သဗၺညူ ဗုဒၶ
Good Words
ဒီဆုိဒ္ရွင္၏ စိတ္ရင္းနဲ႔ ဆႏၵ
ကိုယ္ေရးရာဇဝင္
- တိုးတိုး
- ဘဝဆုိတာ အၿမဲတမ္း ေျပာင္းလဲေနတယ္...၊ အမွန္တရားကလဲ ကမၻာပတ္ဖို႔ သူ႔ဖိနပ္ေလးကုိ ရွာေနတုန္းပဲ...
ရက္စြဲ
Bangkokဘဝသံသရာ
သူတို႔လို ရႊင္ျမဴးႏိုင္ပါေစ...
စမ္းေရအိုင္ထဲမွာ အလြမ္းေျပ ထိုင္ေနခ်င္လုိက္တာSunday, August 25, 2013
ရွာေတြ႔ခဲ့ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ
2:31 PM | 
Posted by
တိုးတိုး
ရွာေတြ႔ခဲ့ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ
*******************
က်မတို
့အတြက္ ဘဝဆိုတာ အင္မတန္ တိုေတာင္းလြန္းပါတယ္။
အျခားသူ တစံုတေယာက္အေပၚ အၿငိဳးအေတး
အာဃာတေတြ
သယ္ေဆာင္ သြားေနရေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္ မရွိပါဘူး။
************
က်မ အဖိုးက သီရိလကၤာကေန
ျမန္မာျပည္ကို ၁၉ ရာစုေလာက္မွာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ရွာေဖြရင္းေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ပါတယ္။
သေဘၤာဆိပ္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ
အေမနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။က်မေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ၁၉၃၄ ခု ေလာက္မွာေတာ့
အဆြယ္အပြားေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ မိသားစုႀကီးအျဖစ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ့မွာ အေျခတက်ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီတည္ၿငိမ္တဲ့ မိသားစုဘဝဟာ က်မ အသက္ ၇ ႏွစ္အရြယ္ ၁၉၄၁ မွာ အဆံုးသတ္
ျပတ္ေတာက္ သြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ ၿခံဝင္းထဲမွာ ကစားေနၾကတုန္းမွာ တိုက္ေလ
ယာဥ္သံေတြ ဆူဆူညံညံ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေန႔ကို အၿမဲသတိရေနမိပါတယ္။ က်မတို႔ေတြ
အိမ္ထဲ အေျပးအလႊားဝင္ခဲ့ၾကရတာေပါ ့။
အေမနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။က်မေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ၁၉၃၄ ခု ေလာက္မွာေတာ့
အဆြယ္အပြားေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ မိသားစုႀကီးအျဖစ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ့မွာ အေျခတက်ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီတည္ၿငိမ္တဲ့ မိသားစုဘဝဟာ က်မ အသက္ ၇ ႏွစ္အရြယ္ ၁၉၄၁ မွာ အဆံုးသတ္
ျပတ္ေတာက္ သြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ ၿခံဝင္းထဲမွာ ကစားေနၾကတုန္းမွာ တိုက္ေလ
ယာဥ္သံေတြ ဆူဆူညံညံ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေန႔ကို အၿမဲသတိရေနမိပါတယ္။ က်မတို႔ေတြ
အိမ္ထဲ အေျပးအလႊားဝင္ခဲ့ၾကရတာေပါ ့။
ဗံုးခိုက်င္းထဲ
ေျပးဆင္းရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကေန စစ္ဆိုတဲ့ အရသာကို စတင္ေတြ႔ထိ ခံစားလာ
ရပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကေလးသဘာဝ ပထမေတာ့ ေပ်ာ္စရာလို႔ေတာင္ ထင္မိတာပါ။ အႏၱရာယ္
ကင္း အခ်က္ေပးသံ ျပန္ၾကားရင္ ပံုမွန္ဘဝထဲ ျပန္ေရာက္ၾကျပန္တာကိုး။ တကယ္တမ္းက်
ေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးက က်မတို႔ရဲ့ ဘဝအခ်ိဳးအေကြ႔ကို ဖန္တီးၿပီး ေနာက္ဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္မရေတာ့မယ့္ အေျခအေနတခုဆီ ေနာက္ဆံုးမွာ တြန္းပို႔လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
ရပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကေလးသဘာဝ ပထမေတာ့ ေပ်ာ္စရာလို႔ေတာင္ ထင္မိတာပါ။ အႏၱရာယ္
ကင္း အခ်က္ေပးသံ ျပန္ၾကားရင္ ပံုမွန္ဘဝထဲ ျပန္ေရာက္ၾကျပန္တာကိုး။ တကယ္တမ္းက်
ေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးက က်မတို႔ရဲ့ ဘဝအခ်ိဳးအေကြ႔ကို ဖန္တီးၿပီး ေနာက္ဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္မရေတာ့မယ့္ အေျခအေနတခုဆီ ေနာက္ဆံုးမွာ တြန္းပို႔လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
ဒီအေနအထားနဲ ့
ရန္ကုန္မွာေနဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ လူႀကီးေတြက ဆံုးျဖတ္ၾကၿပီး
ပထမဆံုး ၿမိဳ့ထဲကေန အဖိုးရဲ႕ၿခံႀကီးရွိရာ သဃၤန္းကြ်န္းကို ေရႊ႕ၾကပါတယ္။ ရွိသမွ် ပစၥည္း
ေတြ
တင္ထားတဲ့ ေလာ္ရီကားအမိုးဖြင့္ႀကီးရဲ့ ေနာက္ခန္းက စီးနင္းလိုက္ပါရင္း
လမ္းတ
ေလွ်ာက္မွာ အပ်က္အစီးေတြ ျမင္ခဲ့ရတာ ခုထိ မေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဂ်ပန္ေတြရဲ့
ဗံုးဒဏ္
ေၾကာင့္ မီးေလာင္ေနတဲ့ ေဆာက္အဦေတြ၊ ေျပးလႊားၿပီး ေနစရာရွာေနရတဲ့ လူေတြ၊
ျမင္
ကြင္းေတြက အမွတ္ရေနဆဲပါ။
က်မတို မိသားစု
အဖိုးၿခံမွာ တလေလာက္ ဆက္ေနျဖစ္ၾကပါတယ္။ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဂ်ပန္
ေတြရဲ ့ ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ေတြ
ဝင္ေရာက္လာတဲ့ အသံေတြၾကားေနရတာေပါ့။ က်မ သတိရ
ေနမိတာကေတာ့ အေမနဲ ့ အေဒၚေတြက
က်မတို႔ကို ႏိႈးၿပီး ဗံုးခိုက်င္းထဲ ေျပးဆင္းခဲ့ရတဲ့
ညတညပါပဲ။ ကေလးသဘာဝ
က်မတို႔ကေတာ့ ဗံုးေပါက္သံေတြ နားေထာင္ရင္း ဘယ္
ႏွလံုးလဲလို႔ တြက္ေရေနၾကရတာနဲ႔ကို
အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။
စစ္မတိုင္မီကဆိုရင္ မိသားစုေတြ ထမင္းစားပြဲမွာ က်က်နန ထိုင္ၿပီး အခ်ိန္မွန္ စားေသာက္
ခ့ဲၾကတာေပါ့။ ခုေတာ့လည္း အဲဒါေတြ မရွိၿပီေလ။ စားစရာေတြကို ၿခံဝင္းထဲမွာ မိုးၿဗဲဒယ္ႀကီး
တခုထဲမွာ ခ်က္ထား၊ ကေလးေတြက အခ်ိန္က်ရင္ ကိုယ့္ပန္းကန္ ကိုယ္ဆြဲ တန္းစီၿပီး စား
ၾကရပါတယ္။ တခါတေလ စားေသာက္ေနတုန္း ဗံုးက်ဲေလယာဥ္ေတြလာၿပီဆိုရင္ အားလံုး ထားခဲ့ၿပီး ေျပးရလႊားရျပန္ပါတယ္။
ခ့ဲၾကတာေပါ့။ ခုေတာ့လည္း အဲဒါေတြ မရွိၿပီေလ။ စားစရာေတြကို ၿခံဝင္းထဲမွာ မိုးၿဗဲဒယ္ႀကီး
တခုထဲမွာ ခ်က္ထား၊ ကေလးေတြက အခ်ိန္က်ရင္ ကိုယ့္ပန္းကန္ ကိုယ္ဆြဲ တန္းစီၿပီး စား
ၾကရပါတယ္။ တခါတေလ စားေသာက္ေနတုန္း ဗံုးက်ဲေလယာဥ္ေတြလာၿပီဆိုရင္ အားလံုး ထားခဲ့ၿပီး ေျပးရလႊားရျပန္ပါတယ္။
မိသားစုက
သီရိလကၤာျပန္ေနၾကရတာ ပိုၿပီးလံုၿခံဳမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ၾကရပါၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၄၂ ၊ ဇႏၷဝါရီမွာပဲ မိသားစု အၿပံဳလိုက္ႀကီး ရန္ကုန္က ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
က်မက သိပ္ငယ္ေသးေတာ့ အေမေတြ၊ အေဒၚေတြ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးၾကတာကို
နားမ
လည္နိုင္ခ့ဲဘူး။ က်မ ဝမ္းနည္းေနမိတာက ေက်ာင္းကထြက္ခြာခဲ့ရတာရယ္၊
သူငယ္ခ်င္းေတြ
နဲ႔ ခြဲရတာရယ္ကိုပါပဲ။ က်မတို႔ သေဘၤာထြက္ခြာၿပီး နာရီအေတာ္ေလးၾကာေတာ့
ရန္ကုန္
ဆိပ္ကမ္းလည္း ဗံုးႀကဲခံရပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အိႏၵိယကုိ
ျဖတ္ၿပီး ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားရွိရာ သီရိလကၤာကို ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အေဖက
အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ရင္း လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့
မိသားစု ဘဝကို
ျပန္လည္စတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏွစ္ေတြ ကုန္ဆံုးလာခဲ့ခ်ိန္မွာ
က်မလည္း ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီး က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာနမွာ အ
လုပ္ဝင္လုပ္ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ခဲ့ပါၿပီ။
၁၉၈၅ ေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ေလ့လာ
ေရးခရီး သြားရမဲ့ ဝန္ထမ္းစာရင္းမွာ က်မ
ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဝန္ (၇) ေယာက္ပါဝင္တဲ့
အဖြဲ႔အျဖစ္ ဂ်ပန္တဝွမ္းက ေဆးရံုေတြ၊
ေဆးေပးခန္းေတြကို လည္ပတ္ၾကည့္ရႈၾက၊ ေဆး
ပညာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈေတြ ေဆြးေႏြးၾကနဲ႔
စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ
ရင္ထဲမွာက ဂ်ပန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့
စိတ္မရွင္းမႈက ရွိေနဆဲပါ။ စစ္အတြင္းက ဂ်ပန္စစ္တပ္
ေတြရဲ ့ ရက္စက္ယုတ္မာလြန္းတဲ့
ဖိႏွိပ္မႈေတြကို အလြယ္တကူ ဘယ္ေမ့ႏိုင္ခဲ့မလဲ။ ျမန္မာႏိုင္
ငံကို သတိရျခင္းမွာ အဲဒီ
ခံျပင္းျခင္းေတြ ႏြယ္ယွက္ေနခဲ့တာပါ။
ဒါေပမဲ့လည္း
က်မရဲ့ စိတ္ တအံုေႏြးေႏြး ျဖစ္ရျခင္းေတြက တျဖည္းျဖည္း ပ်ယ္စျပဳလာပါ
တယ္။ က်မ ေတြ႔ရသမွ်
ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြ အားလံုးဟာ သိပ္ၾကင္နာၿပီး ပ်ဴငွာယဥ္ေက်းသူ
ေတြျဖစ္ေနတာ ေတ႔ြရပါတယ္။သူတို႔ရဲ့ ပံုမွန္ အစီအစဥ္ေတြအရ က်မတို႔ကို ကမၻာလွည့္
ခရီးသည္ေတြ
စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေနရာေတြဆီ လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ေပးၾကပါတယ္။ တေန႔မွာ
ေတာ့
မိႈစိုက္ခင္းေတြရွိရာ ရြာေလးတခုဆီ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ယာခင္းပိုင္ရွင္ မိသားစု
တည္
ခင္းတဲ့ အရသာရွိတဲ့ ေန႔လည္စာကို ဂ်ပန္ရိုးရာ ျမက္ဖ်ာေလးေပၚ ထိုင္ၿပီး
စားပြဲခံုပုေလး
ေတြနဲ႔ စားေသာက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီမိသားစုမွာ မ်ိဳးဆက္ သံုးဆက္ စံုညီေနတဲ့
အခ်ိန္ေပါ့။
အငယ္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ လူငယ္ေလးက အဂၤလိပ္စကားေျပာ သိပ္ေကာင္းတာမို႔ က်မတို႔နဲ
အငယ္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ လူငယ္ေလးက အဂၤလိပ္စကားေျပာ သိပ္ေကာင္းတာမို႔ က်မတို႔နဲ
မိသားစုအၾကားမွာ စကားျပန္ျဖစ္သြားခဲ့တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ပဋိသႏၳာရေတြ
ေျပာၾကဆိုၾကရင္း က်မတို႔ကို မိတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ က်မက ျမန္မာ
ႏိုင္ငံမွာ ေမြးၿပီး
ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ ဘဝကို စစ္ႀကီးရဲ့ အနိဌာရံုေၾကာင့္ စြန္႔ခြာခဲ့ရတာေတြ ေျပာ
ျပျဖစ္ေတာ့
အိမ္က အဖိုးတေယာက္က သိပ္စိတ္လႈပ္ရွားလာတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဂဏွာမၿငိမ္
ျဖစ္လာၿပီး..ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို တိုက္ခဲ့တုန္းက သူလည္းပါတယ္လို႔ အသံ တုန္တုန္ နဲ႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ျဖစ္လာၿပီး..ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို တိုက္ခဲ့တုန္းက သူလည္းပါတယ္လို႔ အသံ တုန္တုန္ နဲ႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ က်မအနားကို ေျပးလာ၊ က်မ လက္ႏွစ္ဖက္ကို
ဆုပ္ကိုင္ၿပီး "ခြင့္လႊတ္ပါ"လို႔ ေျပာ
ရွာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အငယ္တန္း
အရာရွိအဆင့္ ျဖစ္တဲ့ သူတို႔ေတြဟာ အမိန္႔ေပးသမွ် လုပ္ခဲ့ၾကရတာျဖစ္ၿပီး ဒီလို
အက်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မသိနိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။
က်မလည္း " ကိစၥမရွိပါဘူး
အဖိုးရယ္" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"က်မတို႔ မိသားစုေတြလည္း အေျခတက်
ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ အဖိုးအေပၚ က်မ ဘယ္လိုမွ
သေဘာမထားပါဘူး" လို ့ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ အခါက်မွ အဖိုးဟာ တည္ၿငိမ္သြားၿပီး
သူ႔ ထိုင္ခံုေလးဆီ ျပန္သြားႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
ခုေတာ့ က်မလည္း
အၿငိမ္းစားယူတဲ့ အရြယ္လြန္ခဲ့ပါၿပီ။ ထူးဆန္းၿပီး တိုက္ဆိုင္လြန္းခဲ့တဲ့
ဂ်ပန္တုန္းက
အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေတြးမိတဲ့အခါ မိမိကိုယ္မိမိ ေတြ႔ရွိခ့ဲပါၿပီ။ ဒုတိယကမၻာ
စစ္အတြင္းက
စစ္မႈထမ္းေဟာင္းႀကီးရဲ႕ ေနာင္တတဖန္ ပူပန္ေနမႈေတြကို ေျပေလ်ာ့ေစခဲ့
တာက က်မစိတ္ကို
ရႊင္ပ်ေစပါတယ္။ က်မတို႔အတြက္ ဘဝဆိုတာ အင္မတန္ တိုေတာင္း
လြန္းပါတယ္။ အျခားသူ
တစံုတေယာက္အေပၚ အၿငိဳးအေတး အာဃာတေတြ သယ္ေဆာင္ သြားေနရေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္မရွိပါဘူး။
ငယ္ဘဝတုန္းက စစ္ရဲ႕ဆိုးက်ိဳးကို မ်က္ဝါးထင္
ထင္ ႀကံဳၿပီး အရာရာကို
ဆံုရံႈးခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္လား မသိပါဘူး။ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြအေပၚမွာ ခံုမင္တပ္မက္မႈလည္း
နည္းပါးခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႕ သခၤန္းစာေတြကို က်မရဲ႕သားသမီး ေျမး
ျမစ္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းလ်က္
ရွိပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး တေန႔မွာေတာ့
ေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ဆင္ျခင္တံုတရားက ဘယ္လို ကပ္ဆိုး၊ ေဘးဆိုးမ်ိဳးမဆို
ေက်ာ္လႊား ေအာင္ျမင္ဖို႔ သူတို႔အတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္
အကူျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ
အျပည့္အဝ ယံုၾကည္ေနလ်က္ပါပဲ။
မိႈင္း(ေဆး-၂)
Ref; Finding Peace by Maha Fernando
, (RD ,Fbruary , 2013)
(Family Magazine , August ,2013 )
Labels:
ေဆာင္းပါး
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
ေလးဆူဓာတ္ပုံ ေရႊတိဂုံ
Myanmar flag
My Shape
peace
သင္ေသသြားေသာ္...
လာလည္ၾကသူမ်ား
အို မိတ္ေဆြ
0 comments:
Post a Comment