“ သစၥာအိမ္ ”

 မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔၏ ေနာက္ခံသမုိင္း
အခန္း(၁)

သမုိင္း မတင္မီေခတ္

မြန္ခမာ အုပ္စုဝင္ မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ သမုိင္းမတင္မီေခတ္ ႏွစ္ေပါင္း
ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာက တ႐ုတ္ျပည္ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္း (Yangtze Kiang) မွ ေတာင္ဘက္
သုိ႔ တျဖည္းျဖည္း ဆင္းသက္လာၾကသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းသုိ႔  အရင္ဆုံး ဆလုံနွင့္ မ
ေလးတုိ႔ ဝင္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ မြန္၊ ပေလာင္၊ဝ အုပ္စုဝင္ လူမ်ဳိးမ်ား ဝင္ေရာက္လာၾက
သည္။ ထုိသူတုိ႔မွာ ဆလုံမေလး အုပ္စုဝင္တုိ႔ထံမွ ယဥ္ေက်းမႈ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ ယူေဆာင္လာၾကသည္။
သီးႏွံအျဖစ္ စပါး၊ ႏွံစား ေျပာင္း၊ ပဲႀကီး၊ ပဲလြန္း၊ ႀကံ၊ ပိန္းဥ၊ ေမ်ာက္ဥ၊ ေက်ာက္ဖ႐ုံႏွင့္ ဗူး
စေသာ အသီးအႏွံမ်ား စုိက္ပ်ဳိးပုံ လကၡဏာ႐ွိခ့ဲဲသည္။

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ခန္႔ အခါမွပင္လွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းသုိ႔ ေရာက္႐ွိေနထုိင္
ေသာ မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ ေ႐ွ႕ေျပး လူမ်ဳိးတုိ႔  စုိက္ပ်ဳိးေရးကုိ လုပ္ကုိင္လာၾကသည္။ ထုိ႔
ေနာက္ ေတာင္ယာစုိက္ပ်ဳိးမႈသာမက ေျမျပန္႔တြင္လည္း ထြန္ယက္စုိက္ ပ်ဳိးလာၾကသည္။
ေ႐ွးအခါက စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ကုိင္မႈကုိ အေျချပဳ၍ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ႐ြာတည္း ဟူေသာ အုပ္စု
ဝင္မ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ျပန္႔လာ၍ ႐ြာႀကီးမ်ား ျဖစ္လာ၏။ ၎မွတဆင့္ ၿမိဳ႕မ်ား ၎
တုိ႔ကုိ စု႐ုံးလွ်က္ ႏုိင္ငံငယ္မ်ား စတင္ေပၚ ေပါက္ခဲ့၏။ ၎တုိ႔မွာ လူမ်ဳိးအလုိက္ ေခၚေသာ
ႏိုင္ငံငယ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။

၎တုိ႔ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမွာလည္း ေက်ာက္ေခတ္လူသားတုိ႔၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈျဖစ္ေသာ
သစ္႐ြက္၊ သစ္ခက္တုိ႔ကုိ ဝတ္ဆင္ျခင္းမ႐ွိပဲ လက္ပံပင္မွ ရ႐ွိေသာ လဲ၊ မႈိတုိ႔ကုိ ျပဳျပင္စီမံ၍
အဝတ္အထည္ ယက္လုပ္ ဝတ္ဆင္ၾကသည့္လကၡဏာမ်ား ႐ွိခဲ့သည္။ ၎မွတဆင့္ ထုိအဝတ္
 အထည္မ်ားကုိ မဲနယ္ဆုိး၍ ဝတ္တတ္လာၾကသည္။ ဝါဂြမ္းကား မေပၚေသး။

ထုိ မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ အုပ္စုဝင္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ထက္ အရင္ေရာက္႐ွိေနေသာ ဆလုံမေလး
 အႏြယ္ဝင္တုိႏွင့္ မိမိတုိ႔ မ်ဳိးႏြယ္တူ ေ႐ွ႕လူမ်ားကုိ ေတာင္ဘက္သုိ႔၎၊ လူအေရာက္ေပါက္ နည္းေသာ ေတာေတာင္ေဒသသုိ႔၎၊ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္ေစရန္ ဖန္တီးခဲ့သည္။ မြန္တုိ႔သည္
ေတာင္ဘက္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသ ဝႏွင့္ပေလာင္အုပ္စုတုိ႔သည္ ေျမာက္ဘက္ ေတာင္မ်ား
ေပၚတြင္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထုိင္ရင္း မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ အုပ္စုတုိ႔သည္ သီးျခားလူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္လာ
သည္။ ထုိစဥ္ကာလ မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ အုပ္စုတုိ႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ တဝွမ္းလုံးကုိပင္ လႊမ္းမုိးခဲ့ 
ၾကသည္ဟု ယူဆစရာ႐ွိသည္။

(မွတ္ခ်က္- မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ ေ႐ွ႕ေျပးလူမ်ဳိးမ်ား ဆုိရာ၌ မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ တုိ႔ထက္ ေစာစြာ
ေရာက္႐ွိ၍ ၎တုိႏွင့္ မ်ဳိးႏြယ္တူ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အမ်ဳိးခ်င္းတူေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းမႈ
အဆင့္အတန္းတြင္ ကြာျခားလွသည္။ ၎လူမ်ဳိးတုိ႔ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မေတြ႔ရေတာ့ေပ။ ဝင္ေရာက္ေ႐ႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္ရာတြင္ အျခား မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ အုပ္စုဝင္ထက္ ဦး၍ အာ႐ွ တုိက္ ေတာင္ဘက္စြန္းသုိ႔ ေရာက္႐ွိေနၾကၿပီ။ ၎တုိ႔သည္ နီကုိဘာ ေခၚ နာဂဘာရီကြၽန္းသား
မ်ားႏွင့္ မေလးကြၽန္းဆြယ္ အလယ္ပုိင္း ေတာေတာင္မ်ားတြင္ ေနထုိင္သည့္ ဆကုိင္းလူမ်ဳိး
မ်ား ပါဝင္ၾကသည္။ ၎တုိ႔ေရာက္႐ွိေသာ အခ်ိန္မွာ လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္၂၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔က
ျဖစ္သည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ )

ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိေခတ္ကုိ မြန္၊ ပေလာင္၊ ဝ ေခတ္ဟု ေခၚတြင္ သုံးစြဲရမည္ျဖစ္သည္။ မြန္၊
ပေလာင္၊ ဝ အုပ္စုဝင္တုိ႔ ျမန္မာျပည္အတြင္းသုိ႔ ေရာက္႐ွိလာေသာအခါ မိမိတုိ႔၏ ယဥ္ေက်း
မႈ ပါလာခဲ့သည္။ ေရာက္႐ွိေသာေဒသ႐ွိ ယဥ္ေက်းမႈကုိလည္း ဆက္ခံသျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈ
အဆင့္အတန္း အေတာ္အတန္ တုိးတက္လာခဲ့သည္။ထုိ႔ျပင္ အိႏၵိယေတာင္ပုိင္းမွ လာေရာက္
ေသာ အိႏိၵယတုိင္းရင္းသား ကုန္သည္မ်ားႏွင့္လည္း ကူးလူးဆက္ဆံရသျဖင့္ အိႏၵိယ 
ယဥ္ေက်းမႈကုိပါ ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။ ၎တုိ႔ထံမွ ဟိႏၵဴဘာသာအယူဝါဒ၊ စာေရးသည့္အတတ္
ပညာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ ေနထုိင္ဝတ္ဆင္မႈမ်ားကုိ နည္းယူၿပီး မိမိတုိ႔ကုိယ္ပုိင္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ သင့္ေတာ္သလုိ ျပင္ဆင္ လက္ခံ၍ ကုိယ္ပုိင္ ယဥ္ေက်းမႈအသြင္သုိ႔ ေျပာင္းလဲယူၾကသည္။
၎ျပင္ ထူးျခား မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းေသာ အခ်က္တရပ္မွာ ဟိႏၵဴအယူဝါဒ ေရာက္ၿပီး
ေနာက္၊ ယခုအခ်ိန္အထိ ထြန္းေျပာင္လွ်က္႐ွိေသာ ဗုဒၶဘာသာေရာက္႐ွိလာသည္။
ထုိသုိ႔ေရာက္႐ွိလာေသာ ဗုဒၶသာသနာမွာ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ၊ ေတာင္ပုိင္းဗုဒၶဘာသာ
ျဖစ္သည္။ ပထမေရာက္႐ွိလာေသာ ဟိႏၵဴအယူအဆကုိ စြန္႔ပစ္၍ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ
ကုိ ခံယူသည္။
ေျမာက္ပုိင္းတြင္ မဟာယန၊ အရည္းႀကီးတုိ႔ သာသနာသာ ႐ွိေနေသးသည္။ မြန္တုိ႔ေဒသသည္
ဦးစြာပထမ ဗုဒၶဝါဒထြန္းလင္းခဲ့ေသာ ေဒသ ျဖစ္သည္။

သမုိင္းတင္ ေခတ္အစ၊ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္

သမုိင္းတင္ ေခတ္ဦးတြင္ မြန္တုိ႔သည္ ကုန္လုပ္ ဆက္ဆံေရး တုိးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ်
ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မြန္ႏုိင္ငံကုိ တည္ေထာင္ေၾကာင္း ေတြ႔႐ွိရသည္။ ၎မွာ သုဝဏၰ
ဘုံမိ ျဖစ္သည္။ ဘာသာေဗဒအရ မြန္တုိ႔သည္ ၾသစႀတိဳေအရတစ္အႏြယ္တြင္ ပါဝင္သည္။
သမုိင္းဦး ဘုံေျမေခတ္၊ ေက်ာက္ေခတ္ေႏွာင္းကာလ (ဘီစီ -၂၀၀၀ ေက်ာ္) ေလာက္
ကတည္းက သူတုိ႔သည္ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးမႈ အတတ္ကုိ တတ္သိနားလည္ ေဆာင္႐ြက္
ခဲ့သည္။ စပါးစုိက္ပ်ဳိး၍ ျဖစ္ထြန္းႏုိင္ေသာ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွျမစ္ဝွမ္း ေဒသမ်ားသုိ႔ လူဦး
ေရ တုိးတက္မ်ားျပားလာသည့္ မြန္၊ခမာ မ်ဳိးႏြယ္ကြဲဝင္တုိ႔ တစတစ ေ႐ြ႕ေျပာင္းေနထုိင္ခဲ့
ၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ သူတုိ႔သည္ ဒုတိယ မူရင္းေဒသဟု ဆုိရမည့္ ဗီယက္နန္ျပည္ ျမစ္နီျမစ္
ဝွမ္းကြၽန္းေပၚေဒသ၊ ယခုအခါ ကေမၻာဒီးယား မဲေခါင္ျမစ္ဝွမ္း ကြၽန္းေပၚေဒသ၊ယုိးဒယား
ေတာင္ပုိင္္း ေခ်ာင္ဖ်ရာမဲနန္ေဒသ၊ ယင္းမွတဆင့္ စစ္ေတာင္း၊ ဂ်ဳိင္းျမစ္ဝွမ္းကြၽန္းေပၚ
ေဒသသုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕လာခဲ့ၾကသည္။ မြန္၊ခမာ အႏြယ္ကြဲဝင္တုိ႔သည္ အဆုိပါျမစ္နီျမစ္ဝွမ္း
မွ အိႏၵိယႏိုင္ငံ အာသံျပည္နယ္၊ ျဗဟၼပုတၲရျမစ္ဝွမ္းႏွင့္ ဂဂၤါျမစ္ဝွမ္းေဒသမ်ားသုိ႔လည္း
ေရာက္႐ွိခဲ့သည္။

မြန္တုိ႔သည္ သုဝဏၰဘုံမိ(သထုံ) ၿမဳိ႕ကုိ ၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္စုိးစံေနထုိင္ၾကေသာ မြန္ႏိုင္ငံ တခုကုိ၎၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ နယ္စပ္ႏွင့္ နယ္ျခား စပ္လွ်က္႐ွိေသာ ယုိးဒယား(ထုိင္း)ျပည္၏
ေျမာက္ပုိင္းတခြင္ႏွင့္ ေတာင္ပုိင္းတလႊားတုိ႔ကုိ ႀကီးစုိးလႊမ္းမုိးေနသည့္ မြန္ႏုိင္ငံတခုကုိ၎ ထူေထာင္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ယုိးဒယား(ထုိင္း) ႏုိင္ငံအျဖစ္ နယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ ထားသည့္ေျမေပၚတြင္ အဆုိပါ မြန္ျပည္ႏွစ္ျပည္ကုိ ထူေထာင္ထားၾကရာ ေတာင္ပုိင္း မြန္
ႏိုင္ငံကုိ ဒြါရဝတီဟု ေခၚ၏။ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေလာ့ပူရီ (LOP BURI ) ျဖစ္သည္၊
ေလာ့ပူရီၿမိဳ႕ကား ယခုတုိင္ ႐ွိေနေသး၏။ ေျမာက္ပုိင္း မြန္ႏုိင္ငံကုိ ဟရိဘုဥၨ ေခၚၾကသည္။ 
ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ လမ္ဖုန္းျဖစ္သည္။ ဤၿမိဳ႕သည္လည္း ဇင္းမယ္ၿမိဳ႕၏ ေတာင္ယြန္းအရပ္၌
ယခုတုိင္ ႐ွိေသး၏။

မြန္၊ ခမာအႏြယ္ဝင္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံေအာက္ပုိင္းတြင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ သုဝဏၰဘူမိႏုိင္ငံ၏ အခ်ဳပ္အခ်ာ ေဒသၿမဳိ႕ေတာ္မွာ သထုံခ႐ုိင္ ဘီးလင္းၿမိဳ႕နယ္ ေကလာ သ ေတာင္တဝိုက္ျဖစ္သည္ဟု သုေတသီတုိ႔က ခန္႔မွန္းၾကသည္။ ယင္းေဒသတြင္ မြန္လူမ်ဳိး
တုိ႔ အေျခစုိက္၍ ၿမိဳ႕ျပထီးနန္း တည္ေဆာက္ခဲ့သည္၊ (ယခုအခါ ၎ေဒသကုိ ေ႐ွ႕ေဟာင္း
သုေတသနဌာနမွ စတင္တူးေဖၚ၍ သုေတသနျပဳလုပ္ၿပီးျဖစ္၍ ျပည့္စုံေသာ အခ်က္အလက္ မ်ား ေနာက္ထပ္ေတြ႔႐ွိလာမည္ဟု ယုံၾကည္ရသည္။)

သုဝဏၰဘူမိသည္ မြန္တုိ႔ဌာေနျဖစ္ေသာ ရာမညေဒသကုိ အမည္ေပးထားသည္ဟုလည္း ဆုိ
ႏိုင္သည္။ ယင္းမွာ မူလအားျဖင့္ စစ္ေတာင္းႏွင့္ သံလြင္ျမစ္ႏွစ္္သြယ္ၾကား ေဒသ ျဖစ္သည္။
ရာမညေဒသ ဆုိသည္မွာလည္း ေခတ္လယ္ မြန္တုိ႔က မိမိတုိ႔ကုိ ေခၚေသာ“မာန္”ဟူေသာ
အမည္မွ ဆင္းသက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

ေ႐ွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ယင္းေဒသ (သုဝဏၰဘူမိ)သည္ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းတခု ျဖစ္ခဲ့
ေၾကာင္း သံသယ မျဖစ္ႏုိင္ေခ်၊ ယခု မုတၲမေတာင္တန္း၏ အေနာက္ဘက္လြင္ျပင္မွာ ေ႐ွး
ယခင္က ပင္လယ္ေရမ်ား လႊမ္းေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က ပင္လယ္ကမ္းစပ္သည္ အရက္သည္မ (တုိက္ကုလား)႐ြာျဖစ္ေသာ ေကလာသ ေတာင္ေျခအထိ ေရာက္ခဲ့သည္၊ ယခုအရက္သည္မ
႐ြာႏွင့္ သထုံၿမိဳ႕ေနရာတုိ႔မွ ေလးျမွားမ်ား၊ ေက်ာက္ႀကိဳးမ်ား ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာမ်ား၏ အပုိင္း
အစမ်ားကို တူးေဖၚရ႐ိွွခဲ့ဖူးသည္။

မဟာရာဇဝင္ႀကီး၌ ဘုရားသခင္ ထင္႐ွား႐ွိစဥ္က အေသာက ဓမၼရာဇာ မင္းျပဳ၏၊ သထုံ
ရာဇာဝင္က်မ္းေဟာင္းတြင္မူ သထုံ၌ သီဟရာမင္းမွစ၍ မႏူဟာမင္းအထိတုိင္ စုိးစံသည္
ဟု ေဖာ္ျပထား၏။

သုဝဏၰဘူမိ(ေခၚ) သထုံၿမိဳ႕တည္ေထာင္သည့္ ခုႏွစ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ တိတိက်က် မ႐ွိလွေပ။
မြန္၊ ျမန္မာ ရာဇာဝင္မ်ားတြင္မူ ဘီစီ-၁၇- ရာစုအတြင္းက တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။

သုဝဏၰဘူမိႏွင့္ ပတ္သက္စပ္လ်ဥ္း၍ ေခါမ ပထဝီ႐ွင္ ေတာ္လမီက၊“ ေဗင္စင္ဂ”ဟုေခၚေသာ
မုတၲမ ပင္လယ္ေကြ႔ ကမ္း႐ုိးတန္းတေလွ်ာက္တြင္ အရပ္ပု၍ ႀကံ့ံခုိင္ေသာ လူၾကမ္းမ်ား
ေနထုိင္ၾကသည္၊ သူတုိ႔သည္ မူရင္းတုိင္းရင္းသားျဖစ္ေသာ ၾသစ ႀတိဳနီး႐ွင္းမ်ား၊ ျမန္မာ
စာေပေလာကတြင္ ဘီးလူးဟု ေခၚတြင္ေသာ လူမ်ား ျဖစ္တန္ရာသည္။ မြန္၊ခမာ အႏြယ္စုတုိ႔
ေရာက္လာေသာအခါ မခုခံႏုိင္၍ ၎တုိ႔သည္ ပင္လယ္႐ွိ ကြၽန္းမ်ားေပၚသုိ႔ ဆုတ္ခြာ
သြားခဲ့ရသည္။

ေျမ႐ွင္ပေဒသရာဇ္ေခတ္လယ္တြင္ မႏူဟာမင္း (မကုတ) မတုိင္မီ မြန္ဘုရင္မ်ား ေခါင္းေဆာင္
ေသာ သုဝဏၰဘူမိ သထုံျပည္သည္ အင္အားေတာင့္တင္းလွ်က္႐ွိသည္၊ သထုံတြင္ မြန္လူဦးေရ မ်ားျပားလာသျဖင့္“ဟံသာဝတီ( ပဲခူး )”၊ တြံေတးၿမိဳ႕ အေ႐ွ႕ဘက္႐ွိ“ၾကဗင္း”ၿမိဳ႕မ်ား တည္္
ေထာင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ စုစည္းေသာ အင္အားႀကီးႏုိင္ငံတခုအျဖစ္ မတည္ေထာင္
ႏုိင္ခဲ့ေသးေပ။

သုဝဏၰဘူမိတြင္ မြန္တုိ႔၏ မိ႐ုိးဖလာ ကုိးကြယ္မႈအျပင္ အိႏၵိယမွ ဗိႆႏုိးကုိးကြယ္
သည့္ ျဗဟၼဏဝါဒႏွင့္ ဗုဒၶဝါဒကုိ သက္ဝင္ယုံၾကည္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျဗဟၼဏဝါဒမွာ ေမွးမွိန္
ခဲ့ၿပီး ဗုဒၶဝါဒ ထြန္းေတာက္ခဲ့သည္။ သီဟရာဇာမင္း စုိးစံခ်ိန္တြင္ ၎၏ ေနာင္ေတာ္ အ႐ွင္
ဂဝံပတိေထရ္က ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေသာအခါ ဌာပနာသြားေတာ္ သုံးဆယ့္ႏွစ္ဆူ
ပင့္ေဆာင္ၿပီး အႏွစ္ ၆၀ တုိင္တုိင္ ပူေဇာ္ခဲ့သည္ကုိ သထုံရာဇဝင္က်မ္း ေဟာင္းတြင္ ေဖာ္
ျပထားသည္။
အေသာကမင္းႀကီး လက္ထက္တြင္လည္း အ႐ွင္ေသာဏ ႏွင့္ အ႐ွင္ဥတၲရတုိ႔ သာသနာျပဳ ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ပုိင္း၌ အရည္းႀကီး မဟာယာန
အယူသာ ႐ွိ၏။

သုဝဏၰႏုိင္ငံသားတုိ႔သည္ သာသနိက ဆုိင္ရာအေဆာက္အဦးမ်ား၊ ၿမိဳ႕႐ုိးခံတပ္ စသည္တုိ႔ကုိ
ဂဝံေက်ာက္မ်ားျဖင့္ ေကာင္း မြန္စြာ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိေၾကာင့္ ထုိေခတ္တြင္ ဂဝံေက်ာက္ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ ေပၚထြန္းလာေၾကာင္း မွတ္တမ္း တင္ခဲ့ၾကသည္။

အထက္ေဖာ္ျပပါအရ မြန္တုိ႔သည္ ဘီစီ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ကစ၍ မြန္ပေဒသရာဇ္ေခတ္အစ
ေလာ့ဗူရီ၊လမ္ဖုန္း၊ သုဝဏၰဘူမိ၊ ဟံသာဝတီ( ပဲခူး)ႏွင့္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မ်ားတြင္ ေရးထုိး
ခဲ့ေသာ ေက်ာက္စာ တဆင့္စီ ကူးယူခဲ့ေသာ ေပစာ၊ပုရပုိဒ္မ်ားႏွင့္ ယခုတုိင္ ပုံႏွိပ္အသုံးျပဳ
ေနေသာ စာေပယဥ္ေက်းမႈ မွတ္တမ္းမ်ား၊ ၎ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားက
မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔တြင္ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ၊ က်ယ္ျပန္႔ေသာ နယ္ေျမကုိ ပုိင္
ဆုိင္အုပ္စုိးခဲ့ေၾကာင္း သိရွိႏုိင္သည္။ စီးပြားေရးအရလည္း သမုိင္းသုေတသီတုိ႔မွ မွတ္တမ္း
တင္ခဲ့သည့္အတုိင္း လယ္ယာစီးပြားေရးကုိ လုပ္ကုိင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ မြန္တုိ႔ဌာနီ ရာမည
ေဒသသည္လည္း ပေဒသရာဇ္ေခတ္မ်ားတြင္ မြန္ပေဒသရာဇ္မ်ား ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳၾကသည့္
မြန္တုိ႔ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္းေပါင္းမ်ားစြာ (ဘီစီ၂၀၀၀ ေက်ာ္)ကစၿပီး လူမ်ဳိးႀကီး တရပ္အျဖစ္
တည္႐ွိခဲ့သည္။

“A nation is a historically evolved stable Community of Language, Territory,
Economic life and Psychological make up manifesto in a Community of culture.”

“လူမ်ဳိးဆုိသည္မွာ ရာဇဝင္အရ ေပၚေပါက္ျဖစ္လာၿပီး တည္တံ့ေသာ စကား၊ စာေပ၊ နယ္ေျမ၊
စီးပြားေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြႏွင့္ ဦးၫြတ္စြာ ႐ွိေသာ လူစုလူေဝးကုိ
ေခၚသည္။ 
ထုိ႔ေၾကာင့္ မြန္သည္ ( Race tribe )စေသာ အဆင့္တူမ်ား ပူးေပါင္းထားျခင္းမဟုတ္ပဲ
လူမ်ဳိးတမ်ဳိး၏ ဂုဏ္အဂၤါႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္းထင္႐ွားသည္။
http://www.kaowao.org/b/mon-history-1.php
(က်န္သည့္အပိုင္းမ်ားကို အထက္ပါ လင့္တြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။)