“ သစၥာအိမ္ ”

ပညာေရးသည္ ဘဝအတြက္ ျပင္ဆင္ျခင္း၊ ေလ့က်င့္ျခင္း ျဖစ္စဥ္ျဖစ္သည္။ တနည္းဆိုေသာ္
က်န္းမာစြာ ခ်မ္းသာစြာ ေနႏိုင္ေစရန္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ ႀကိဳတင္ ေလ့က်င့္ ျပင္ဆင္ျခင္းျဖစ္
သည္။ က်န္းမာစြာ ေနထိုင္ျခင္းကို လူတိုင္း သိၿပီးျဖစ္ၿပီး ခ်မ္းသာစြာေနထိုင္ျခင္းဆိုသည္
မွာ အသက္ရွင္ရေသာ ေန႔တိုင္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈႏွင့္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနရျခင္းကို ဆိုလိုရင္း
ျဖစ္သည္။
ကေလးတေယာက္ က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းသာ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္
ေလ့က်င့္ေပးရာတြင္ တဦးေကာင္းတေယာက္ ေဆာင္ရြက္လွ်င္ ေအာင္ျမင္မႈ မရႏိုင္။
ထိုကေလး၏ မိဘ၊ ထိုကေလးအား ေလ့က်င့္ေပးမည့္ ဆရာႏွင့္ ထိုကေလး ကိုယ္တိုင္ပါ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ေလ့က်င့္ႏိုင္ပါမွ ေလ့က်င့္မႈမွ ရလဒ္ေကာင္း ရႏိုင္မည္။

ဆရာကလည္း က်န္းမာေအာင္ မည္သို႔ ေနထိုင္ရမည္ကို ေကာင္းစြာ သိရွိရန္ လိုပါသည္။ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာႏွင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ႏိုင္ရန္ မည္သည္တို႔ကို ေလ့က်င့္ရန္
လိုသည္ကို ေသခ်ာစြာ နားလည္ တတ္ကြၽမ္းရန္ လိုသည္။ ဆရာကိုယ္တုိင္ကလည္း ေန႔စဥ္ က်န္းမာေအာင္ ေနထိုင္တတ္သူ ျဖစ္ရန္ လိုသည္။ ဆရာ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေန႔စဥ္ စိတ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာႏွင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိုင္ေရးအတြက္ ထာဝရ ႀကိဳးစားေနသူ
ျဖစ္ရန္လိုသည္။ သို႔မွသာ သူကိုယ္တိုင္ ကြၽမ္းက်င္ေနေသာ ေန႔စဥ္ ေလ့က်င့္ေနေသာ ကြၽမ္း
က်င္မႈတို႔ကို ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားအား ျပန္လည္ ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္မည္။

မိဘတို႔ကလည္း ၎နည္းတူ သိရွိ နားလည္ သေဘာေပါက္ထားၿပီး ၎တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း
ရည္ရြယ္ခ်က္တူၿပီး က်န္းမာခ်မ္းသာစြာ ေနႏိုင္ေရး ေန႔စဥ္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ေနသူမ်ား
ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဆရာႏွင့္မိဘတို႔ ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းတြင္ လူမမယ္ ကေလးငယ္မ်ားကို လက္တြဲ
ေခၚယူႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ အေကာင္းဆံုး အေနအထားသည္ကား ဆရာမ်ား ႀကံဳေတြ႔ ျဖတ္
သန္းခဲ့ရသည့္ ပညာေရးဘဝ သို႔မဟုတ္ ဘဝတခု က်န္းမာခ်မ္းသာေရး က်င့္စဥ္မ်ားသည္
မိဘတို႔ ႀကံဳေတြ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ပညာေရးဘဝ သို႔မဟုတ္ ဘဝတခု က်န္းမာ ခ်မ္းသာေရး
က်င့္စဥ္မ်ားႏွင့္ ထပ္တူက်ခဲ့လွ်င္ ေက်ာင္းသားအတြက္ အက်ဳိးအရွိဆံုး ျဖစ္မည့္ အေနအ
ထား ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ဆရာႏွင့္ မိဘတို႔ အသီးသီး ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကေသာ ပညာေရးဘဝ
မတူညီခဲ့ပါက ေက်ာင္းသားအတြက္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ရွိဖို႔ရာ မိဘႏွင့္ ဆရာတို႔
ၾကားတြင္ နားလည္မႈကို အခ်ိန္ယူ တည္ေဆာက္ရန္ လြန္စြာ အေရးႀကီးပါသည္။ မိဘတို႔
အေနႏွင့္ ဆရာတို႔၏ လုပ္ငန္းကို အလံုးစံု မသိႏိုင္သည္ ျဖစ္၍ နားလည္မႈ လြဲမွားျခင္းမ်ား
မ်ားစြာျဖစ္လာႏိုင္သည္ ျဖစ္၍ ၎မိဘႏွင့္ ဆရာၾကား နားလည္မႈ လြဲမွားျခင္းမ်ားသည္
ေက်ာင္းသားငယ္တို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေနအထားမ်ား မဟုတ္ပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သမိုင္းေၾကာင္းအရ ေခတ္အဆက္ဆက္ မိဘမ်ား၏ စိတ္ပ်က္ျခင္း၊ အထင္
ေသးျခင္း ခံခဲ့ရေသာ ဆရာတို႔၏ လုပ္ငန္းအေပၚ ယခုခ်က္ခ်င္း မိဘမ်ားဘက္မွ အေကာင္း
ျမင္လာေစရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေခ်။ ခါးသီးေသာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားမွ ရလိုက္ေသာ ဆရာႏွင့္မိဘ
နားလည္ျခင္း လြဲမွားမႈႏွင့္ မသင့္ျမတ္မႈ အခ်ဳိ႕တို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သစ္ တည္ေဆာက္
ေရး ခရီးရွည္ႀကီးကို ေကာင္းစြာ ေႏွးေကြးေစဦးမည္ကို ႀကိဳျမင္ၿပီး ျဖစ္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္
ေႏွာင္းပိုင္းႏွင့္ မဆလေခတ္ တေလွ်ာက္လံုး ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ ပညာေရးစနစ္တို႔က မိဘႏွင့္
ဆရာတို႔ၾကား တဦးႏွင့္တဦး အထင္မႀကီးစရာ မယံုၾကည္စရာမ်ားစြာ အေမြဆိုး ခ်န္ထား
ရစ္ခဲ့သည္။
ဗုဒၶဘာသာ ယံုၾကည္သက္ဝင္ မႈအရ ဆရာတို႔အား အနေႏၲာအနႏၲ ငါးပါးတြင္ အတူတကြ
ပါဝင္ေနၾကေသာ္လည္း မဆလ တေခတ္လံုး မိဘမ်ားစြာတို႔သည္ မိမိတို႔၏ ကေလးငယ္
မ်ားကို ပညာသင္ၾကားရာတြင္ ဆရာတို႔၏ လမ္းၫႊန္သင္ၾကား ေဆာင္ရြက္ခ်က္ႏွင့္ မိမိတို႔
ကေလးတို႔၏ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသာ စြမ္းရည္ေပၚတြင္ မည္သည့္အခါမွ် အားရေက်နပ္
သည္ မရွိခဲ့ၾက၍ ျမန္မာ့ဓေလ့အရ မိဘစကား နားေထာင္ၾကရမည္ကို အေျချပဳကာ မိမိ
တို႔၏ ကေလးမ်ား၏ ပညာေရးကို မိသားစုအလိုက္ မိမိတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ကႀကိဳးျဖင့္ ကေစခဲ့
ၾက၍ ပညာေရး၏ အႏွစ္သာရ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရၿပီး ဂုဏ္တုဂုဏ္ေရာင္ ပကာသန အေပၚယံ
တို႔ေနာက္ လုိက္ခဲ့ၾကရင္း တိုင္းျပည္ပါ ပ်က္ခဲ့ၾကရၿပီျဖစ္သည္။ တုိင္းျပည္တခု ပ်က္စီးရျခင္း
အေပၚ ပညာေရး ႐ႈေထာင့္တခုမွ ၾကည့္႐ႈ သံုးသပ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္က အစိုးရမ်ား၏ အားနည္း ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဆရာတို႔ မြဲေတခဲ့ၾကသည္။
ဆရာတို႔ ၾသဇာအာဏာ မဲ့ခဲ့ၾကရသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဆရာအမ်ားစုမွာ ၾသဇာရွိ၊ အာဏာရွိ
ေငြရွင္ေၾကးရွင္၊ အာဏာရွင္တို႔၏ အလိုက် လိုက္ေလ်ာလိုက္ပါ ကျပခဲ့ၾကရေသာေၾကာင့္
ျမန္မာ့ပညာေရးမွာ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ခဲ့သည္။ အနႏၲဂိုဏ္းဝင္တို႔၏ ဂုဏ္ႏွင့္ မလိုက္
ေအာင္ ေအာက္က်ခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ မြဲေတခဲ့ၾကရၿပီး ျဖစ္သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔ မခ်မ္း
သာ မႀကီးပြားသေရြ႕၊ ၾသဇာအာဏာႏွင့္ ပညာဂုဏ္တို႔ မရွိသေရြ႕ မည္သည့္ တိုင္းျပည္မွ
မတိုးတက္ႏိုင္။ ဆရာတို႔အေပၚ ၾသဇာရွိ အာဏာရွိေသာ ပညာမဲ့တို႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ေနသေရြ႕
မည္သည့္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည္ျဖစ္ေစ တုိင္းျပည္ မတိုးတက္ႏိုင္။ ဆရာတို႔၏ သင္ၾကားမႈ
လြတ္လပ္မႈ မရွိသေရြ႕၊ သင္ၾကားမႈ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ မရွိသေရြ႕ တိုင္းျပည္ မတိုးတက္ႏိုင္။
လူကေလးတေယာက္ တိုးတက္က်န္းမာေအာင္ ခ်မ္းသာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတတ္၊
ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္လွ်င္ လူကေလး မ်ားစြာတို႔အားလည္း အလားတူ ေဆာင္ရြက္ ေလ့က်င့္
ေစလွ်င္ လူသားေပါင္းမ်ားစြာ က်န္းမာခ်မ္းသာ လာႏုိင္မည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ က်န္းမာခ်မ္းသာေသာ လူမ်ား ေနထိုင္ရာ တုိင္းဌာနီတို႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီ
ျဖစ္သည္။

ဆရာဝန္ဆိုသည္ ဆရာဝန္ လုပ္ငန္းတြင္ ကြၽမ္းက်င္ၾကသည္။ ေရွ႕ေနတို႔ ဥပေဒ ကြၽမ္း
က်င္ၾကရမည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား ႏိုင္ငံ့အေရး ပို၍ နားလည္ၾကသည္။ ထိုနည္းတူ
ေက်ာင္းဆရာတို႔ ဆရာအတတ္ကို တတ္ၾကသည္။

ေက်ာင္းဆရာသည္ ေဆးပညာတြင္ ဆရာဝန္ေလာက္ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း ဆရာအတတ္ကို
ကြၽမ္းက်င္သည္။ ေက်ာင္းဆရာသည္ ဥပေဒေရးရာတြင္ ေရွ႕ေနတဦးကဲ့သို႔ ႏိႈက္ႏိႈက္ခြၽတ္
ခြၽတ္ သိခ်င္မွသိမည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာအတတ္ကို ကြၽမ္းက်င္သည္။

မိဘမ်ားကလည္း ဆရာတို႔ မည္သို႔မည္ပံု ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးမည္ကို ကိုယ္တုိင္ မႀကံဳ
ေတြ႔ဖူးပါက အေတာ္ခက္သည္။ မ်ားစြာ ေလ့လာရန္ လိုပါသည္။ မ်ားစြာ ဖတ္မွတ္ရန္ လို
သည္။ မ်ားစြာ နားေထာင္ရန္ လိုသည္။ အေကာင္းဆံုးကား မိဘမ်ား ျဖတ္သန္း ႀကံဳ
ေတြ႔ခဲ့ရေသာ ပညာေရးက်င့္စဥ္ႏွင့္ ကေလး ျဖတ္သန္း ႀကံဳေတြ႔ေနရေသာ ပညာေရး
က်င့္စဥ္တို႔ တူညီလွ်င္ ကေလးအတြက္ အေကာင္းဆံုး ရလဒ္ ရမည္ ျဖစ္သည္။

မိဘတို႔သည္ ရင္ေသြးတို႔အား ပညာသင္ၾကားေပးရာတြင္ မိမိ၏ ကိုယ္ေတြ႔ အေတြ႔႔အႀကံဳႏွင့္
ဆက္စပ္ယွဥ္ထိုး၍ ေတြးၾကမည္မွာ ဓမၼတာပင္။ ယေန႔ေခတ္ ပုဂၢလိကေက်ာင္းမ်ား ေပၚ
ေပါက္လာေသာအခါ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းမ်ား၏ ေခတ္မီနည္းပညာႏွင့္ သင္ၾကားမႈ နည္း
စနစ္မ်ား၊ တတ္ေျမာက္မႈ၏ စစ္ေဆးခ်က္မ်ား အေတာ္ပင္ ကြာျခားသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ေခတ္
လည္းမတူ၊ စနစ္ လည္းမတူ၊ ဦးတည္ရာလည္း မတူေသာေၾကာင့္ ၎ပုဂၢလိက ေက်ာင္းမ်ား
တြင္ သားသမီးကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ အပ္ႏွံၾကသည့္အခါ မိဘတို႔လည္း စြန္႔စား
မႈမ်ား၊ စိန္ေခၚမႈမ်ား ႀကံဳရမည္မွာ မလြဲပင္။ ဤအဆင့္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ရန္
လိုသည္။
ယေန႔ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ ေအာင္ျမင္ၿပီးၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား
မိဘ ဘဝ ေရာက္သည့္တေန႔ ၎တို႔၏ ကေလးမ်ားအား ပုဂၢလိက ေက်ာင္းမ်ား၌ပင္
ျပန္လည္ အပ္ႏွံၾကလွ်င္ ထိုစိန္ေခၚမႈမ်ား မရွိသေလာက္ ေလ်ာ့နည္းသြားမည္ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာ့ပညာေရး အေျပာင္းအလဲ လုပ္ရန္ ေျပာၾကသည္ကို ၾကားနာရတိုင္း ႀကံဳေတြ႔ရမည့္
ႀကီးမားေသာ စိန္ေခၚမႈကို ပို၍ ထပ္ကာထပ္ကာ သတိရေစသည္။ ျမန္မာ့ ပညာေရး
အေျပာင္းအလဲေကာင္းမ်ား ျပဳလုပ္ရန္အတြက္ အစိုးရ တဦးတည္း ေျပာင္းလဲ၍မရ။
ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ ဘတ္ဂ်က္မွ ေငြလိုသေလာက္ သံုးစြဲ႐ံုႏွင့္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္။
ဆရာ၊ ဆရာမတို႔ခ်ည္း ေျပာင္းလဲရန္ ႀကိဳးစားသည္ႏွင့္လည္း ျဖစ္မလာႏိုင္။ ျမန္မာ့
ပညာေရး အေျပာင္းအလဲအတြက္ ပါဝင္ ေျပာင္းလဲၾကရမည့္ သူမ်ားမွာ အစိုးရ၊
လံုေလာက္ေသာ ဘတ္ဂ်က္၊ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားပါ
အတူေျပာင္းလဲ ေဆာင္ရြက္မွရမည္။

ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ၏ ပညာေရးဝန္ႀကီး၊ ပညာေရးေကာ္မတီ ဥကၠ႒၊ ပညာေရးအတြက္ တာ
ဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္မည့္သူ အားလံုး ပညာေရး ေလ့က်င့္မႈမွတဆင့္ မည္သို႔ေသာ ႏိုင္ငံ့သား
ေကာင္း ရတနာမ်ား ေမြးထုတ္ေပးမည္ကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ရန္ လိုသည္။ ၎တို႔
ေျပာင္းလဲ က်င့္သံုးမည့္ ပညာေရး ေလ့က်င့္မႈ က်င့္စဥ္မ်ားကိုလည္း ကိုယ္တုိင္ က်င့္ႀကံ
အားထုတ္ ႀကံဳေတြ႔ဖူးသူမ်ား ျဖစ္ရန္လိုသည္။ လိုကို လိုသည္။

မိခင္မ်ား ကေလးေမြးၾကသည့္အခါ မည္သို႔ ဗိုက္နာသည္ကို ဖခင္မ်ားဘယ္လိုမွ မသိႏုိင္၊
နားမလည္ႏုိင္သလို ေခတ္သစ္ပညာေရး စနစ္ျဖင့္ ႀကံဳေတြ႔ ျဖတ္သန္းလာျခင္း အေတြ႔အႀကံဳ
မရွိေသးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ျပည္ေထာင္စု အစိုးရကိုယ္စား ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး
ေဆာင္ရြက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ မေအာင္ျမင္ႏုိင္။ ေယာင္ဝါးဝါး ေရးေတးေတးသာ ရမည္။
ျပတ္သားေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ခ်မွတ္၍ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ေသာ
ပင္မ စီမံခ်က္ ေရးဆြဲေရးအတြက္ အေရးႀကီးသည္။ ပင္မ စီမံကိန္း မရွိပဲ ေရာက္တတ္ရာရာ
ေလွ်ာက္လုပ္ေန၍ မရ။ ယခုလည္း ျပည္ေထာင္စု ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနတြင္ ပင္မစီမံခ်က္
ရွိၿပီး ျဖစ္မည္။ ဤစီမံခ်က္ကို လူတိုင္း ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ရန္ လိုသည္။ သို႔မွသာ ပူး
ေပါင္း ေဆာင္ရြက္လာၾကရန္ ရွိမည္။

မည္သည့္ ကိစၥတြင္မဆို နားမလည္ပဲ လုပ္လွ်င္ လြဲမည္။ လြဲခဲ့ၾကၿပီးလည္း ျဖစ္သည္။ အလြဲ
ႀကီး လြဲခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္၍ နားမလည္ေသာ သူမ်ား၏ လက္ထဲသို႔ ပညာေရး
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီးအား ပံုအပ္မိလွ်င္ ဒုတိယမၸိ၊ တတိယမၸိ မွားဦးမည္။
ျမန္မာျပည္ မတိုးတက္ႏိုင္။ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံကို အျမန္ဆံုး တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္
ၾကဥ္းေပးႏိုင္မည့္ အဓိက အေၾကာင္းတရားသည္ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသာ
ျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ အေနႏွင့္ သင့္ေတာ္ေသာ၊ နားလည္ေသာ၊ တက္ႂကြေသာ၊
အေတြ႔အႀကံဳရွိေသာ ပညာတတ္ လူငယ္လူရြယ္ လူလတ္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္းရန္
လိုသည္။

ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ၏ ဘတ္ဂ်က္ကို ပညာေရး စနစ္သစ္အတြက္ ျပည့္စံုေအာင္ စီစဥ္ေပး
ႏိုင္လွ်င္ ပထမဦးဆံုး လုပ္ရမည့္အလုပ္မွာ ဆရာတို႔၏ လစာႏွင့္ ခံစားခြင့္ တိုးျမႇင့္ေပး
ေရးျဖစ္ၿပီး အေရးတႀကီး ဒုတိယ ေဆာင္ရြက္ရန္မွာ ဆရာတို႔ႏွင့္ နားလည္မႈ ရယူျခင္း
သို႔မဟုတ္ ဆရာမြမ္းမံ ေသြးသစ္ေလာင္း သင္တန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရန္ ျဖစ္သည္။
ဆရာတို႔ မြမ္းမံေသြးသစ္ေလာင္းျခင္းသည္ မီဒီယာအကူအညီ မ်ားစြာလိုသည္။

တျပည္လံုးရွိ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားအားလံုး အသိအျမင္ တူညီသြားေစရန္လိုမည္။ အသိအျမင္
တူညီသြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမည္။ မည္သည့္ လုပ္ငန္းကို လုပ္ၾကမည္၊ ဘာေၾကာင့္
လုပ္ၾကမည္၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္၊ မည္ကဲ့သို႔ အက်ဳိးရွိမည္၊ မည္သည့္ အသိအျမင္တို႔
တူညီရန္ လိုသည္ကို ေျပာျပရမည္။ ၿပီးမွ လက္ေတြ႔ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ တူညီကာ ဘယ္လို
အေျချပဳ၍ စုေပါင္း အေကာင္အထည္ ေပၚႏုိင္မည္။ မြမ္းမံ ေသြးသစ္ေလာင္းရန္အတြက္
ဆရာမ်ား မ်ားစြာမလို၊ မီဒီယာ အင္အားသံုး၍ လူထု ယံုၾကည္မႈရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္၏ ဦးေဆာင္
မႈျဖင့္ ပူးတြဲ ေဆာင္ရြက္ပါက ေငြကုန္ေၾကးက် မမ်ားပဲ ေအာင္ျမင္မည္။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ဆရာမ်ားအားလံုး တန္ဖိုးရွိသည္။
တန္ဖိုးႀကီးသည္။ ၎လက္ရွိ ဆရာတို႔အား ေသြးသစ္ေလာင္းႏိုင္လွ်င္ ကာလတိုတို
အတြင္း ခရီးအေတာ္ ေပါက္ႏုိုင္သည္။ မ်ားစြာ ျပဳျပင္ရန္မလို သံုးႏွစ္ ကာလခန္႔အတြင္း
ပညာေရးစနစ္ေကာင္း တခုဆီသို႔ စတင္ဦးတည္ သြားႏုိင္မည္ဟု ယံုၾကည္သည္။

ျမန္မာ့ ပညာေရးေလာက တခုလံုးသည္ လြန္စြာက်ယ္ျပန္႔၍ အားလံုးတၿပိဳင္နက္ ခ်က္ခ်င္း
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ၍ မျဖစ္ႏိုင္။ ေအာက္ေျခကစ၍ ေျပာင္းရမည္။ မူႀကိဳကစ၍ ေျပာင္းရမည္။
သူငယ္တန္းမွ ၁၂ တန္းအထိ တၿပိဳင္တည္း ေျပာင္းရမည္။ ၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္ပညာ
ေရးကို ဆက္လက္၍ ေျပာင္းမည္။ ေသြးသစ္ေလာင္း လုပ္ငန္းစဥ္သည္ မူႀကိဳမ်ားမွ
တကၠသိုလ္ ဘြဲ႔လြန္ ဆရာမ်ားအထိ အက်ဳံးဝင္သည္။ ေသြးသစ္ေလာင္းျခင္း လုပ္ငန္း
စဥ္သည္ ဆရာမ်ားအတြက္ သာမက မိဘမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ အစိုးရ တာဝန္ရွိသူမ်ား
တျပည္ေထာင္စုလံုး သိထားရန္လိုသည့္ ကိစၥႀကီးျဖစ္၍ အားလံုး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သိရွိရန္
ေဆာင္ရြက္ရမည္။
မည္သည့္အရာမဆို လုပ္တတ္လွ်င္ လြယ္၍ မလုပ္တတ္လွ်င္ ခက္မည္။ လုပ္တတ္သူမ်ား
လုပ္မွ ေအာင္ျမင္မည္။ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေရးအတြက္ အေရးပါေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္၍
အားလံုး စိတ္ဝင္စားေအာင္ လုပ္ရမည္။ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရႏွင့္ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္တို႔မွ
လိုအပ္ေသာ ဥပေဒမ်ား ျပဳေပးရန္လည္း လိုသည္။

ILBC တင္ေမာင္ဝင္း

The Voice Weekly