“ သစၥာအိမ္ ”

ေႏြရက္ေတြအလယ္...
ဆုံဆည္းခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းအစမွာေလ...
ငွက္ငယ္ေလးေတြလဲေလ... သံသာ သံခ်ိဳၿငီးကာ...
ခ်စ္ခြန္းဖြဲ႔ သီေၾကြးလို႔ေန...
ကုိယ္တုိ႔နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းၿပိဳင္ကာေလ...။
အၾကင္နာဟူသမွ်...  အတူတူ မွ်ခံစားေဝ...
တေယာက္လက္ တေယာက္တြဲကာ...
ေပ်ာ္မဆုံးခဲ့ေပ... အသက္နဲ႔ ထပ္တူညီတူ...
ပမာယူကာ ခ်စ္ခဲ့ၾကေပ...
ခုမ်ားေတာ့လဲ  တျပည္တနယ္စီျခားလို႔ေန...
ေမာင့္မွာ ေျဖမေျပ...ေနရာေဟာင္းေလးေတြ...
ျပန္ေတြး(ေရာက္)ေလတိုင္း သတိရေနတယ္ေလ...
သက္ေသရြက္ေၾကြေတာမွာ အေဖာ္မပါ တကိုယ္ထည္းသာ...
ဥၾသငွက္တြန္က်ဴးလို႔ေန...
ကုိယ့္အလြမ္းတို႔ သူသိေနသလိုေပ....။

မၾကင္နာႏိုင္လို႔ ေတြေဝလမ္းမွာ ထားရစ္ခဲ့ၿပီ...
သူေပးသြားတဲ့ အမုန္းေတြ... သူေပးသြားတဲ့ အလြမ္းေတြ...
ထာဝရမဟုတ္တဲ့ အခ်စ္ကို.... မၾကာခဏ သတိရမိတယ္...
အသိအမွတ္မျပဳတဲ့ အခ်စ္တခုကိုကြယ္...
ဒိုင္ယာရီေဟာင္းေလးထဲမွာ...  ဘာေၾကာင့္မ်ား ေရးမိတာလဲကြာ...။

ရင္မွာရိွတဲ့ အၾကင္နာေလးေတြ မေျပာျဖစ္ခဲ့တာ..
အတူသြားခဲ့တဲ့ ရက္ေတြ... အတူသြားခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေတြ...
ျပန္သတိရလို႔ လြမ္းေန... ဂႏၳဝင္မေျမာက္ေတာ့တဲ့ အခ်စ္ကို
ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြရယ္...  ဒိုင္ယာရီေဟာင္းေလးထဲမွာ...
ဘာေၾကာင့္မ်ား ေရးမိတာလဲကြာ...။

သူရယ္ ကိုယ္ရယ္ ဟိုတခ်ိန္တုန္းက ... သြားခဲ့တဲ့ေနရာေဟာင္းမွာ...
အေဖာ္ရယ္မပါ ကိုယ္တေယာက္တည္း... သြားမိလုိ႔ ရင္မွာမခ်ိေအာင္ ...
မေျဖသာသူ ေဝဒနာအေၾကာင္းကို... မေျပာင္းလဲတဲ့ ေနရာေဟာင္းမွာ...
ကံရယ္ေခ ဒီအျဖစ္ဆိုး ... ဘဝအဆက္ဆက္ မႀကံဳလိုေၾကာင္းကုိ
ေရးေနက် ဒိုင္ယာရီေလး... ဘာေၾကာင့္ ကိုယ္ ထုတ္ေရးမိတယ္...
ကိုယ္လဲေလ ေဝခြဲ မသိႏိုင္ပါ...။

ကမၻာေပၚရိွ သက္ရိွအားလုံး အကုန္ၿပဳံးေပ်ာ္ေနတယ္။
ေပ်ာ္ေနၾကရင္ ရင္မွာၾကည္ႏူးတယ္။
ပန္းပြင့္ေလးေတြဆိုရင္ ပ်ားပိတုန္းမ်ား ပတ္လည္ဝိုင္းလို႔ရယ္ ေပ်ာ္တယ္။
ညေမႊးပန္းေလးနဲ႔အတူ ပိုးစုန္းၾကဴငယ္ေလး ...
ေမတၱာရစ္ခ်ည္ ေႏွာင္ႀကိဳးဖြဲ႔သီ..ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။
ေပ်ာ္ေနၾကတယ္ ကိုယ့္အခ်စ္ရယ္...။
အစာရွာခြံ႔ေကၽြးလို႔ ငွက္ေက်းေလးေတြ ေပ်ာ္ေနတယ္။
ေရလႊာ ခုန္ကူးလို႔ ေရႊငါးေလးေတြ ေပ်ာ္ေနတယ္...။
ဇင္ေယာ္ငွက္ကေလးေတြ ေလထဲဝဲကာ ပ်ံေနတယ္
တူစုံယွဥ္တြဲလို႔   လည္ခ်င္းယွက္ခါ ေပ်ာ္ေနတယ္...။
ကုိယ့္တေယာက္ထဲ အေဖာ္မဲ့ကာ..
ေဝးရာစြန္႔ေျပး ေျပးထြက္လို႔ သြားေလသူရယ္...။
မင္းမ်က္ႏွာ ခဏတာေလးေလာက္ျဖစ္ေစ...။
မင္းစကားသံ  ၾကားရုံေလးနဲ႔ျဖစ္ေစ..။
ကိုယ္တသက္လုံး ေပ်ာ္လိမ့္မယ္။
ကိုယ္တသက္လုံး ေပ်ာ္လိမ့္မယ္ အခ်စ္ရယ္...။