“ သစၥာအိမ္ ”

ဤစာတန္းသည္ မိဘမ်ားပူပန္တတ္ေသာ အမ်ားျဖစ္တတ္သည့္ အေလ့အက်င့္မ်ား
ရွိေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ပါသည္။ မိဘေတြ အမ်ားဆုံး အႀကံဉာဏ္ေတာင္းတတ္ၾကေသာ
ေလ့အက်င့္မ်ား အေၾကာင္းလည္းျဖစ္ပါသည္။
လက္မစုတ္ျခင္း
သာမန္ကေလးတုိင္လုိုလို တခါမဟုတ္တခါေတာ့ လက္မစုတ္တတ္မည္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ခဏပဲ
စုတ္သည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အၾကာႀကီးစုတ္သည္။ ဤသုိ႔လက္မစုတ္၍ ဘာမွ်မထိခုိက္ႏုိင္ပါ။
အေျခအေနကုိ မွားယြင္းစြာ ကုိင္တြယ္၍သာ ျပႆနာေပၚႏုိင္ပါမည္။ မိခင္ရင္ႏုိ႔ကုိ စုိ႔ရေသာ
ကေလးသည္ စုတ္ရသည့္ အရသာကုိ သိသြားသည္။ ႏုိ႔စုိ႔ရေသာ အခ်ိန္နည္း၍ျဖစ္ေစ၊ ႏုိ႔ဗူး
ႏို႔သီးေခါင္းေပါက္ဝ သိပ္က်ယ္ေန၍ျဖစ္ေစ၊ ကေလးသည္ စုတ္ရသည့္အလုပ္ကုိ မဝေရစာ
လုပ္ရတတ္၏။ ထုိ႔အတြက္ အစားထုိးစရာမွာ သူ႔လက္မကုိ သူစုတ္ျခင္းပင္။ ႏုိ႔ျဖတ္ခ်ိန္တြင္
မိခင္ႏုိ႔ မစုိ႔ရ။ ႏုိ႔ဗူးမေသာက္ရသည့္အခါ သူက ကုိယ့္ လက္မကုိ ျပန္စုတ္တတ္ၾက၏။ ကေလး
သည္ ပင္ပန္းလာေသာအခါ၊ ညီးေငြ႔လာေသာအခါ၊ အိပ္ခ်င္လာေသာအခါ လက္မစုတ္သည့္ အက်င့္ရွိလာသည္။ လက္မကုိ အတင္းဖယ္ပစ္လွ်င္ သူက ဇိမ္ပ်က္တတ္၏။ ထုိအခါ ေဒါသ
ထြက္လာမည္။ စိတ္ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္လာမည္။ ကေလးကုိ လက္မ အတင္း ဆဲြဖယ္
တာတုိ႔၊ လက္အိတ္ စြပ္ေပးတာတုိ႔သည္ ႏွိပ္စက္ျခင္း ပုံံစံတမ်ဳိးဟုပင္ ဆုိရမည္။ မိဘကေတာ့
စီးကရက္ကုိ မီးမျပတ္ေစပဲ ဆက္တုိက္ ေသာက္တတ္ၿပီး ကေလးကုိေတာ့ လက္မေလး စုတ္
တာပင္ ခြင့္မျပဳ ၾကသည္မွာ အေတာ္မတရားေသာ အမႈပင္ျဖစ္သည္။

ႏုိ႔ေစာေစာျဖတ္ေသာ ကေလးအမ်ားစုသည္ ဤလက္မစုတ္သည့္ အေလ့အက်င့္ စဲြတတ္
သည္ဟုထင္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ (၉)လ၊ (၁ဝ)လ ေလာက္ မိခင္ႏုိ႔ စုိ႔ရသူမ်ားသည္လည္း
လက္မ စုတ္တတ္သည္ကုိ ေတြ႔ရျပန္သည္။ အခ်ဳိ႕ကေျပာသည္။ လက္မ စုတ္သည့္ ကေလး၏
သြားေပါက္ႏႈန္းမွာမူ မမွန္ပါတဲ့။ သက္ေသ အတိအက်ေတာ့ မျပႏုိင္ၾကပါ။ ဤအခ်က္သာမွန္
လွ်င္ လူႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတုိ႔၏ သြားႏွင့္ ေမး႐ုိးဖဲြ႔စည္းပုံေတြ ပုံစံပ်က္ေနမည္သာ
ျဖစ္၏။ လက္မ စုတ္တာမ်ား၍ လက္မေလးနည္းနည္း ပုိသိမ္သြားတာ တုိ႔၊ နည္းနည္း ပုိရွည္
လာတာ တုိ႔ေတာ့ ရွိေကာင္းရွိမည္။ ဒါကလည္း ျပႆနာမဟုတ္ပါ။

အဓိက ျပႆနာမွာ လက္မစုတ္ေသာ ကေလး မဟုတ္။ ဒါကုိ ေၾကာင့္ၾက ပူပင္ေနေသာ
ကေလးမိခင္။ မိခင္လုပ္သူက ကေလး လက္မကုိ မၾကာခဏ ဆဲြဖယ္ပစ္ေနေသာအခါ
ကေလးမွာ စိတ္ဒုကၡေရာက္ရ၏။ ကေလးမွာ ပုိၿပီး စိတ္ကေယာက္ကယက္ျဖစ္၊ ပုိၿပီး
စိတ္ဆင္းရဲ၊ ပုိ၍ အူလည္လည္ျဖစ္ရသည္သာ အဖတ္တင္၏။ ဤျပႆနာကုိ အေျဖရွာရန္မွာ တခုထဲရွိသည္။သူ႔ဖာသာသူ လက္မ စုတ္ေနပါေစ။ မသိခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေနပါ။
လက္မစုတ္သလုိပင္ အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္ ေစာင္မွ ခ်ည္စေတြ ဆဲြထုတ္ၿပီး ပါးေတြ၊ မ်က္
လုံးေတြမွာ ေလွ်ာက္ပြတ္တာတုိ႔၊ ငွက္ေမြးႏွင့္ မ်က္ႏွာကုိ ျပန္သပ္တာတုိ႔ လုပ္တတ္၏ ဒါေတြ
လည္း လက္မစုတ္တာ ရပ္သြားခ်ိန္တြင္ သူ႔အလုိလုိ ေပ်ာက္သြားေသာ အက်င့္မ်ားျဖစ္၏။ အက်င့္မွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ စဲြေနလွ်င္ကား ကေလးသည္ အထီးက်န္ႏုိင္ၿပီး အေဖာ္လုိျခင္း သေကၤတဟု ေျပာရမည္။ ကေလးထိန္းေက်ာင္း ေရာက္လွ်င္ ဒါမ်ဳိးအက်င့္ ေပ်ာက္သြားတတ္
၏။ တခါတရံလည္း သူ႔ကုိ စိတ္ဝင္စားစရာ ကစားစရာေတြ ဝယ္ေပးၿပီး ကစားခုိင္းပါ။ တခါ
တရံက်ေတာ့ သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚၿပီး အိမ္မွာ ကစားပါေစ။

ေခါင္းတုိက္ျခင္း၊ လူးလွိမ့္ျခင္း
အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္ အိပ္ခါနီးတြင္ ကုတင္ႏွင့္ ေခါင္းကုိ ေဆာင့္တတ္၏။ သုိ႔မဟုတ္ ေခါင္း
ကုိ ေရွ႕တုိးေနာက္ငင္ လွိမ့္တတ္၏။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ကုတင္ေပၚတြင္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ေဆာင့္
ၿပီး ေျမာက္ႂကြ လုပ္တတ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ကေလးေတြ ဤသုိ႔ လုပ္သည္ကုိ မသိရ။
အခ်ဳိ႕ကေတာ့ မိခင္၏ ပုိက္ေထြး ယုယမႈ နည္းပါး၍ ထုိသုိ႔ကေလးေတြ စိတ္ မူမမွန္ျဖစ္ရသည္
ဟု ဆုိ၏။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ မိဘမ်ား အေနႏွင့္ အရမ္းကာေရာ စိတ္မပူသင့္ပါ။ မိခင္၏ေမတၱာ ကုိ ျပသႏုိင္လွ်င္ ကေလးတြင္ ထုိအေလ့အက်င့္မ်ား ေပ်ာက္သြားမည္သာျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ျဖစ္ရ
ျခင္းမွာ ကေလးတြင္ အသိဉာဏ္ နိမ့္က်၍မဟုတ္။ ကုတင္ႏွင့္ေခါင္းကုိ ေဆာင့္တတ္ေသာ
ကေလးကုိ မထိခုိက္ေစရန္ ကုတင္ေခါင္းရင္းတြင္ အဝတ္ေတြ ခုေပးပါ။ မိခင္လုပ္သူက ေန႔
အခါႏွင့္ ညအိပ္ယာဝင္ခါနီးတြင္ ကေလးကုိ ယုယပုိက္ေထြး ေခ်ာ့ျမႇဴေပးပါ။ ကေလးကုိ ဒါမ်ဳိး
မလုပ္နဲ႔ဟု မဆူပါႏွင့္။ မမာန္မဲပါႏွင့္။ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းလွ်င္ ထုိအက်င့္ မေပ်ာက္သည့္ အျပင္ တာရွည္တတ္သည္ကုိ သတိျပဳပါ။

လက္သည္း ကုိက္ျခင္း
လူႀကီးတေယာက္ လက္သည္းေတြ ကုိက္ေနတာ ျမင္လွ်င္ မည္သူမွ်  မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါ။ မိမိ၏ က
ေလး လက္သည္း ကုိက္တာ ေတြ႔ရေသာ မိဘေတြကလည္း လူႀကီးေတြႏွင့္ တသေဘာထဲ
ထားကာ မႀကိဳက္လွပါ။ တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြ လက္သဲကုိက္တာ စိတ္မပူပါႏွင့္။ ၾကာ
လွ်င္ ထုိအေလ့အက်င့္ သူ႔ဖာသာသူ ေပ်ာက္သြားပါမည္။"ကေလး ဘာေၾကာင့္ လက္သည္း
ကုိက္သလဲ" စိတ္လႈပ္ရွားမႈ လကၡဏာဟု ကၽြန္ေတာ္ မယူဆပါ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ တစုံတရာ
ေတာ့ ရွိေကာင္းရွိပါမည္။ ကေလး ေပါက္စေလးအဖုိ႔ ပုိင္ဆုိင္မည့္ လက္နက္ဆုိလုိ႔ သူ႔သြားႏွင့္
သူ႔ လက္သည္းမ်ားသာ ရွိသည္။ သူ႔သြားျဖင့္ သူ႔လက္သည္းကုိ ကုိက္ရာ လက္နက္ တခုႏွင့္
တခု သုံးျခင္း သေဘာသာျဖစ္သည္။ တနည္းဆုိရလွ်င္ သူ၏ ရန္လုိစိတ္ သဘာဝကုိ
ေျပရာေျပေၾကာင္း ထိမ္းသိမ္းသည့္ သေဘာျဖစ္၏။ သူ႔ေရွ႕တြင္ မိဘႏွစ္ပါး ရန္ျဖစ္ေနလွ်င္
သူသည္ ဘဝလုံျခံဳမႈ မရွိသည္ကုိ ခံစားရ႐ုံမက မိဘႏွစ္ပါးအနက္ တေယာက္ေယာက္ကုိ
ေဒါသထြက္လိမ့္မည္။ (အမ်ားအားျဖင့္ အေဖကုိ ေဒါသထြက္တတ္သည္) သုိ႔ေသာ္ တခ်ိန္
တည္းမွာပင္ သူ၏အေဖကုိလည္း စစ္မွန္စြာ ခ်စ္မည္။ သုိ႔ျဖင့္ ပဋိပကၡႏွစ္ခုၾကားတြင္ သူ ဗ်ာမ်ားရ၏။ ေဒါသႏွင့္ေမတၱာ။ လူတေယာက္ထဲကုိ ခ်စ္လဲခ်စ္၊ေဒါသလဲထြက္၊ သူ႔ေဒါသ
ကုိ အျပင္မထြက္ရန္ ထိန္းမရ၍ ေျဖဆည္သည့္ အေနႏွင့္ လက္သည္းေတြကုိ ကုိက္ျခင္း
ျဖစ္၏။
အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားက်ေတာ့ တခါတရံမွာသာ လက္သည္းကုိက္သည္။ ေၾကာက္စရာေကာင္း
ေသာ ႐ုပ္ရွင္မ်ား ၾကည့္သည့္အခါ စင္ေပၚသုိ႔ ကုိယ့္အလွည့္ မေရာက္ခင္ ေစာင့္ေနရေသာ
အခါ သုိ႔မဟုတ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ တခုခု ျဖစ္ေပၚေနေသာအခါ လက္သည္းကုိက္သည္။ အမ်ား
အားျဖင့္မူ လက္သည္း ကုိက္တာသည္ အဓိကေရာဂါ လကၡဏာမဟုတ္ပါ။ ပူပန္စရာလည္း
မလုိပါ။ ထုိ႔အတူ ၎အက်င့္ကုိ အတင္းအၾကပ္လည္း ဖယ္ရွား၍ မရႏုိင္ပါ။ ဖယ္ရွားလွ်င္
လည္း ခဏသာ ရမည္။ ကေလးသည္ မသိစိတ္ႏွင့္ ထုိအျပဳအမူကုိ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ဘယ္လုိထားထား သူသည္ လုပ္ခ်ိန္တန္လွ်င္ လုပ္ေနမွာသာျဖစ္၏။
႐ုိက္မယ္ႏွက္မယ္ ၿခိမ္းေခ်ာက္ေစကာမူ သူက အေလ့အက်င့္ကုိ ေဖ်ာက္ရမွာထက္ အျပစ္
ဒဏ္ခံဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဖ်ာင္းဖ်ျခင္းျဖင့္သာ ျပဳျပင္သင့္သည္။ 

ထစ္အ,မႈ
သုံးႏွစ္သားေလာက္တြင္ ကေလးသည္ စကားေျပာေသာ္လည္း ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ျဖစ္တတ္
မည္။ သူ႔အေတြးေတြက ျမန္ဆန္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းက အမီ မလုိက္ႏုိင္၍ ထစ္အျခင္းျဖစ္သည္။
ဘယ္သန္ ကေလးကုိ ညာသန္ ကေလးျဖစ္ေအာင္ အတင္းေျပာင္းပစ္ရာတြင္လည္း စကား
ထစ္တတ္သည္။ စကားေျပာမႈကုိ ထိန္းေသာ ဦးေႏွာက္၏ ဗဟုိခ်က္မေနရာႏွင့္ လက္လႈပ္
ရွားမႈ ထိန္းကြပ္ေသာ ေနရာတုိ႔သည္ နီးကပ္စြာ ဆက္ႏြယ္ေနၾက၍ျဖစ္၏။

ထုိအခ်ိန္တြင္ လက္အေနအထားကုိ အတင္း ေျပာင္းပစ္က စကားေျပာ ထစ္အ,လာမည္မွာ
ေသခ်ာ၏။ မည္သည့္ လက္ကုိ ပုိ၍ အသုံးျပဳမွာလဲ ဆုိတာကုိ ကေလးအား ဆုံးျဖတ္ရန္ အခ်ိန္
ေပးသင့္သည္။ ဘယ္သန္ျဖစ္သည္က ျပႆနာမဟုတ္။ ဘယ္သန္ကုိ ညာသန္ျဖစ္ေအာင္ အတင္း
ေျပာင္းျပစ္သည္က ျပႆနာ။နာ၊ ကေလးေတြ စကားထစ္ျခင္း၏ ေနာက္ အေၾကာင္းအရင္း
တခုမွာ စိတ္မတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕စကားထစ္ျခင္းမွာ ယာယီသာ ျဖစ္၏။ မိခင္ ေဆး႐ုံတက္သည့္အခါ သုိ႔မဟုတ္ ေနာက္တုိးကေလး ေမြးသည့္ အခါမ်ားတြင္ ျဖစ္တတ္ ၏။ ေဒါသအရမ္းထြက္သည့္အခါ သိပ္ေၾကာက္သည့္ အခါတြင္လည္း ထစ္ေငါ့တတ္သည္။
အခ်ဳိ႕ယာယီ စကားထစ္ျခင္းမွာ ကိစၥမရွိေသာ္လည္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ထစ္ေငါ့လွ်င္မူ စိတ္
ေရာဂါကု ဆရာဝန္ထံ ျပသသင့္သည္။ စကားေျပာေလ့က်င့္သည့္ သင္တန္းမ်ားလည္း အသုံး
ဝင္ပါသည္။ စကားထစ္သည့္ ကေလးကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပဳျပင္ပါ။ စကားထစ္လုိ႔ မိဘေတြ
က မခ်စ္ေတာ့ဟု ကေလး မခံစားေစရ။ မိဘ ေငါက္ငန္း၍ ထုိအက်င့္ မေပ်ာက္ႏုိင္။ စိတ္ရွည္
သည္းခံစြာ နားလည္မႈ ရွိရွိႏွင့္ စကားထစ္တာကုိ ျပဳျပင္ေပးၾကပါ။ မိဘက စိတ္မရွည္ပါက
ကေလးကုိ ျပဳျပင္ရာတြင္ ပုိမိုခက္ခဲႏိုင္ပါသည္။
(ကေလး၏ ပထမငါးႏွစ္)
ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနက ျပဳစုသည္