“ သစၥာအိမ္ ”

ညိုျပာျပာ၊ လတာျပင္ ေျခရင္း၊
လႈိင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္၊ လႈိင္းသက္ရာ ဆင္း။

ဆင္းရလဲ မသက္သာ၊
အုန္းလက္ေၾကြ ေရေပါေလာ၊ ေမ်ာစုန္လို ့လာ။
အဆင္းနဲ ့အလာ၊ ေဗဒါမ အေထြး၊
အုန္လက္ေၾကြ သူ ့နံေဘး၊ ေဆာင့္ခဲ့ရေသး။

ေဆာင့္ခဲ့လဲ မသက္သာ၊
ေနာက္တခ်ီ ဒီတလံုးက၊ ဖံုးလိုက္ျပန္ပါ။ 

ျမဳပ္ေလေပါ့ ေပၚမလာ၊ မေဗဒါအလွ၊
တလံကြာ လႈိင္းအၾကြ၊ ေပၚလိုက္ျပန္ရ။

ေပၚျပန္လဲ မသက္သာ၊
ေခ်ာင္းအဆြယ္ ေျမာင္းငယ္ထဲက၊ ဘဲ ထြက္လို ့လာ။
ဘဲ အုပ္က တရာႏွစ္ရာ၊ ေဗဒါက တပင္ထဲ။
အယက္ အကန္ ခံလို႔၊
ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ၊ ပန္းပန္လွ်က္ပဲ...။

( ဆရာေဇာ္ဂ်ီ )