“ သစၥာအိမ္ ”

ဆရာေတာ္ဘုရားက ထမင္းဝါးၿပီး ဘဝရွင္မင္းၾတားႀကီးက အိပ္ေနမွျဖင့္
 ေမာင္သာခ်ဳိ
(၁)
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးခင္မင္သည့္ စာေရးဆရာတေယာက္ရွိပါသည္။ ယခုမႏၲေလး
အေျခစုိက္ ကုိေနဝင္းျမင့္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ စာေပေဟာေျပာပဲြစင္ျမင့္ႀကီး မ်ားရွိရာဆီသုိ႔ အတူ တကြ ေရာက္သြားၾကသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ တေယာက္ေဟာသည္ကုိ တေယာက္က ထုိင္
ၾကည့္ရင္း သန္းေခါင္ခ်ဥ္းခဲ့ၾကရသည့္ ညေတြက တကယ့္ကုိ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ပါ။
ျမန္မာတုိ႔ ျမန္မာ့ဓေလ့ ယဥ္ေက်းမႈစ႐ုိက္လကၡဏာမ်ားႏွင့္ တစတစ အဟပ္ကြာ၍ လာရပုံ
ကုိ ကုိေနဝင္းျမင့္ ပုံေဆာင္၍ ေျပာေလ့ရွိေသာ ဟာသကေလးတပုဒ္ရွိပါသည္။
နည္းနည္းကေလး လက္ဆင့္ ကမ္းပါရေစ။
မိခင္ျဖစ္သူက သမီးကုိ ဆရာေတာ္ဘုရားထံသုိ႔ ေစလႊတ္ကာ လႉဖြယ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ား ကပ္လႉ
ခုိင္းပါသည္။ သမီးကလည္း မိခင္ခုိင္းေစသည့္အတုိင္း လႉဖြယ္ပစၥည္းတုိ႔ကုိ ဆရာေတာ္ဘုရား
ထံ သြားေရာက္လႉၿပီးေနာက္ ျပန္ဖုိ႔ရာ ခြင့္ပန္သည္။သုိ႔ေသာ္ ရဟန္းသံဃာႏွင့္ မည္သုိ႔ စကား
ဆုိရမည္ကုိ သူမသိ။ထုိ႔ေၾကာင့္“တပည့္ေတာ္ ျပန္ႂကြလုိက္ဦးမယ္ဘုရား”ဟု တင္ေလွ်ာက္မိရာ
ဆရာေတာ္ ဘဝင္မက်ျဖစ္သြားသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခတ္လူငယ္တုိ႔ ေျပာတတ္ဆုိတတ္ရွိလာေစရန္ သြန္သင္ေပးဖို႔ သတိေပးရန္
အတြက္ ထုိသမီး၏မိခင္ျဖစ္သူကုိ ေက်ာင္းသုိ႔လာခဲ့ရန္ အမွာဆင့္လုိက္သည္။ မိခင္ျဖစ္သူက
လည္း တခုခုေတာ့ တခုခုပါပဲဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္လာပါသည္။ ဆရာ
ေတာ္ဘုရားက သမီးျဖစ္သူ စကားေျပာပုံကုိ ျပန္၍ မိန္႔ၾကားကာ သြန္သင္ဆုံးမဖုိ႔ သတိေပး
လုိက္ပါသည္။ ဤတြင္ မိခင္ျဖစ္သူ ဆရာေတာ္ဘုရားကုိ ကတိေပးသည္က “တပည့္ေတာ္
ေနာင္သည္လုိ မေျပာရဘူးလုိ႔ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၾသဝါဒကထာ ႁမြက္လုိက္ပါ့မယ္ဘုရာ့”
တဲ့။
ဆရာေတာ္ကား အလုိမက်စြာျဖင့္ ေနာက္တဆင့္တက္ရျပန္ပါသည္။ ထုိဒကာမ၏ ခင္ပြန္း သည္ကုိ ေက်ာင္းသုိ႔ လႊတ္လုိက္ရန္ မွာၾကားလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဘာမ်ား အမွားအယြင္း
ေတြ လုပ္မိၾကပါလိမ့္ဟူေသာ စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဒကာ ေရာက္ရွိလာေသာအခါ
သားအမိႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာ မတတ္ၾကပုံကုိ ဆရာေတာ္က မိန္႔ၾကားၿပီး သြန္သင္ဦး၊ ဆုံးမ
ဦးႏွင့္ သတိေပးျပန္ပါသည္။ ဤတြင္ ဒကာ ျပန္ေလွ်ာက္ပုံက“သည္ေလာက္ လူလုိ နားမလည္
တဲ့ဟာေတြ အရွင္ဘုရားရဲ႕ေက်ာင္းဝတၱက ေျမေပၚမွာ ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခေတာ္ရာ မခ်
ေစရပါဘူး ဘုရား”ဟူ၍
ဆရာေတာ္၏ ဘဝင္မက်မႈဒီဂရီက ပုိ၍ ပုိ၍ ျမင့္တက္လာရပါၿပီ။သုိ႔ျဖင့္ ေယာကၡမျဖစ္သူ အဘုိးႀကီးကုိ ေခၚယူကာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ ေျပာပါသည္။ အဘုိးႀကီးက အဆုိးဆုံး။
“ခုလုိ သိၾကားရတာ တပည့္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းကုိ ပရိနိဗၺာန္စံခ်င္ေတာ့တာပါပဲဘုရား”ဟူ၏။

ပုံျပင္၏ ဆုိလုိရင္းက ကုိယ့္ ႐ုိးရာ၊ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကုိယ့္ဓေလ့၊ ကုိယ့္ထုံးစံမ်ားႏွင့္
မယဥ္ပါးေတာ့ျခင္း၏ ခ်ဳိ႕ယြင္းမႈကုိ အျပစ္တင္ထား ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကုိေနဝင္းျမင့္၏ ဝစနာလကၤာရေအာက္မွာ စာေပပရိသတ္ေတြက တဝါးဝါးရယ္လုိ႔။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ရယ္ၾကရသည္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အင္းေလ . . . .
ရယ္ၿပီးေတာ့လည္း ေမာစရာေတြေပါ့။
(၂)
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ အခုေခတ္လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ၿမိဳ႕ျပေန လူငယ္
မ်ား၊ ပုိ၍အထူးသျဖင့္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းေတြဘာေတြႏွင့္ မနီးစပ္သူ လူငယ္မ်ား၊
ရဟန္းသံဃာမ်ားႏွင့္ စကားေျပာတတ္ၾကမည္မထင္ပါ။ ရဟန္းသံဃာမ်ားႏွင့္မွ မဟုတ္ပါ။
အျခားအျခားေသာ နယ္ပယ္မ်ား၌လည္း ဘယ္ေဝါဟာရက ဘယ္ေနရာမွာသုံး၊ ဘယ္
စကားလုံးမ်ဳိးက ဘယ္အေျခအေနအတြက္ ေရြးခ်ယ္ စသည့္ကိစၥမ်ား၌ ေတာ္ေတာ့ကုိ
အားနည္းလာပုံ ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ သမုိင္းဆရာႀကီး ဦးအံ့ေက်ာ္၏ ေက်းဇူးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္၌ ၁၉၁၀ မတ္လ
တြင္ က်င္းပခဲ့သည့္ ဆယ္တန္း ျမန္မာစာ ေမးခြန္းတရြက္ ရွိထားရာ ေမးခြန္းတပုဒ္မွာ-
စိတ္ဝင္စားဖြယ္ျဖစ္၍ ကူးယူေဖာ္ျပပါရေစ။
“ျမန္မာဘာသာ ယဥ္ေက်းေသာစကားျဖင့္ အနက္ျပန္ပါ” တဲ့။
ေပးထားေသာ ဝါက်မ်ားက ဤသုိ႔။
1.       The King eats.
          The pongyi eats.
2.       The King Sleeps.
          The pongyi Sleeps.
3.       The King dies.
          Buddah dies.
4.       More haste, Less Speed.
5.       Kill two birds with one stone.
6.       He came of age today.
ဘုရင္ႀကီး ပဲြေတာ္တည္သည္။ ဆရာေတာ္ဘုရား ဘုဥ္းေပးသည္။ ဘုရင္ႀကီး စက္ေတာ္ေခၚ
သည္။ ဆရာေတာ္ဘုရား က်ိန္းသည္။ ဘုရင္ႀကီး နတ္ရြာစံသည္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံ
သည္။ အလ်င္လုိ အေႏွး ျဖစ္။ ခဲတလုံးတည္းႏွင့္ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ပစ္။ သူ လူလားေျမာက္ၿပီ။

ေမးခြန္း၏ အေျဖမ်ားကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ေရးၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်ေနမိပါ
သည္။ေမးခြန္းက ဘုရင္ဆုိ ဘယ္လုိသုံး၊ ဘုရားဆုိ ဘယ္လုိေရး၊ဘုန္းႀကီးဆုိ ဘယ္လုိတဲြစပ္ စသည္စသည္ျဖင့္ သုံးတတ္ေအာင္ေမးထားေသာ ေမးခြန္းျဖစ္ပါသည္။
 ယဥ္ေက်းေသာ စကားျဖင့္ အနက္ျပန္ပါ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ေနမိလုိက္တာ။

ေနာက္တပုဒ္ေျပာပါရေစဦး။ ေအာက္ပါ စကားအသီးသီး၏ ဣတၳိလိင္ကုိ ေရးပါတဲ့။
ေပးထားေသာ ေဝါဟာရမ်ားက ဤသုိ႔။
ခဲအုိ၊ ေယာက္ဖ၊ သမက္၊ ေက်ာင္းဒကာ၊ ေအာက္သား၊ ခမည္းေတာ္တဲ့။
ခယ္မ၊ မရီး၊ ေခၽြးမ၊ ေက်ာင္းဒကာမ၊ ေအာက္သူ၊ မယ္ေတာ္လုိ႔ အသုံးအႏႈန္း မွန္မွန္
သုံးႏုိင္ေအာင္ လုပ္ထားပုံက ေန႔စဥ္ဘဝေတြနဲ႔လည္း ဆက္စပ္မႈရွိလုိက္တာ။ လူ႔အဖဲြ႔
အစည္းနဲ႔ ဆက္စပ္ထားတဲ့ ပညာေရး။
(၃)
အခုေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားကုိလည္း ထမင္းဝါးတယ္လုိ႔ေျပာလုိေျပာ။ ဘုရင္ကုိလည္း
အိပ္တယ္လို႔ ဆုိလုိဆုိ။ ဘုရားရွင္ကုိလည္း ေသတယ္လုိ႔ သုံးလုိသုံး။ ေဝါဟာရကုိ မွန္
ေအာင္ မေျပာႏုိင္တာဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းကုိ နားမလည္တာပါ။
ကုိေနဝင္းျမင့္ရဲ႕ ပုံျပင္ထဲက လူေတြကုိ အဲသည္ ၁၉၁၀၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္က
ျမန္မာစာေမးခြန္းကေလး ေျဖခုိင္းၾကည့္ေစခ်င္လုိက္တာ။
အင္း . . . အမွတ္ သိပ္ေကာင္းမယ္ မထင္ဘူး။
7 Day News Journal