“ သစၥာအိမ္ ”

စမ္းေရ အေမာဝယ္ ပန္း အေၾကြေစာတယ္

****************

ပန္းအလွကို
စမ္းက ေထာမနာ
ရစ္ျဖာဝိုက္ဝန္း စီးဆင္းသည္။

စမ္း၏ ေအးျမ
ထိုရသကို၊ ပန္းက ခ်ီးက်ဴး
ငံုဖူးဝတ္လႊာ ေခြ်လႊင့္သည္။

စမ္းေခ်ာင္းတိမ္ေကာ၊ ျမက္ရိုင္းေတာမွာ
က်စ္စာဖံုးလႊမ္း၊ အို လြမ္းစရာ
ပန္းခမ်ာလွ်င္၊ ႏြမ္းကာေျခာက္ေသြ႔

ေရမေတြ႔ရ၊ ပူေငြ႔ ေလာင္ၿမိဳက္
ရွိဳက္ငင္ တမ္းတ၊ စမ္းဘဝကို
ပန္းက ငိုေၾကြး မဆံုးႏိုင္။

တေန႔ေသာအခါ၊ ျပည့္လာစမ္းေခ်ာင္း
ျပန္ေျပာင္းေရစီး၊ သူ႔နီးဝန္းက်င္
ပန္းပင္ခမ်ာ၊ မရွိရွာေတာ့
ေျမလႊာ ဗ်ိဳက္ေတာ၊ ၾကြက္ေသာေသာျဖင့္
ေရြ႕ေလ်ာ ပန္းပင္၊ ျမက္ခင္းျပင္ဝယ္
မျမင္ေလရ၊ ထိုခဏတြင္
စမ္းက ရွိဳက္ငို ျပန္ေလသည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၾကာေသာခါတြင္
ေျမလႊာ ထီးက်န္၊ သဏၭာန္ေရႊ႕ေျပာင္း
စမ္းေခ်ာင္းသစ္ပင္၊ မျမင္ေလရ
ဘာမွ်မၿမဲ၊ မလြဲဧကန္
ေလာကဓံကို
လြန္ဆန္ျငင္းပယ္ မရပါတကား။

စမ္းငိုသလို၊ ပန္းလည္းငိုခဲ့
သို႔ေပမယ့္ကြယ္၊ ဆက္သြယ္မႈကင္း
ငိုခ်င္းႏွစ္ပုဒ္၊ လြမ္းဇာတ္ထုပ္ကို
ကြ်ႏု္ပ္စာဆို၊ ထပ္ဆင့္ ငိုမိ
ဘယ္လို မ်က္ရည္ တန္႔ဆည္ ရမလဲကြယ္။

(ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ)