ္မွာ ေၾကာက္စရာအာရုံေတြ ႀကံဳရသလို၊ ႏုိးေနတဲ့စိတ္မွာလဲ ေၾကာက္စရာ
အာရုံေတြ ႀကံဳရတယ္။ အိပ္မက္စိတ္နဲ႔ အျမင္ဟာ ဘ၀ပါပဲ။ မ်က္ျမင္ေလာကထဲ ဘာမွ
မထူးျခားဘူး။ စိတ္ရဲ႕ထင္ျမင္မႈပါပဲ။ အိပ္မက္ကို ပထမေတာ့ အစစ္အမွန္ တကယ့္ျဖစ္ရပ္
လို႔ ထင္ခဲ့ၾကရတယ္။ အိပ္မက္ဆုိးဟာ အိပ္ရာကႏုိးရင္ ေပ်ာက္သြားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သတိပညာ ၀ိပႆနာစိတ္ မဂ္စိတ္ရရင္ ကိေလသာ စိတ္အျမင္ေတြေပ်ာက္သြားတယ္။ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မရွိေတာ႔ဘူး။

မ်က္စိဟာ ရူပါရုံအဆင္း ၾကည့္ရာမွာ မေရာင္႔ရဲႏုိင္ဘူး။ နားကလဲ ေကာင္းတဲ့အသံကို ၾကားရာ မွာ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲျခင္း မရွိဘူး။ မ်က္စိက အဆင္းလွလွကို ထပ္မံ ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္။ နားက အသံသာယာတာကို ထပ္မံ ၾကားခ်င္ေနတယ္။ ေသာက္ေလ ေသာက္ေလ ငတ္မေျပတဲ႔ ဆား
ငန္ေရပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက မ်က္စိ,နား, ႏွာ,လွ်ာ,ကိုယ္, စိတ္ ဒြါရေျခာက္ပါးမွာ
တဏွာ, မာန,ဒိ႒ိ မီးေလာင္ေနတယ္လို႔ ေဟာေတာ္မူတယ္။ ဒြါရေျခာက္ပါးမွာလဲ မီး ၁၁-ပါး
ေလာင္ေနတာကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္တယ္။

အီတာလ်ံဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးေလာကနာထ၏ အဆံုးအမမ်ား

 ေခၽြးမ လုပ္တဲ့သူက "ေပါ့ေတာ့လဲ အရသာ မရွိဘူး၊ ငံေတာ့လဲ မ်ိဳမက်ဘူးနဲ႔
အေမက ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ?"

အေမက သူ႔သားျပန္လာတာ ျမင္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ထမင္းဟင္းကို ပါးစပ္ထဲ သြတ္ထည့္ လိုက္တယ္။ သူမ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး တခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။

သားျဖစ္သူက တလုတ္ေလာက္ ျမည္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေထြးထုတ္ လိုက္ၿပီး
"ငါမင္းကို ေျပာထားတယ္ မဟုတ္ဘူးလား၊ အေမ့မွာ ေရာဂါရွိတယ္၊ အငံစားလို႔ မရဘူး
ဆိုတာကို"

"ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါ ရွင့္ အေမပဲ၊ ေနာက္က်ရင္ ရွင္ပဲ ခ်က္ေတာ့"
ေခၽြးမက ေျပာၿပီးတာ့ ေဆာင့္ေအာင့္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္သြားတယ္။

သားက သက္ျပင္းတခ်က္ ခ်လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္...
"အေမ မစားနဲ႔ေတာ့၊ သား ေခါက္ဆြဲ ခ်က္ေကၽြးမယ္"

"သား မင္း အေမ့ကို ေျပာစရာ ရွိတယ္မဟုတ္လား၊ ရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာေျပာပါ၊
စိတ္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္မထားပါနဲ႔"

" အေမ သား ေနာက္လက်ရင္ ရာထူးတိုးတယ္၊ အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားလာလိမ့္မယ္၊
မိန္းမကလဲ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္…"

“သား အေမ့ကို လူအိုရံု မပို႔ပါနဲ႔ေနာ္” အသံေလးက တုန္ရီေနတယ္။

သား ကလဲ ခဏၿငိမ္သက္သြားတယ္၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ရွာေနသလို။

“အေမ လူအိုရံုကလဲ မေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အေမသိတဲ့အတိုင္း မိန္းမ အလုပ္လုပ္ရင္ အေမ့ကို ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုမွာက ေကၽြးမဲ့သူ ျပဳစုမဲ့သူ အဆင္သင့္
ရွိၿပီးသားပဲ။ အိမ္မွာထက္ေတာင္ ပိုအဆင္ေျပေသးတယ္ မဟုတ္ဘူးလား?”

“…….....”

ေရမိုခ်ိဳးၿပီး ေခါက္ဆြဲထုတ္ကိုပဲ ကမန္းကတန္း ျပဳတ္စားလိုက္တယ္။ သူ အခန္းထဲ ဝင္ သြားၿပီး ျပတင္းေပါက္မွာ ရပ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေတြေဝေနသလိုပဲ။
အေမဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သူ႔ကို ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိ
တေယာက္တည္း ရွာေကၽြးခဲ့တာပါ။ ငယ္ရြယ္စဥ္အခါက ပင္ပန္းခဲ့တာေတြကို အေၾကာင္း
ျပၿပီး မိခင္ကို လုပ္ေကၽြးေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လို႔ တခြန္းမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမက
ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ခ်ိန္းေျခာက္လာတယ္။

အေမ့ကို လူအိုရံု တကယ္ပို႔ရမွာလား? သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ေမးတယ္။ သူ မလုပ္ရက္ဘူး။

“မင္းရဲ႕ေနာက္ပိုင္းဘဝကို ဆက္ၿပီးလက္တြဲေလွ်ာက္မွာက မင္းမိန္းမေနာ္။ မင္းအေမ
မဟုတ္ဘူး”လို႔ ဦးေလးရဲ႕သားက အၿမဲသတိေပးတယ္။
“မင္း အေမ ဒီေလာက္ေတာင္ အိုေနၿပီ၊ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ေနႏိုင္ေသးတာေပါ့၊ အသက္ရွင္ေနတုန္း ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုပါလား? သစ္ပင္သည္ ၿငိမ္ခ်င္ေသာ္လည္း
ေလကမၿငိမ္ေပ။ မိဘကို လုပ္ေကၽြးခ်င္ေသာ္လည္း မိဘက မရွိေတာ့ေပ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့
မျဖစ္ေစနဲ႔ေဟ့” လို႔ တခ်ိဳ႕ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာ့ သတိေပးၾကတယ္။
သူ ဘာမွ ထပ္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္ေျပာင္းသြားမွာစိုးလို႔။
*   *   *   *   *
ေနမင္းက သူ႔ရဲ႕ပူျပင္းလွတဲ့ အရွိန္အဝါကို သိမ္းၿပီး ေတာင္ကုန္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကို ပုန္းခို
သြားၿပီ။ ၿမိဳ႕ျပင္ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေနရာမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အဆင့္ျမင့္ လူအိုရံုေလး….

ဟုတ္တယ္ေလ၊ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား သံုးထားမွာ သားရဲ႕စိတ္ထဲက ပိုေျဖာင့္တာေပါ့။
သားက မိခင္ကို တြဲေခၚၿပီး ဧည့္ခန္းထဲဝင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ၄၂ လက္မ တီဗြီဖန္သားျပင္မွာ
ဟာသကား တကားျပေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပရိသတ္ေတြဆီက ဘာရယ္သံမွ မၾကားရဘူး။
တခ်ိဳ႕အကၤ်ီဆင္တူ ဝတ္ထားတဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ငိုင္ေနၾကတယ္။
စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ ပံုေတြပဲ။
ေနာက္ လူအိုတေယာက္က ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ တီးတိုးေျပာေနၿပီး ေျမႀကီးေပၚ က်ေနတဲ့ ဘီစကြတ္မုန္႔ကို ေကာက္စားေနတယ္။

သားက သိတယ္။ အေမ လင္းလင္းထင္းထင္း ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကို။ ေနေရာင္
ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ အခန္းတခန္းကို ေရြးေပးလိုက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေန
လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ျမက္ခင္းျပင္က စိမ္းစိုလို႔၊ သူနာျပဳ ေတြကလဲ တြန္းလွည္းေတြကို
တြန္းေပးၿပီး တခ်ိဳ႕လူအိုေတြကလည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တိတ္
ဆိတ္လြန္းတာဟာ လူရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္လာေစတယ္။
ဆည္းဆာသည္ လွပေသာ္လည္းပဲ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနၿပီ။

“အေမ သားျပန္ေတာ့မယ္။”

အေမကေတာ့ ေခါင္းေလးတခ်က္ပဲ ၿငိမ့္လိုက္တယ္။ သူ လွည့္ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမကေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနရွာတယ္။ သြားမရွိေတာ့တဲ့
ပါးစပ္ကို ဟၿပီး ေျခာက္ကပ္ ျဖဴေလ်ာ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
မ်ားစြာနဲ႔ က်န္ေနရစ္ခဲ့တယ္။ သားေလးက အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ မိခင္ရဲ႕မီးခိုေရာင္သန္းေနတဲ့
ဆံႏြယ္ေတြ၊ ခ်ိဳင့္ဝင္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္း အစံု၊ တြန္႔ေၾကေနတဲ့ ပါးျပင္ကို သတိထားမိတယ္။
အေမ တကယ္ အိုေနပါၿပီလား။

သူ ရုတ္ခ်ည္း တခုကို သတိရလိုက္တယ္။ သူ ၆.ႏွစ္သား အရြယ္တုန္းက အေမဟာ
အေရးႀကီးကိစၥနဲ႔ ရြာျပန္ဖို႔ရွိေတာ့ သူ႔ကို ဦးေလးအိမ္မွာ အပ္ခဲ့တယ္။ အေမသြားခါနီးမွာ အေမရဲ႕ေျခေထာက္ကို ဖက္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ငိုပါေလေရာ...

“ေမေမ သားကို ပစ္မသြားပါနဲ႔၊ သားကို မထားခဲ့ပါနဲ႔ေနာ္။” ေနာက္ဆံုး အေမကလဲ သူ႔ကို
မထားရစ္ခဲ့ပါဘူး။

သူ အေလာသံုးဆယ္နဲ႔ ထြက္လာလိုက္တယ္၊ တံခါးကိုပါ ဆြဲပိတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ျပန္ မၾကည့္ရဲဘူး။ ဟိုး အတိတ္က အရိပ္ေတြ ျပန္ေပၚလာၿပီး စြဲကပ္ေနမွာစိုးလို႔။

အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ မိန္းမက သူ႔အေမ ပစၥည္းေတြကို စြန္႔ပစ္ေနတာ အားရပါးရပဲ။
၃ လက္မ ျမင့္တဲ့ ဆုတံဆိပ္ေလးတခု၊ ဒါဟာ မူလတန္းတုန္းက စာစီစာကုန္း ၿပိဳင္ပြဲ
“ကၽြန္ေတာ္၏ မိခင္”မွာ ပထမရခဲ့တဲ့ ေအာင္ပြဲ အမွတ္တရေလးပါ။ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ
အဘိဓာန္ စာအုပ္ေလး၊ ဒါကေတာ့ အေမ မစားရက္ မေသာက္ရက္ ေခၽြတာၿပီး
ဝယ္ထားေပးတဲ့ ပထမဦးဆံုးေသာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္။

ေနာက္ၿပီး အိပ္ရာဝင္ခါနီးတိုင္း အေမ အၿမဲလိမ္းေလ့ရွိတဲ့ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆး။
" မင္း အေမကို မလိမ္းေပးေတာ့ လူအိုရံု ယူသြားလဲ ဘာထူးမွာတဲ့လဲ?

“ေတာ္ၿပီ ဆက္မပစ္နဲ႔ေတာ့”လို႔ ေဒါသတႀကီးေအာ္လိုက္တယ္။
“ဒါေတြကို မပစ္ေတာ့ ငါ့ပစၥည္းေတြ ဘယ္မွာထားရမွာလဲ” လို႔ မိန္းမကလဲ
ျပန္ေအာ္တယ္။
“ဒါေတြ အားလံုးဟာ ငါ့ အေမရဲ႕အေမြေတြပဲ၊ ဘာမွ မထိနဲ႔”
“ရွင္ ဒါ ဘာသေဘာလဲ?”
“မင္းငါ့ကို ခ်စ္လို႔ ငါကို လက္ထပ္ခဲ့တာ၊ ငါ့အေမကိုေကာ နင္ခ်စ္လို႔ မရဘူးလား?”

ေျပာၿပီး သူ ကားေမာင္းထြက္သြားတယ္။
***  ***  ***  *** ***
မိုးရြာၿပီးတဲ့ ညဟာ ေအးစက္လြန္းတယ္။ လမ္းမွာလဲ လူေတြရွင္းလို႔၊ သူ အဆံုးစြန္အထိ
နင္းၿပီး ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ ကားေလးက ေတာင္ကုန္းေပၚက လူအိုရံုဆီသို႔ ဦးတည္လ်က္။
ကားကို ရပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေလွခါးေပၚ ေျပးတက္သြားၿပီး အေမ့ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္
လိုက္တယ္။

သူ ဝိဥာဏ္မဲ့စြာ ရပ္ေနတယ္။
အေမကေတာ့ ကိုက္ခဲေနတဲ့ ေျခ၂-ဖက္ကို ႏွိပ္ေနရွာတယ္။ သားလက္ထဲက ဒဏ္ေၾက လိမ္းေဆးကိုျမင္ေတာ့ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

“အေမ ေမ့ခဲ့တာ၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ သား ယူလာေပးလို႔”

သူဟာ အေမေဘးနားကို တိုးသြားၿပီး ဒူးေထာက္လိုက္တယ္။

“မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အေမ့ဖာသာလိမ္းမယ္၊ မနက္ဖန္ ရံုးတက္ရဦးမယ္၊ ျပန္ပါေတာ့သားရယ္”

သူ ခဏ မွင္သက္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး ထိန္းမရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ လွ်ံထြက္လာၿပီး
“သားကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ သားေတာင္းပန္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ရေအာင္ေနာ္”

ကိုယ္ေတြ တေျဖးေျဖး ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် မိဘေတြ ႏုနယ္တဲ့ မ်က္ႏွာ တေျဖးေျဖး အိုမင္းခဲ့တာကို ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံေကသာ ျဖဴေရာင္သမ္းလာတယ္၊ လ်င္ျမန္ဖ်က္လပ္မႈကေန တုံ႔ေႏွးလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ရင္နာစရာေကာင္းလဲ။

မိဘဆိုတာ အေကာင္းဆံုး တန္ဖိုး အႀကီးမားဆံုး အရာေတြကို ထားခဲ့ေပးတယ္။

ဖေယာင္းတိုင္မီးလိုဘဲ အဆက္မပ်က္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီး
သားသမီးေတြကို အလင္းေရာင္ေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရာ?

သူတို႔အတြက္ ေနရာေလး ေပးႏိုင္လား?
ဒါမွမဟုတ္ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာမွ သတိရတာလား?

သူတို႔ေတာင္းဆိုတာ တကယ္မမ်ားပါဘူး။
“ေမေမ ဒီေန႔ ေနေကာင္းလား ထမင္းစားၿပီးၿပီလား” ဆိုတဲ့
ရိုးရွင္းတဲ့ စကားသံေလးပါပဲ။

မိဘေက်းဇူး မဆပ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာင္ ေက်းဇူးေတာ့ မကန္းသင့္ဘူးလို႔
ကြ်န္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။
မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဗုဒၶဘာသာဝင္ပီပီ မိဘေက်းဇူး အထူးေက်ႏိုင္ၾကပါေစသား..။

(Royal Hero Media)

စကားေျပာေကာင္းျခင္းဟာ အတတ္ပညာတမ်ိဳးပါ
*************************************************
မိမိဟာ စကားတခြန္းကို ေအာင္ျမင္စြာ ေျပာခ်င္ရင္၊ အေရးပါ အရာေရာက္ေစခ်င္ရင္ မိမိ
ေရာက္ေနတဲ့ ေဒသရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကို အရင္ဆုံး ေလ့လာသင္ယူရမယ္၊ မိမိေရာက္ေနတဲ့
အသိုင္း၀ုိင္းဟာ ဘယ္လို အသိုင္းဝိုင္းမ်ိဳးလည္းဆိုတာ ေလ့လာထားဖို႔လိုအပ္တယ္။ ဒါမွသာ ထိထိေရာက္ ေျပာနိုင္ဆိုႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စကားေျပာေကာင္းျခင္းဟာလည္း အတတ္ ပညာတမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ဘာေျပာခ်င္တယ္ ဆိုတာထက္ သူတို႔ ဘယ္လိုစကားေတြ နွစ္သက္တတ္လည္းဆိုတာ
သိေအာင္ အရင္လုပ္ရမွာျဖစ္တယ္။ ပရိသတ္က နွလုံးသားနဲ႔ နားေထာင္လာႏိုင္ဖို႔အတြက္
ပရိသတ္ရဲ့ နွလုံးသားဆိုတာကို ရေအာင္ အရင္ဦးဆုံး ယူနိုင္ဖုိ႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ လူတ
ေယာက္ရဲ့ နွလုံးသားကို ရလိုက္ျခင္းဟာ ဒီလူရဲ့ ဘဝကို ရလိုက္ျခင္းတမ်ိဳးပါ။

စင္ျမင့္ထက္မွာ စကားေျပာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေပါင္းသင္းမိတ္ေဆြၾကားမွာ စကားေျပာတာပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ ပထမဆုံး နားေထာင္ေပးတဲ့သူအားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာဖို႔ မေမ့သင့္
ပါဘူး။ ဟာသေလးေတြ ၾကားညွပ္ ေျပာတတ္ဖို႔လည္းလိုပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ ဓေလ့စရိုက္၊ အမူ
အက်င့္ေလးေတြက မိမိ နွစ္သက္မိတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကိုလည္း ေျပာဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီအေျခခံ သေဘာတရားေတြေတာ့ သိေနရမွာပါ။

ကိုယ္ေျပာတဲ့ စကားေလးတခြန္းဟာ လူတဖက္သားရဲ့ ဘဝ ေသဆုံးသြားႏိုင္သလို၊
ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ အထိလည္း ဘဝေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေတြးထားသင့္
ပါတယ္။ ဒါဟာ စကားမမွားနိုင္ဖုိ႔လည္း ဆင္ျခင္ရာေရာက္ပါတယ္။ စကားတခြန္း
ေၾကာင့္လည္း မိမိရဲ့ဂုဏ္သိကၡာ က်ဆင္းသြားနိုင္ပါေသးတယ္။ သတိထားဖို႔ လိုပါ
တယ္။

အေျပာအဆို ကၽြမ္းက်င္လိမၼာျခင္းဟာ အလိုဆႏၵတဝက္ကို ၿပီးေျမာက္နိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လူတေယာက္က စကားေျပာတတ္ဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
ယေန႔ ကမၻာမွာ ေအာင္ျမင္ေနသူေတြဟာ အေဟာအေျပာ ေကာင္းသူမ်ားျဖစ္တယ္
ဆိုတာကို ေလ့လာေတြ႔ရွိႏိုင္မွာပါ။ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ သူတိုင္းဟာလည္း စာဖတ္
တဲ့ သူေတြျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာပါ တဲြမွတ္ထားရမွာပါ။ က်င့္ႀကံ အားထုတ္နိုင္ၾကပါေစ။

(အိပ္မက္ဧည့္ခန္း)

 ႀကီးပြားေၾကာင္း (၇) ရပ္
***************
(၁) ကိုယ့္ဆီ ဝင္လာတဲ့ေငြရဲ႕ဆယ္ပံုတပံုကို အၿမဲတမ္း ခ်န္ထားပါ။

(၂) ကိုယ့္ဆီဝင္လာေသာ ေငြမ်ားကို စနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲ သံုးစြဲပါ။ ေငြဝင္တဲ့ လမ္း