“ သစၥာအိမ္ ”

မသိတုန္းက၊ ခ်ိန္ျဖဳန္းရက္ၾကာ
သိလွ်င္ပယ္မႈ၊ ဘယ္သူ႔တြက္သာ၊
ကိုယ့္အေရးမို႔၊ ကိုယ္ေတြးခါခါ
လူျဖစ္ရ၊ ဘဝတန္ဖိုးရွာ။

ပ်င္းေပ်ာ္ ေမာ္ၾကြား၊ ေရွ႕ကသြားေသာ္
ဆင္းရဲမြဲမိုက္၊ ေနာက္ကလိုက္၏။
ငယ္က ပ်င္းသူ၊ ႀကီးမူဆင္းရဲ၊
မွန္မလြဲရွင့္။

အေနေခ်ာင္ အေသၾကတ္
အေနမတတ္ရင္၊ အေသၾကတ္ၿပီး
ေဒဝဒတ္ေနာက္၊ တေကာက္ေကာက္သို႔
ေရာက္လိမ့္မလြဲ၊ ဘုံငရဲမွာ၊
ဆင္းရဲ အလုံး၊ ဒုကၡတုံးႏွင့္
မရုန္းႏိုင္ပဲ၊ တမြဲမြဲသာ၊
လုံးပန္းမွာကို၊ ေမွ်ာ္ကာရည္ေတြး
သံသာေဘးမွ၊ လြတ္ေရးရည္သန္၊
ဤစိတ္မွန္ကို၊ မလြန္ေစေရး
သင္ေမွ်ာ္ေတြးေလာ့။
အမ်ားသူငါ၊ မိုက္ေလာဘာႏွင့္
ရွာေဖြ စုရုံး၊ အေမွာင္လုံးကို
အဖုံးမခံ၊ အသိဉာဏ္ျဖင့္
တြန္လွန္ႏိုင္ေရး၊ အစဥ္ေတြးေလာ့။

မုန္းခ်စ္ႏွစ္တန္၊ လူတို႔ထံဝယ္
အမွန္သေဘာ၊ မရိွေသာရွင့္
ေလာကီအစုတ္၊ လူတို႔ႏႈတ္ကား
မဟုတ္လည္းေျပာ၊ ဟုတ္လည္းေျပာ၏..။
ဆုံးမစကား၊ နားဝယ္ၾကားကာ
အမ်ားႏွင့္ေပါင္း၊ တရားေလာင္းၿပီး
ေစာင္းေျမာင္း ဆိုးဆိတ္၊ တိတ္တိတ္ေဝဘန္၊
အေျပာသန္တဲ့၊ ေလာကဓံၾကား
ႏႈတ္စကားေတြ၊ ဟုတ္ျငားမထင္
သင့္ နားစင္ေလာ့။
တုံးတိ သိစိတ္၊ မရိွဆိတ္က
အဆိပ္ပမာ၊ စုေဝးလာမည့္
ေပါင္းပါ စုၿပိဳ၊ အကုသိုလ္သည္
သင့္ကို ဆြဲခါ၊ ငရဲရြာသို႔
အၿမဲပါေအာင္၊ ေခၚေဆာင္သြားမည္မလြဲေပ။
                        ေႏြႏွင္းမိုး