“ သစၥာအိမ္ ”

ပညာဆုိတာ အေျခအေန မတူတဲဲ့ လူသားေတြကုိ တန္းတူျဖစ္ေအာင္ ညွိေပးႏိုင္တဲ့
အႀကီးမားဆုံး ႀကိယာတခုပါပဲ။
ပညာဆုိတဲ့ အလင္းေရာင္ မီးအိမ္ကို ထြန္း၊ ပညာမ်က္စိနဲ႔ အေမွာင္အလင္း အေကာင္း
အဆုိးကို ခြဲဲျခမ္းစိပ္ျဖာၿပီး ေလာက လမ္းခရီးကို ေျဖာင့္တန္းေအာင္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္
ပါတယ္။ အသုံးခ်တတ္ရင္ ပညာဟာ ဆင္းရဲအားလုံးကိုပင္ စြန္႔ပစ္လုိက္ႏိုင္တယ္...။
အသိပညာ အတတ္ပညာ ဆုိတဲ့ ပညာရပ္သည္ ေလာကီေလာကုတ္အေနနဲ႔ဆုိရင္ ပို၍
က်ယ္ဝန္းနက္ရိႈင္းလြန္းလွပါတယ္။
ပညာ၏ တစြန္းတစကို ဘုရားရွင္ႏွင့္ ပညာရွင္မ်ား မိန္႔ဆုိခဲ့သည္မ်ားကို အနည္းငယ္မွ်
စုစည္းလိုက္ပါသည္။

ပညာဟူဘိ၊ ထိုအရိွတုိ႔၊ ထားသည့္ေနရာ၊ ဤေဂဟာျဖင့္၊ ေရးလႊာမွတ္တမ္း၊ ေျပာဆုိခန္း
ဖို႔၊ က်မ္းလုိ႔မေခၚ၊ေတာ္ဝင္မထိုက္၊ ဘ႑ာတိုက္၊ ႏွစ္ၿခိဳက္သလို၊ သုံးပါေလ...။

ပညာျပည့္ဝ၊ ႏွလုံးလွေသာ္၊ ကိစၥႀကီးငယ္၊ ေဆာက္သဖြယ္လွ်င္၊
က်ဥ္းက်ယ္ ထြင္းေဖာက္၊ ျဖတ္ေတာက္လုိရာ၊ ၿပီးႏိုင္စြာ၏။
(မဃေဒဝ)( ပညာတန္ဖိုး)
ငယ္က ပညာ၊ မသင္ရွာ၊ ႀကီးမူဆင္းရဲ၊ မွန္မလြဲ။

လူသားတို႔၏ အျမင့္ျမတ္ဆံုးရတနာ(ပညာ နရာနံ ရတနံ)၊လူသားတို႔၏ မ်က္
လုံးသည္။ ပညာ(ပညာစကၡဳ)၊ 
ပညာသမာ အာဘာ နတၳိ-ပညာႏွင့္တူေသာအလင္းေရာင္သည္ ေလာက၌
မရွိ၊ 
ပညာ ဇီဝိတ မာဟု ေသဌံ၊
ေလာကမွာ ပညာျဖင့္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရျခင္းသည္ အျမတ္ဆုံး၊

ေလာေက ပညာယ အတၳေတၳာ၊ ပရေတၳာစ သမိဇၥ်တိ၊ 
လူ႔ဘုံဌာန၊ ဤေလာက၌၊ အတၱပရာ က်ိဳးႏွစ္ျဖာကို၊ ပညာကသာ၊ ၿပီးေစ
ရာ၏။ 
လူသားတို႔၏ ဘဝတန္ဘိုးသည္ ပညာ၊ ဘဝအထြဋ္ထိပ္သို႔ ေရာက္
ေၾကာင္းသည္ ပညာ၊ 
ဘဝပန္းတိုင္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေသာတရားသည္ ပညာ၊ 

နိဗၺာန္တံခါး ဖြင့္ဖို႔ရန္ ေသာ့ခ်က္သည္ ပညာ။

ပညာေရႊအိုး လူမခိုး၊ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္။ ပညာမရွိ သူ၏ ဝန္ထမ္း၊ ဟု
လည္းေကာင္း၊ 
ပညာရွာ ပမာ သူဖံုးစား ဟုလည္းေကာင္း၊ ပညာမတတ္ပါက ေလာကမွာ လူ
ျဖစ္ ရႉံးကာ မ်က္ကန္းပမာ လူ႔ေပါက္ပင္ျဖစ္တတ္ပုံကို "မရွိပညာ၊ ဤလူ႔ရြာ၌၊ 
က်မ္းစာနီတိ၊ တတ္မသိက၊ မ်က္စိစုံကန္း၊ လူျဖစ္ဆန္းမွ်၊ ေပါက္ပန္းပမာ၊
မွတ္ဖို႔ရာ၏" (မဃေဒဝ) 

ပညာမရွိပါလွ်င္ ခ်မ္းသာသုခႏွင့္ ေဝးကြာရွားပါးတတ္ပုံကို
"မပြားသုတ၊ မရေကာင္းမႈ၊ မစု ဥစၥာ၊ ႏြားပမာလွ်င္၊ 
ပညာနည္းပါး၊ ခ်မ္းသာရွား၏။" (မဃေဒဝ)

ပညာ၏ တန္ဖိုးကိုလည္း "ပညာျပည့္ဝ၊ ႏွလုံးလွေသာ္၊ ကိစၥႀကီးငယ္၊
ေဆာက္သဖြယ္လွ်င္၊ က်ဥ္းက်ယ္ ထြင္းေဖာက္၊ ျဖတ္ေတာက္လိုရာ၊
ၿပီးနိင္စြာ၏။"(မဃေဒဝလကၤာ)။ 

ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းထံ ရိုက်ိဳးႏြံစြာ ပညာသင္သင့္ပုံကိုလည္း - 
"ပညာရွိထံ၊ ရိုက်ိဳးႏြံ၍၊ နည္းခံသင္မွ၊ ပညာရ၏"(မဃေဒဝ) ဆိုထားသည္။

ကထံသု လဘေတ ပညံ- ပညာကို အဘယ္ပုံ အဘယ္နည္းျဖင့္ ရနိုင္ပါ
သနည္း ဟူေသာ အာဠာဝက ဘီလူး၏ အေမးကို - 
သုႆုသံ လဘေတ ပညံ- ေကာင္းစြာ သင္ယူျခင္း၊ ဆရာသမားမ်ားက သင္
ၾကားေပးသည္ကို ေကာင္းစြာမွတ္သား နားေထာင္ျခင္းျဖင့္ ပညာကို ရနိုင္ပါ
သည္ဟု ျမတ္ဗုဒၶ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလည္း ေျဖၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။

သုႆုသံ လဘေတ ပညံ ဟူေသာ ေဒသနာေတာ္ကို ထပ္ဆင့္ ေလ့လာ
သံုးသပ္ၾကည့္ပါက 
သဒၶါ ဇာေတာ ဥပသကၤမတိ-သဒၶါတရားရွိမွ ဆရာေကာင္းသမားေကာင္း
တို႔ထံ ပညာသင္ဖို႔ ခ်ဥ္းကပ္နိုင္မည္ျဖစ္၏။ ဥပသကၤမေႏၱာ ပယိရုပါသတိ-
ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းထံ ခ်ဥ္းကပ္မိမွ ထိုဆရာေကာင္းသမားေကာင္း
မ်ားကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုခြင့္ရနိုင္၏။ ခ်ဥ္းကပ္နိုင္ လုပ္ေကၽြး ျပဳစုခြင့္ရလွ်င္ ဆရာ
ေကာင္း သမားေကာင္း ေျပာေဟာ သင္ျပ ဆိုဆံုးမကို နားေထာင္ခြင့္ သင္ယူ
ေလ့လာခြင့္ရ၏။ သို႔မွသာ ပညာအရည္အခ်င္း ဆင့္ကဲတိုးတက္လာမည္ျဖစ္၏။


(၁)သုေဏယ်-နာၾကားရာ၏။  (၂)စိေႏၱယ်-ႀကံစည္ရာ၏။ 
(၃)ပုေစၦယ်-ေမးျမန္းရာ၏။   (၄)ဘာေသယ်-ေၿပာဆိုရာ၏။
(၅)ဝိစာေရယ်-စူးစမ္းဆင္ျခင္ရာ၏။ (၆)လိေခယ်-ေရးမွတ္ရာ၏။
(၇)သိေကၡယ်.ေလ့က်င့္(သင္ၾကား)ရာ၏။(၈) ဓာေရယ်. ႏႈတ္ငုံေဆာင္ရာ၏။ 

စဥ့္ပါဆရာေတာ္(ျမန္မာ၁၁၀၆-) မူကြဲ (၁၁၄၀-၁၂၁၀ ေအာက္ပါအတိုင္း  
ဓမၼနီတိခ်ဳိး မ်ားျဖင့္ ဆံုးမထားျပန္ေသး၏

ေရႊေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးပညာ(ျမန္မာ ၁၁၄၀-၁၂၀၀) ကလည္း"

 ‘ေလာကလူတြင္”၊ လမ္းသိုိ႕ထင္သည္၊ ဂုဏ္အင္ပညာ၊ မရွိရွာက၊ ေစပါလက္သုတ္၊

လြန္ညံံ့ယုတ္သား၊ မွိတ္တုတ္မီးခဲ၊ မေျပာင္ရဲသုိ႔၊ ဖန္လဲေခါက္ေခါက္၊ သူ၏ေနာက္ဝယ္၊

ေခြ်းေပါက္က်ယုိ၊ ဖတ္ဖတ္စိုမွ်၊ သက္ဖိုပန္းပင္၊ မရႊင္ေျပာင္းႏြမ္း၊ တသမ္းသမ္းႏွင့္၊

ဝန္ထမ္းေလွခတ္၊ ျဖစ္တို႔တတ္ရွင့္၊ တမွတ္မယြင္း၊ ပညာကင္းက၊ ေရႊဟသၤာလယ္၊ 

ဗ်ိဳင္း သဖြယ္လွ်င္၊ ပဲြလယ္ မတ္လတ္၊ မေလွ်ာက္မတ္ရွင့္၊ ျမဝတ္ ဆံရည္၊ 

သို႔ျဖစ္သည္္ေၾကာင့္၊ အရွည္အတို၊ တတ္ ထိုထိုဝယ္၊ ေကာ္က်ဳိ ေသာလား၊ 

 မႈန္႔မႈန္႔တြားေအာင္၊ ႀကဳိးစား မပ်င္း၊ သင္မွတ္ျခင္းျဖင့္၊ ရွင္းလင္းေသခ်ာ၊ အရာရာကို၊

“လိုခါ စမ္းတိုင္း ရေစမင္း”။ ဟု  မာေတာဝါဒ ဆုံးမစာ ၌ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္။ 

 

ပညာရွိႀကီးမ်ားက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကို ပညာေတာ္ရုံသာမက စာရိတၱေကာင္းမြန္ေအာင္

လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးဆံုးမခဲ့ၾကေပသည္။

"ေမာင္ ေက်ာင္းသား၊ အတတ္သင္ပါ၊ လိမၼာေဖာ္ေရႊ၊ စိတ္ေန ျဖဴစြ၊ 

မာနခ်လ်က္၊ ျမန္မာ့အက်ိဳး၊ တိုးႀကီးတိုးေအာင္၊ သည္(သယ္)ပိုးေန႔ည၊ 

ႀကိဳးပါၾက" ဟုလည္း ဆံုးမၾကသည္။

သွ်င္မဟာရဌသာရ၏ ေလာကသာရဆုံးမစာ၌ 

“ပညာမ်က္စိ”၊ ျမင္မရွိ၍၊ မသိတရား၊ အယူမွားလ်က္၊ စီးပြားမေျမာ္၊ က်ိဳးမေပၚသား၊ 

သူေတာ္မဟုတ္၊ ယုတ္သည့္စရိုက္၊ လူသူမိုက္ကို၊ မႀကိဳက္မခ်စ္၊ ရန္သူစစ္သို႔၊ 

 မႏွစ္သက္ဘဲ၊ ေဝးစြာရွဲ၍၊ ။ “ေရွာင္လြဲ ဖဲၾကဥ္ႏိုင္ေစမင္း”။ 

 

"စာမတတ္သူ၊ အေခါက္ထူ၊ လူထဲရွင္ထဲ အသုံးမက်၊ 

စာတတ္ျပန္လွ်င္၊ စိတ္ႀကီးဝင္၊ လူျမင္တိုင္းက၊ ေအာ့ခ်င္ၾက၊ 

သို႔မျဖစ္ေအာင္၊ သတိေဆာင္ အေမာင္ခဲပါမွ၊" 

 (ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီး)

(တိုးတိုး စုသည္)