“ သစၥာအိမ္ ”

သူ ့အခါ မေရာက္ေသးက
ဘယ္ေျပးလို ့ ေပ်ာက္ေနသည္
ပုန္းေနသည္ မသိ။
သႀကၤန္စင္ ပုဏၰားကြယ္က
ပိေတာက္မယ္ နံ႔သာလူးရင္း
ျမေလျပည္ သုန္သုန္ျဖဴးတဲ့
ႏွစ္ဦးခ်ိန္ ဇာတ္အဖြင့္
ငံ့လင့္ေန၏။

ပိေတာက္ပန္း ကေခ်သည္။
ေရႊဒိုးသံ အယိုင္ဆက္ေတာ့
သူ႔ဇာတ္ သူႏိုင္ေအာင္ က,မယ္တဲ့
ေခါင္းၾကြလို ့ ခ်ီ။

၀ါ၀ါငယ္ ၀င္းသနဲ ့
နံ႔သာရယ္ သင္းသနဲ႔
အခါတြင္း သႀကၤန္မီ
ျမန္မာျပည္ရဲ့ အခ်စ္ပန္း။
ေမွ်ာ္ေနသူ ေပ်ာ္ေခ်ၾကေရာ့လို ့
ပန္ခ်င္သူ ဟန္ျပင္ၾကေရာ့လို ့
အကငယ္ ေထြတလာနဲ ့
သူ႔မူရာ ရွက္စႏိုးကို
ဒိုးခ်က္နဲ ့ ဖဖ္း။

ပိေတာက္ပန္း ကေခ်သည္။
သူလည္း မူရာစံုနဲ ့
ကခုန္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴး
ထူးတဲ့ ဂုဏ္ရည္။

ဒိုးပတ္နဲ ့ အိုးစည္
ျမန္မာျပည္က လူမ်ား။
လက္ခုပ္သံ တညံညံနဲ႔
တို႔သႀကၤန္ပဲြေတာ္ႀကီး
ဟည္းလို႔ပါလား...။

(တင္မိုး)
၁၉၈၂ ၊ ဧၿပီ