“ သစၥာအိမ္ ”

လမ္းအတူေလွ်ာက္မွာ ၊ ပန္းအတူေကာက္ခါ ၊
အနမ္းထူထူ ေရာက္ခဲ့တာေလးေတြ …
ႏွလုံးဘဝင္မွာ ၊ မမုန္းခ်င္စရာ ၊
အၿပံဳးလြင္လြင္ သာသာေလးေတြ ….
အပူမပြားပဲ၊ လူၾကားထဲမွာ …
အတူသြားခဲ့တာေလးေတြ ..
လမ္းေဘးမွာ၊ အနမ္းေပးကာ
ပန္းေလးေတြကို ဆင္ေပးခဲ့တာေလးေတြ …
အၾကင္နာအစုံ ၊ သခင္သာယုံၿပီး၊
ရင္မွာခုန္ခဲ့တာေလးေတြ ….
တခ်က္အေကြ႔မွာ ၊ မပ်က္ေတြ႔လာတဲ့့
တသက္ မေမ့စရာေလးေတြ …။
သမုဒယေလးနဲ႔ ၊ အႏုအလွေတးဖြဲ႔ၿပီး၊
ယုယ ေထြးေပြ႔ခဲ့တာေလးေတြ ….
မေနာပ်ိဳႏု ၊ သေဘာ အကို ဟု ၊
ေက်ာကို ထုလုိက္တာေလးေတြ….
အေျပးသူလယ္ဖို႔ ၊ ေစ်းအတူဝယ္လို႔
ေဘးမွာ အူလယ္လယ္နဲ႔ မသြားတတ္ခဲ့တာေလးေတြ …
အခန္းလွမ္းဝင္ခိုက္ ၊ အနမ္းပန္းတင္လုိက္ေတာ့
အရမ္းၾကမ္း ရွင္မိုက္တာပဲလို႔ ေျပာတာေလးေတြ…
တူႏွစ္ကိုယ္အသဲမွာ ၊ အပူမပိုၾကပဲ
အမူပိုခၽြဲခဲ့တာေလးေတြ…
အမွန္ေျပာရင္္ မမွားႏိုင္တဲ့ ၊
သံေယာဇဥ္တရားစိုင္္ဖြဲ႔လို႔
ကံသေဘာအသြင္ မထားႏိုင္ခဲ့တာေလးေတြ…
လြမ္းေရးတရာမကမို႔ ပန္ေပးတာက
စတင္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလးေတြ….

ေတြ႔ႀကံဳခံစားခဲ့ရတဲ့ အတိတ္ရိုင္းေလေပြ
ရင္မွာေမႊေႏွာက္ ေရာက္ယက္ခတ္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေလးေတြကုိ
အခ်စ္ေလးမ်ားလို႔ ဆိုႏိုင္မလားေလ…။

ပန္းေပးလဲ မလိုခ်င္ဘူး
လြမ္းေတးလဲ မဆိုခ်င္ဘူး
အနမ္းေပးလဲ မၿငိဳျငင္ဘူး
လမ္းခြဲေျပးလဲ မငိုခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။
မျမင္မေတြ႔ ၊ သခင္ေမ့ေပမယ့္ ၊
အရင္ေန႔ေတြကုိ ၊ သတိရေနဆဲပါ။

ကံၾကမၼာ ရဟတ္က အဖန္တရာဆက္လို႔
ျပန္ကာထပ္ေတြ႔ရင္လဲ တသက္မေမ့စရာ
အၾကင္နာအနမ္းကို မျမင္စရာ ပန္းအျဖစ္
ရင္နင့္နင့္နဲ႔ သခင္ပစ္လိုက္ပါ့မယ္။

ဘဝတေကြ႔မွာ ခဏေတြ႔ၾကၿပီး
တဘဝမေမ့စရာ အၿပဳံးေလးေတြကို
ႏွလုံးေသြးနဲ႔ရင္း အတင္းႀကိတ္မွတ္ခံစားၿပီး
အတိတ္ကအသံမ်ားကို စိတ္ကျပန္ၾကားေနေပမဲ့
ခံစားမႈကင္းဆိတ္ အတင္းပိတ္ထားတဲ့
ႏွလုံးသား တံခါးကို ေခါက္ႏိုင္မယ့္သူရွားသြားၿပီ္တဲ့ေလ…။

ေႏြႏွင္းမိုး