“ သစၥာအိမ္ ”

သူတို႔ လာမွ
တို႔ရြာသမိုင္း၊ အျဖစ္ရိုင္းသည္
ေတြးတိုင္း တက္ေခါက္မိသတည္း။
ငါတို႔ရြာတြင္
မိုးခါ မိုးေလ်ာက္၊ ငါးဖား ေလာက္၏၊
ေဆာင္းေလ်ာက္ ေဆာင္းခြင္၊ သီးပြင့္ရႊင္၏။
ေႏြလွ်င္စုံေတာ၊ ဟင္းရြက္ေပါ၏။

သူတို႔ လာမွ
တို႔ရြာ အိုင္အင္း၊ ငါးဖား ကင္းခဲ့။
စိုက္ခင္း စင္အုံ၊ သီးပြင့္ ကုန္ခဲ့။
ေတာစုံၿမိဳင္ၾကား၊ ဟင္းရြက္ ရွားခဲ့။
ငါတို႔ ရြာတြင္
ေရွးခါ အရွက္၊ အေၾကာက္ဖက္၍
က်င့္ပ်က္ အမႈ၊ မေကာင္းစုကို
ျပဳခဲေျပာခဲ၊ ေတြးႀကံခဲ၏။

သူတို႔ လာမွ
ေခ်ာ့ကာတမ်ိဳး၊ ေျခာက္တမ်ိဳးႏွင့္
က်င့္ရုိး ပ်က္ေအာင္၊ မွ်ားေသြးေဆာင္၍
ေယာင္ေယာင္မွားမွား၊ က်င့္ပ်က္ျပားခဲ့။

တက္တေခါက္ေခါက္၊ စိတ္ေနာက္ေနာက္ႏွင့္
တေယာက္တမ်ိဳး၊ ထဲႀကံခိုး၍
တိုးတိုးတိတ္တိတ္၊ အတြင္းက်ိတ္လ်က္
စိတ္ခ်င္းညွိကာ၊ ေသြးညွိကာလွ်င္
ညီညာေသာလိုက္၊ အခ်ိန္ဆိုက္ေသာ္
ေကာက္စိုက္ စူးတံ၊ ေကာက္ဆြလွံႏွင့္
၀ါးခၽြန္ကိုင္စြဲ၊ ဓားကိုင္ဆြဲ၍
ရြာထဲရြာျပင္၊ ေတာတခြင္၌
(ၿမိဳ႕ထဲၿမိဳ႕ျပင္၊ ျပည္တခြင္၌)
သမင္ကို က်ား၊ ေခ်ာင္းေသာလားသို႔
ေစာင့္စား ထိုးခုတ္၊ ရန္မ်ိဳးျဖဳတ္က
မ်ိဳးယုတ္ လူညစ္၊ သူေကာင္ပစ္လ်က္
လစ္သည္ လြတ္ရာ၊ လြတ္ေၾကာင္းရွာေသာ္
တို႔ရြာ သမိုင္း၊ အျဖစ္ရိုင္းမွ
(ျမန္မာသမိုင္း၊ အျဖစ္ရိုင္းမွ)
ရွိတိုင္းအမွန္၊ ထြန္းသစ္ျပန္သည္
ေတာ္လွန္ေရး၏ ေက်းဇူးတည္း။ ။

မင္းသု၀ဏ္