“ သစၥာအိမ္ ”

အမုန္းကမၻာ ဟုိအေဝး
ပုန္းခြါေျပးလည္း
အၿပံဳးကမၻာေလးက
ေစာင့္ေနမယ္။
ကံၾကမၼာ အေျခမေပးလို႔
အျပန္တရာ အေနေဝးေနေပမဲ့
ေတြးေနတဲ့ အေတြးအိမ္ထဲမွာ
မေမွးမိွန္ေသးပါဘူးေလ။
ျပန္ေျပာခ်င္တယ္
သံေယာဇဥ္ အျမွင္တန္းကို
ရွင္ခန္း ဘယ္လို ျဖတ္ႏိုင္မလဲေလ။
               ေႏြႏွင္းမိုး၊

ဆင္းယနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေဝ၊
ေရာင္စုံေတြ ခ်ယ္ကာထား။
ဆူးခက္ငယ္ အလီလီတို႔၊
မင္းဆီဝယ္ ၿခံဳကာလႊမ္းေတာ့၊
နမ္းခက္ပါလား။
            ေႏြႏွင္းမိုး၊

ကမာၻအရပ္ရပ္က‘‘ေရႊ’’.....တံဆိပ္ ေလာ္စပီကာေတြ
ကူပါကယ္ပါ တေၾကာ္တေၾကာ္ ေအာ္ေနရတဲ႔
က်ေတာ႔ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ အေၾကာင္းနဲ႔
ခင္ဗ်ားတို႔ နားထဲကို သံရည္ပူေလာင္းပါရေစ။

ဆရာ၀န္ေတြက ေဆးေရာင္း၊
အင္ဂ်င္နီယာေတြက ေစ်းေရာင္း၊
ေတာ္သူေတြ အကုန္ ေဘးေဂ်ာင္း၊
လူငယ္ေတြ အကုန္ အေတြးေစာင္း၊
ခြင္ရွာနိုင္မွ သူေ႒းေလာင္း ျဖစ္ႏိုင္မယ္။

အစိုးရကအစ သူခိုးဓါးျပေတြ ဆို..
ေပါင္းစားတက္မွ မိုးက်ေရႊကိုယ္
တိုင္းျပည္တခုလံုး ပိုးက်ေနလို႔
သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ခံဖို႔ go ၾကေပသဗ်ိဳ႕ ။

ညာဥ့္ငွက္မေလးတေယာက္က
ေဖာက္သည္ေမွ်ာ္၊
မိန္းမတန္ဖိုးကိုေရာင္းစားဖို႔ ေစာင္႔ေနမယ္ေနာ္..တဲ႔
ေစ်းသည္မေလးတေယာက္က ၀ယ္သူေမွ်ာ္၊
အေၾကြးပင္လယ္ၾကီးထဲ ကယ္သူမေပၚ၊
ေခတ္ၾကီးကိုယ္က လည္သူေဆာ္။
ေ႔ရွေနာက္မစဥ္းစားမိတဲ႔ ေမာင္နွံ၊
ရွိသမွ်ပစၥည္းေတြကို ေပါင္နွံ၊
ေမြးလာမယ္႔ကေလးက အေခ်ာင္ခံ။

ဂ်ာနယ္ေတြက အတင္းအဖ်င္းေရာင္းစား၊
လူပြဲစားေတြက အခ်င္းခ်င္းေရာင္းစား၊
လူတခ်ိဳ႕ကလမ္းမေတြေပၚမွာေတာင္းစား၊
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ေက်ာင္းသြား၊
ပါရာဒိုတစီးက ဗြတ္ေတြစင္ေအာင္ေမာင္းသြား၊
ငါတို႔ငိုသံေတြကို
အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံတခ်ိဳ႕က မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္၊
ဖ်ာခင္းခ်င္သူတခ်ိဳ႕ကလည္း သနားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။

မီးခဲကိုင္ထားရသလိုပဲဆိုတဲ႔ ေစတနာရွင္တို႔...
ဦးတည္ခ်က္ဆယ္႔နွစ္ရပ္နဲ႔ တိုင္းျပည္ကိုဖ်က္ေနတာလား။
ခင္ဗ်ားတို႔ စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြက ေကာ္ပီသံစဥ္ေတြပါ၊
တျပည္လံုးလည္းနားညည္းေနျပီ ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ။

ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည္႕မိေတာ႔လည္း
မနွစ္ကလည္းဒီေနရာ
ဒီနွစ္လည္းဒီေနရာ
ရပ္ေနလည္းဒီေလာက္
ေျပးသြားလည္းဒီေလာက္မို႔
ငါ႔ေျခေထာက္ေတြကေတာင္ ငါ႔ကိုေျပာတယ္
သူတို႔ ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ႔ဘူးတဲ႔။
ငါ႔လက္ေတြကလည္း သစၥာေဖာက္ျပန္တယ္
အရွံုးေပးလက္ေျမာက္ျပီး ေထာက္ခံတယ္။

ဒီလိုနဲ႔.....
စိတ္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားေနရတဲ႔အိပ္မက္ေတြလည္း ေခါက္ရိုးေၾက၊
ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္လာတာေတြက ေဇာက္ထိုးေတြ။
လူ႕သက္တမ္းတ၀က္က်ိဳးျပီဆိုတဲ႔ အခ်က္ေပးသံေတြလည္း လာျပန္ျပီ၊
က်န္တဲ႔သက္တမ္းတ၀က္ကို ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ေတာင္ အီလာျပီ။

‘‘ဆန္တျပည္ကို ၁၅၀၀ ေတာင္’’ အဲဒါ အဖြားညည္းတဲ႔အသံ၊
‘‘ျမန္မာျပည္ဟာ ဘယ္သူမွမေနခ်င္ေတာ႔တဲ႔ အရပ္ျဖစ္သြားျပီ’’
အဲဒါ ခါးသီးတဲ႔အမွန္။

ဒီၾကားထဲ.....
နာဂစ္ကတခ်က္ေမႊ႕၊
ဧရာ၀တီက လူေတြခမ်ာ အသက္ေစ႔၊
တခ်ိဳ႕လူေတြကလည္း အကြက္ေ႔ရႊ၊
အစိုးရ ကုလားထိုင္ကေတာ႔ တခ်က္မေ႔ရြ၊
ျမန္မာျပည္ၾကီးကေတာ႔...
၀မ္းဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ အခက္ေတြ႕။
အစိုးရကအစ သူခိုးဓါးျပေတြဆို၊
ေပါင္းစားတက္မွ မိုးက်ေရႊကိုယ္၊
တိုင္းျပည္တခုလံုး ပိုးက်ေနလို႔၊
သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ခံဖို႔ go ၾကေပသဗ်ိဳ႕........။

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ....

ေကာင္းကင္ကို..။

ကဗ်ာ....ေကာင္းကင္ကို.။