“ သစၥာအိမ္ ”

အျဖစ္အပ်က္ေတြက
ႏွစ္သက္စရာရယ္လို႔ မျမင္ခဲ့
သခင္မဲ့ အရိပ္အေယာင္
အပိတ္အေလွာင္ေတြက နိမိတ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး
အတိတ္အေရာင္ေတြ ထင္ဟပ္မိတိုင္း
ရင္လွပ္ေအာင္ ခံစားမိျပန္တယ္...။

စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတဲ့ အရာရာေတြ
ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ တန္ဘိုးေတြ
နစ္နာေစခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို
ျပန္ဆပ္ႏိုင္ဘို႔အေရး
ဘယ္လိုေတြးေတြး
ေရးေရးေလးေတာင္ မျမင္မိျပန္ဘူး..။

စိတ္လြင္ျပင္မွာ
တရိပ္ရိပ္ ထင္လာေစခဲ့တဲ့
လူရယ္လို႔ မပီျပင္ေသးတဲ့ ဘဝေလးေတြ၊
တူညီစြာ လက္တြဲလို႔ အခက္အခဲေတြကို ကူညီၿပီး
တူညီတဲ့ လမ္းေပၚမွ လွမ္းေခၚမယ့္ အသံေတြ၊
စြန္႔လိုက္ရတဲ့ တန္ဘိုးေတြရဲ႕အဓိပၸါယ္မဲ့သြားတဲ့ ပုံရိပ္ေတြ
အစြန္႔ခံေတြရဲ႕ သံစဥ္မဲ့ ရိႈက္သံေတြ
မျမင္ႏိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကေန
တမ္းတေနမယ့္ လူသားေတြ
အရာအားလုံးဟာ  စိတ္အစဥ္မွာ
အရိပ္အသြင္ ထင္ျမင္ေနဆဲ... ။

ႀကိတ္မွိတ္ခံစား အေတြးမ်ားလဲ ေယာင္လည္
အေကာင္အထည္ဆိုတာလဲ မပီျပင္
ႏွင္ခဲ့တဲ့ ခရီးလမ္းကလဲ ဝိုးတဝါးမို႔
ဆိုးဝါးတဲ့ ဒဏ္ရာကို ျပန္ကာဆန္းစစ္
အေတြးသစ္နဲ႔ ေက်နပ္မိေသာ္လဲ
ေၾကပ်က္သြားခဲ့တဲ့ အရာအားလုံးဟာ
သင္ပုန္းေခ်လို႔ ျဖစ္ႏို္င္ပါ့မလားေလ...။

ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ် လုပ္ခဲ့သမွ် အားလုံးဟာ
သိၾကားလုံးလို မခ်ိဳၿမိန္ခဲ့ပါဘူး။
မတရားမႈကို တရားရႈမေနႏိုင္ခဲ့လို႔
ေသႏိုင္တဲ့ ခရီးၾကမ္းကို လွမ္းထြက္ခဲ့တာပါ။
မွန္းခ်က္နဲ႔ေတာ့ မကာမိပါဘူး။
ေပးဆပ္မႈအနႏၲ ျပန္မရမယ့္ အရင္းအႏွီး
အခ်ည္းႏွီးေတာ့ မျဖစ္တန္ေကာင္းပါဘူး။

လူမမယ္ သနားဖြယ္ေလးေတြေၾကာင့္လဲ
အမ်ားအလယ္မွာ တရားတယ္လို႔ မယူဆမိခဲ့ဘူး..။
သရုပ္သကန္ကို အလုပ္အမွန္လို႔ ထင္မွတ္ခဲ့ရင္ေတာင္
အသြင္သ႑ာန္ကို အျမင္မွန္လို႔ ယူဆခဲ့ရင္ေတာင္
အပူတစက လြင့္ျပယ္ႏိုင္စြမ္း ရိွႏိုင္မယ္ မထင္ဘူးေလ..။
စိတ္အေတြးထဲမွာ တဆိတ္ကေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္
အရိပ္ေလးေတြက ခိုနားေနဆဲပါ...။
                                       (ေႏြႏွင္းမိုး)