“ သစၥာအိမ္ ”

"ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္၏ သီလဂုဏ္"

ေတာင္ဖီလာေတာရ၌ ဆရာေတာ္သီတင္းသုံးေတာ္မူစဥ္ ႀကံဳေတြ႔ရေသာ အျဖစ္အပ်က္တခု
သည္ မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ဖြယ္သူရဲျဖစ္ခဲ့၏။ ေလာက၌ မည္သည့္အလုပ္ မဆုိ
မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အခက္အခဲမ်ား ေပၚေပါက္လာတတ္၏။ ထုိအခက္အခဲမ်ားသည္ "ေညာင္
ေရအုိးမွ မီး ထေတာက္''ဟူသကဲ့သို႔ မည္သို႔မွ် မည္သုိ႔မွ် ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု မထင္ စ
ေကာင္းေသာ ဌာနကလည္း ထြက္လာတတ္ေပ၏။
ဆရာေတာ္ ေတာရထြက္၍ မၾကာမီပင္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အခက္အခဲတခုသည္ မထင္စ
ေကာင္းေသာ ဌာနမွ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္ကို ရင္ဆုိင္ရ၏။
စစ္ကိုင္း အင္းဝ ပင္းယ တေၾကာတြင္ ထုိအခ်ိန္က မုိးလြန္စြာ ေခါင္ခဲ့၏။ တတုိင္းတျပည္လုံး
ရိရွား ငတ္မြတ္ၾက၏။ မတရားမႈမ်ား ပြားစီး၏။ အခ်ိန္အခါမဲ့ မသြားဝ့ံၾက။

တခုေသာ ေနဝင္ၿဖိဳးဖ် အကာလ အခ်ိန္မဲ့တြင္မွ ဆံပင္ဖားလ်ား အ၀တ္အစား အစုတ္အျပတ္
ႏွင့္ ဒကာမကေလးတေယာက္ ေတာင္ဖီလာေတာရေက်ာင္းဆီသို ့ အေမာတေကာ ေျပး
လာေန၏။ ရုပ္ရည္ သနားကမား၊ ရုပ္လကၡဏာႏွင့္ အ၀တ္အစားသည္ တျခားစီျဖစ္ေန၏။
ဆရာေတာ္သည္ ေတာင္က်ေရ ခံရန္ တူးထားေသာ ကန္အနီး လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ဘုရား
၀တ္ျပဳရန္ ဟန္ျပင္ခိုက္ "ကယ္ေတာ္မူပါ ဆရာေတာ္ဘုရား" အသံႏွင့္ ဖက္ေတာ့ မေယာင္
 ေျပး၀င္လာ၏။ ေန၀င္သြားေသာ္လည္း လေရာင္ကေလးရွိေန၍ ဒကာမရုပ္သြင္ကို ၿပဲ့ၿပဲ့ ထင္ထင္ ျမင္ေနရ၏။ "အင္း...ဒုကၡပါတကား" ဟု ဆရာေတာ္ညည္းတြားခိုက္ 
"တပည့္ေတာ္မ လမ္းခရီးၾကားမွာ ဒုကၡေတြလာ၍ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ ေနပါရေစဘုရား"
ဟု ငို၍ ေလွ်ာက္၏။ ဆရာေတာ္မွာ ဒုကၡသည္အား ညအခါ ေတာေတာင္ႀကီး အတြင္း ႏွင္
လႊတ္ရအခက္ လက္ခံရအခက္ ျဖစ္ေနသည္။

"ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဒကာမေန၍ ဘယ္မွာ ျဖစ္မည္လဲ" ဟု ႏႈတ္ကပင္ ထြက္လိုက္ရ
ေသာ္လည္း လံုး၀ေရွာင္၍ မရႏိုင္သည္ကိုကား သိေနသျဖင့္ အႀကံရခက္ေနေလသည္။
"တညတာပါဘုရား" ဟူေသာ ဒကာမကေလး၏ အသံမွာ မ်က္ရည္ႏွင့္အတူ အားကိုးလြန္း
ေသာ အမူအရာကို ေဆာင္ေနျပန္၏။

ဆရာေတာ္သည္ အတန္ၾကာ စကားဆိတ္၍ သက္ျပင္းခ်ကာ စဥ္းစားၿပီးေန၏။ အႀကံတခု
ရကာ စိတ္သက္သာသြားေသာ အမူအရာျဖင့္ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ စႀကၤန္၌အိပ္ရန္ ခြင့္ျပဳ
ရေလေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္ကား ေနရာေပး ညႊန္ၿပီးေနာက္ ေတာင္ဖီလာေစတီရင္ျပင္
တြင္ ဘုရား၀တ္ျပဳ၍ ေတာင္ေစာင့္နတ္တို ့အား အမွ်ေ၀ ေမတၱာပို ့ေနေလေတာ့သည္။

ေက်ာင္းငယ္သို ့ မျပန္လည္းခက္ ျပန္လည္းခက္ျဖစ္ေန၍ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းကေလးသို႔ 
ျပန္ၾကြကာ "ဒကာမ အဲဒီမွာ အိပ္ေလ" ဟု တံုးတိတိ ေျပာဆိုကာ တံခါးမင္းတုပ္ကို ခ်၍ 
ေက်ာင္းကေလး အတြင္း၌ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာပြားေလ၏။ ဤညတြင္ လံုး၀ မအိပ္စက္မိ
ေစရန္ သတိကို ေဆာင္ထားရ၏။
ဝိနည္းေတာ္က-"တမိုးတရံတည္း၌ ဒကာမႏွင့္ (လူ သာမေဏႏွင့္)အတူ မအိပ္ေကာင္း"။

"သင္လာ၍ ငါညလံုးေပါက္ တရားရႈရေပသည္"ဟု ေျဖဆည္အားတင္းလ်က္ အက်ိဳးကို
သာ ရႈျမင္၍ တညလံုး တရားရႈမွတ္ရန္ ျပင္ဆင္ရ၏။ ဆရာေတာ္တရားရႈမွတ္၍ သမာဓိ
ရစ အခ်ိန္မွာပင္ တံခါးကို လက္၀ါးႏွင့္ပုတ္သံ ၾကားရ၏။
ဒကာမကေလးမွာ ေၾကာက္လြန္း ခ်မ္းလြန္း၍ ေက်ာင္းထဲသို ့အိပ္ခြင့္ျပဳရန္ ခိုက္ခိုက္တုန္
ေသာအသံျဖင့္ အသနားခံလာ၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္းစားေသာ္လည္း သတၱ၀ါႏွင့္ ကရုဏာစိတ္
တို႔သည္ အေလးခ်ိန္ လွ်ာညီေန၍ အိပ္ခြင့္ျပဳရျပန္ေလသည္။
ဆရာေတာ္ကား ေက်ာင္းအျပင္ဘက္ စႀကၤန္သို ့ထြက္ တရားထိုင္ရေလ၏။

မၾကာမီ မအိပ္၀ံ့ဆို၍ အထဲသို ့ ျပန္၀င္လာရျပန္၏။
"နင္ အဲဒီမွာေန .. ေနာက္ထပ္ လွ်ာမရွည္ႏွင့္" ဟုလည္း ေထာင့္ခ်ိဳးတြင္ ေနရာခ်ရင္း
အသံမာျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ဒကာမကေလးကား စုပ္ၿပဲေနေသာ အက်ီၤႏွင့္ ရင္ကြဲထမီ
ကေလးကို ဟိုလွည့္သည္လွည့္ ဖံုးဖိရင္း ေက်ာင္းကေလးေထာင့္ေကြး၌ ကုပ္၍ေနရ
ရွာ၏။
ဆရာေတာ္ကား မ်က္ႏွာလႊဲကာ ေက်ာေပးေနရာယူ၍ ထြက္ေလ၀င္ေလကိုသာ ပြတ္
ႀကိဳးဆြဲသကဲ့သုိ ့ ရႈေနရ၏။ တံုးလံုးလွဲျခင္း လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း ျပဳလိုေသာ္လည္း မ်က္စိ
ကို စံုမွိတ္ကာ ႀကိတ္၍ ထိုင္ေနေတာ္မူရ၏။ သတိရသမွ် သံေဝဂျဖစ္ဖြယ္၊ အသုဘျဖစ္
ဖြယ္မ်ားကို ႏွလံုးသြင္း ရႈမွတ္ေန၏။ ဣသိသိဂၤရေသ့ကေလး အေၾကာင္းက ရုတ္တရက္
ဝင္လာသျဖင့္"ငါကား ဘုရားရွင္ တပည့္သား၊ ၆၀ ေက်ာ္၊ ေသလုၿပီ''ဟု အားတင္းရျပန္ 
သည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ ဒကမကေလး၏ ညည္းသံေပၚလာျပန္သည္။ ဆရာေတာ္
ကား ဘာမွ်ေမးေတာ္မမူ။ ဥေပကၡာရႈ၍သာ ေနလိုက္ရ၏။

ေတာင္ဖီလာေစတီမွ ဆည္းလည္းသံသည္ အၿမဲတမ္း ဆရာေတာ္ဘက္က ရိွေန၏။
တခ်ီတခ်ီ လန္႔ဖ်ပ္၍ ပ်ံသြားေသာ လင္းျပာခ်ိဳးငွက္တို႔၏ အသံက စိုးရိမ္မကင္းေသာ
ဘဝကို ေဖာ္ျပေနသည္။ လသာသာတြင္ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနေသာ ညဥ့္ 
ငွက္သံမ်ားမွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ရိွေလ၏။
က်ားသစ္ရဲတို ့ေဘးေၾကာင့္ ေခြးအႏွင့္ သားသမင္တို ့၏ ေအာ္ျမည္ေျပးလႊားသံမ်ားကို
လည္း ၾကားေနရျပန္သည္။ က်ားကိုက္၍ ေသမူ တဘ၀မွ်သာတည္း ဟု ဆင္ျခင္ေနမိ
၏။  ....  ဝမ္းမီး ေကာင္းသူအတြက္ စားသမွ် အစာသည္ အားျဖစ္၏။
သတိဥာဏ္ ရွိသူအတြက္ ေတြ႔သမွ် အာရုံသည္ တရားခ်ည္းပင္တည္း။

မိုးလင္းရန္ တျဖည္းျဖည္း နီး၍ လာသျဖင့္ ဆရာေတာ္မွာ တအားတက္လာ၏။
ပုညရွင္ေစတီမွ ေက်ာက္စည္ ထိုးသံကိုပင္ သဲ့သဲ့ၾကားေနရသည္။

'အမေလး ကယ္ေတာ္မူပါ ဆရာေတာ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ ေသရပါလိမ့္မယ္"
အသံေၾကာင့္ ဆရာေတာ္မွာ -
"ဟဲ့ ဒကာမ ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ"ဟု ေငါက္ရင္း မီးအိမ္ကိုျဖဳတ္ကာ အနီးသို ့သြားရ
ျပန္ရာ ေနမေကာင္းေသာ အမူအရာျဖင့္ တဟီးဟီး တုန္ခိုက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။
"အလို-ဘုရား ဘုရား" ဟု ေရရြတ္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲ၍- ငါ ့မွာ ဘာေဆးမွ် မရွိ၊ မိုးလင္း
ေတာ့မည္၊ သည္းခံၿပီး ဘုရားအာရုံျပဳေလ" ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ဒကာမကေလးမွာလည္း သိမ္းႀကံဳး ေပြ႔ဖက္ေတာ့မည့္ဟန္ ျပင္ေနသျဖင့္ ရုတ္တရက္
ေက်ာင္းနံရံတြင္ ထိုးစိုက္ထားေသာ ဒန္ပူသတ္သည့္ ဓားေမာက္ကို သြား၍ ယူလိုက္
၏။ ၿပီးလွ်င္ မိမိေျခသလံုးအား ဓားႏွင့္ မႊန္းေလေတာ့သည္။ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ပန္း၍
ထြက္က်လာ၏။

ဒကာမကေလးမွာ ဓားယူစဥ္ကပင္ ေၾကာက္ရာမွ ေသြးမ်ားကို ျမင္ရလွ်င္ အံ့အားသင့္
ထိတ္လန္ ့သြားရွာ၏။ "တပည့္ေတာ္မအား ခြင့္လႊတ္ပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ မွားပါၿပီ"
ဟု ကန္ေတာ့ေလ၏။
မၾကာမီ မုိးစင္စင္လင္း၍ ဒကာမကေလးကား ျပန္ထြက္သြား၏။ ျပန္ထြက္သြား၍ မၾကာ
မီပင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ မၾကားစဖူး လူသံမ်ားလည္း ၾကားေယာင္ေနရ၏။ မၾကာမီ အသံ
မ်ား တိတ္သြားသည္။

အျဖစ္အပ်က္ကား ဆန္းၾကယ္ေလ၏။ ႀကံႀကီး စည္ရာဟု ထင္ဖြယ္ရွိသည္။ အေၾကာင္း
ကား....
မိုးေခါင္ျခင္းသည္ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ အက်င့္သီလျပင္းထန္၍ဟု အမတ္အခ်ိဳ႕
က သံေတာ္ဦးတင္ၾကသည္။ မင္းႀကီးကား မယုံေလ။ထုိအမတ္တို႔က နိလိနိကာဇာတ္
တြင္ ဣသိသိဂၤရေသ့ အက်င့္ျပင္းထန္၍ ကာသိတုိင္း၌ မုိးသုံးႏွစ္ ေခါင္ေနသျဖင့္ သိ
ၾကားမင္းသည္ပင္ ဗာရာဏသီမင္း၏ သမီး နိလိနိကာအား အဖ်က္ခိုင္းရဖူးေလသည္
ဟု သာဓက ေဆာင္ၾကျပန္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မင္းႀကီးပါ သေဘာတူရ၍ အမူ
အရာေကာင္း ရုပ္ေခ်ာ မင္းသမီး တပါးကို သြန္သင္၍ အေဖာ္မ်ားထည့္ကာ ေစလႊတ္
ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ မျဖစ္သင့္ေသာ ေနရာမွ မျဖစ္ထိုက္ေသာကိစၥမ်ား ျဖစ္တတ္သည္
မွာ ဓမၼတာပင္တည္း။

မင္းသမီးလည္း ေစခိုင္းသည့္အတိုင္း ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္အား သီလအက်င့္ကို ျဖား
ေယာင္း ဖ်က္ဆီးခဲ့ပါၿပီ ဟု အျပစ္မွ လြတ္ရန္ သံေတာ္ဦး တင္ရ၏။ ထိုသတင္းမ်ိဳးသည္ 
ေၾကာ္ျငာခ မကုန္ေသာ သတင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည့္အတိုင္း တမုဟုတ္ခ်င္း ျပန္႔ကားသြားေတာ့
သည္။
ယံုသူလည္းယံု မယံုသူလည္း မယံုၾက။ ထိုအခါ အလႉအတန္း ျပဳလိုဟန္ျဖင့္ လာေသာ 
မင္းႀကီးႏွင့္ ပရိသတ္တို ့အား သကၤန္းစုတ္ ပတ္တီးစည္းထားေသာ ေျခေထာက္ျပရင္း
ဓားေမာက္ကို ယူကာ -

"ငါ၏ သီလပ်က္စီးပါမူ ဤဓားေမာက္သည္ ခ်ေသာခဏ ေရ၌ ျမဳပ္ပါေစသား။
စင္ၾကယ္ပါမူ ေရဝယ္ ကူးေစသား"ဟု ေတာင္ဖီလာကန္၌ပင္ သစၥာအဓိ႒ာန္၍
ျပေတာ္မူေလသည္။ ဓားေမာက္လည္း ေရတြင္ျဖတ္သန္း၍ ငါးကဲ့သုိ ့တလန္းလန္း
ကူးေသာ ဟူ၏။ ဆရာေတာ္ကား ၁၀၁၂ ခုႏွစ္ သက္ေတာ္ ၇၂ႏွစ္တြင္ ပ်ံလြန္
ေတာ္မူခဲ့သတည္း။

ယခုတိုင္ ထိုေတာရ၌ ဓားမကူးကန္ ဟူ၍ ရွိေနေသးသည္။ ၁၂၂၈ ခုႏွစ္တြင္ မင္းတုန္းမင္း၏
ေျမာက္ သားေတာ္ စိန္တံုးမိဖုရားက ကန္ေဟာင္းကို ထပ္မံ၍ ျပင္ဆင္ေၾကာင္း ေက်ာက္စာ ထိုးထားသည္ကို ေရကူးမွတ္သားခဲ့ရပါ၏။

ဓမၼာစရိယ ဦးေ႒းလိႈင္
(ရဟႏၱာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား -ေရႊဥမင္ႏွင့္ ေတာင္ဖီလာပုဂၢိဳလ္အေက်ာ္ မွ)