“ သစၥာအိမ္ ”

 လူငယ္ေတြ ေရာက္လာ စကားေျပာၾကတဲ့အခါတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာ လိုေနလဲ။ ဘာေတြ ႀကိဳးစားရမလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးေလ့ရႇိၾကတယ္။ သူတို႔ကို ေဝဖန္ပါ၊ ေထာက္ျပပါလို႔
ေျပာတဲ့ သေဘာေဆာင္တဲ့ အတြက္ ဝမ္းသာရပါတယ္။

ခ်ီးက်ဴးရမယ့္ စိတ္

တဆက္တည္းပဲ လူငယ္ေတြအတြက္ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ အရာမ်ားကို လည္း ေျပာျပေပးပါ လို႔ ေတာင္းဆိုတတ္ၾကတယ္။ ေဝဖန္ေရးကို လိုလိုလားလား ေတာင္းခံတဲ့ စိတ္မ်ဳိးရႇိတာ လူ
ငယ္ေတြကို ခ်ီးက်ဴးရမယ္။ ရင့္က်က္တဲ့ အရြယ္ လူႀကီးေတြေတာင္ ေဝဖန္ေရးကို လက္ခံ
တတ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဝဖန္သူကို ‘ကက္ကက္လန္’ျပန္ၿပီး ရန္ေတြ႔တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္မႇာ ျဖည့္ဆည္းဖုိ႔ လိုအပ္ေနတာေတြကို သိခ်င္စိတ္ ရႇိတာလည္း ေကာင္းတာပဲ။ တပါးသူကို ေထာက္ျပေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတာက ပိုၿပီး ႏႇစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းတယ္။
ပလႊားစိတ္ မရႇိတာကို ညႊန္ျပတယ္။
ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း လူငယ္ေတြနဲ႔ ‘ပလဲနံပသင့္’တာျဖစ္တယ္။ လူႀကီးေတြ (အထူးသ
ျဖင့္) ၿမိဳ႕သားပညာတတ္ လူႀကီးေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ဟန္မ်ားတယ္။ (ခုေခတ္စကားနဲ႔ဆို
ပဲမ်ားတယ္ေပါ့)။ တကယ္ သိတာ မဟုတ္ပဲနဲ႔ သိခ်င္တတ္ခ်င္ေယာင္ သိပ္လုပ္
တတ္ၾကတယ္။

သေရဆိုတာ ပြဲမၿပီးတာ

ဟန္မလုပ္တတ္တာဟာ လူငယ္ေတြရဲ႕ ႏႇစ္လိုဖြယ္ အေကာင္းဆံုး အခ်က္ျဖစ္ တယ္။ သိရင္သိ
တယ္။ မသိရင္ မသိဘူး။ ႀကိဳက္ရင္ႀကိဳက္တယ္။ မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း
ေျပာတယ္။ ႀကိဳးဝုိင္းထဲမႇာ ပရိသတ္ကိုညာၿပီး သေရထိုးသြားတဲ့ လုပ္ပြဲမ်ဳိးဆိုရင္ သည္းခံ
မေနဘူး။ ၀ိုင္းၿပီး ေအာ္ၾကဟစ္ၾက ဆူၾကတာပဲ။ လက္ေ၀ႇ႔ထိုးတယ္ဆိုတာ အ႐ံႈးအႏိုင္သိဖို႔
ျဖစ္တယ္။ အ႐ံႈးအႏိုင္ အေျဖမထြက္ရင္ ပြဲၿပီးတယ္လို႔ မယူဆဘူး။ ပညာတတ္ေလာကမႇာ
ေရပန္း စားတဲ့ Win-Win ဆိုတာ တကယ့္ၿပိဳင္ပြဲေတြမႇာ မရႇိႏိုင္ဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲ ဆိုကတည္းက
အ႐ံႈးအႏိုင္သိဖို႔ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ သေရဆိုတာက ပြဲမၿပီးေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္
ၿပိဳင္စရာ ရႇိေသးတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္တယ္။ ေဘာလံုးပြဲမႇာ ပူးတြဲပထမဆိုတာ မရႇိဘူး။
ရာသီကုန္မႇာ အမႇတ္တူ၊ ဂိုးကြာျခားမႈ တူ ျဖစ္ေနရင္ အဲဒီႏႇစ္သင္း ထပ္ကန္ရတယ္။ သေရ
ျဖစ္ေနရင္ အခ်ိန္ပို ကစားရတယ္။ အခ်ိန္ပိုအထိ သေရျဖစ္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ အ႐ံႈးအႏိုင္
မေပၚမခ်င္း ပယ္နယ္တီကန္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ရတယ္။

ပိုၿပီး ရင္းရင္းႏႇီးႏႇီး

ဟန္မေဆာင္တတ္တာ၊ ပြင့္လင္းတာေၾကာင့္ လူငယ္ေတြနဲ႔ပိုၿပီး ရင္းရင္းႏႇီးႏႇီး ေနျဖစ္တယ္။
သူတုိ႔စိတ္ထဲ ရႇိတဲ့အတိုင္း ေျပာတာကို ကိုယ္က နားေထာင္ေပးသလို၊ ကိုယ္ေျပာတာေတြ
ကိုလည္း သူတို႔က ေစတနာ မႇန္နဲ႔ ေျပာတာပဲဆိုၿပီး လက္ခံတယ္။ လူႀကီးနဲ႔လူငယ္ သဟဇာတ
ျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးက ေစတနာ မႇန္ဖို႔ပဲ။ လူငယ္ေတြက သူတုိ႔လိုအပ္တာေတြ ေထာက္ျပ
ပါဆိုရင္ ကိုယ္ျမင္ ေတြ႔တဲ့အတိုင္း ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြထဲက သူတုိ႔ မႀကိဳက္
တာေတြကို ေျပာရင္လည္း လက္ခံသင့္တာကို လက္ခံၿပီး ရႇင္းျပဖို႔ လိုအပ္တာကို ရႇင္းျပလိုက္
တယ္။ ဟန္လုပ္ၿပီး တေယာက္ကိုတေယာက္ ‘ဗံုနဲ႔ေျမႇာက္’ေနတာမ်ဳိးေတြ မရႇိဘူး။ လူႀကီး
ေရာ လူငယ္ပါ စိတ္လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးတယ္။ စကားေျပာရတာ ႏႇစ္ဦးစလံုးအတြက္ အက်ဳိးရႇိ
တယ္။

မရႇိမျဖစ္ ႏွစ္မ်ဳိး

အဲဒီလို လူငယ္ေတြက သူတုိ႔ လူငယ္မ်ားအတြက္ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့အရာ ဘာလဲလို႔
ေမးၾကတာကိုလည္း ကိုယ့္ခံယူခ်က္အတိုင္း ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ စံျပဳပုဂၢိဳလ္
(Role Model)ဆိုတဲ့ အရာႏႇစ္မ်ဳိးဟာ လူငယ္တိုင္းအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးအရာ ျဖစ္တယ္။
ဒီႏႇစ္ခု ခိုင္ခုိင္မာမာ ျပတ္ျပတ္သားသား ရိွမႇ လူ႔ေလာကမႇာ လူတလံုး သူတလံုး
(Somebody) ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီႏႇစ္ခု မရႇိရင္ ပဲ့မပါတဲ့ ေလႇလို ဟိုဘက္ ေမ်ာလိုက္၊ ဒီဘက္
ေမ်ာလိုက္နဲ႔ ဘယ္ေသာင္ ဘယ္ကမ္းမႇ ဆိုက္မႇာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ လူရာမဝင္
တဲ့ (Nobody) ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ အျဖစ္နဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ရမႇာ ေသခ်ာတယ္။

ရႇင္လွ်က္ေသေနသူ

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အဓိပၸာယ္ ရႇိေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့တဲ့
ဘဝဟာ အသက္ရႇင္လ်က္ ေသေနတဲ့ဘဝ ျဖစ္တယ္။ ဘာမႇ အႏႇစ္သာရမႇ မရႇိဘူး။အခ်ည္းႏႇီး
ပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဆင္းရဲ တေန႔မႇာ ဆင္းရဲတဲ့ဘဝက လြတ္ေျမာက္ရမယ္ဆိုတဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရႇိရင္ ဆင္းရဲေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္တယ္။ ဆင္းရဲလို႔ စိတ္မခ်မ္းသာတာ မေပ်ာ္
ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရႇိလို႔ စိတ္မခ်မ္းသာတာ၊ မေပ်ာ္ႏိုင္တာ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
နဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္မႈဆိုတာ ဆိတ္သုဥ္းသြားရင္ အဲဒီလူဟာ ရႇင္လ်က္ ေသေနတဲ့သူပဲ။ ဘာမႇ
သံုးစားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ လူမႇန္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရႇိရမယ္။ စိတ္ကူး ယဥ္တတ္ရမယ္။

အိပ္မက္ မက္တတ္ရမယ္

အထူးသျဖင့္ လူငယ္မႇန္ရင္ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြ အၿမဲမက္ေနရမယ္။ အိပ္မက္ မမက္
တတ္ရင္ လူငယ္ မဟုတ္ဘူး။ ”ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့ ဒါေပမဲ့…”ဆိုတာ အ႐ံႈးသမားရဲ႕ လက္သံုးစကား ျဖစ္တယ္။ လူငယ္မႇာ ဒါေပမဲ့ (but) ဆိုတာ လံုးဝ မရႇိရဘူး။ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္
ဆိုတဲ့ စိတ္တခုတည္းသာ ရႇိရမယ္။ ေလာကမႇာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာ ဘာမႇမရႇိဘူး။ မလုပ္ရေသး
လုိ႔ မျဖစ္ေသးတာသာ ျဖစ္တယ္။ လုပ္ရင္ျဖစ္တယ္။ သြားရင္ေရာက္တယ္။ ယူရင္ရတယ္။ 
မဥၨဴသက နတ္ပန္းကိုမႇ ဆြတ္ခ်င္သလား။ မရမခ်င္း ဆြတ္မယ္ဆိုတဲ့ ဇြဲသတၲိရႇိရင္ မရဘဲ
မေနဘူး။ ရမႇာေသခ်ာတယ္။ ဇြဲနဲ႔သတၲိ မရႇိဘဲ ရတာကိုပဲ ယူလိုက္ပါေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မဥၨဴသကနတ္ပန္းကို မရဘဲ ေခါင္ရမ္းပန္းကိုပဲ ရလိမ့္မယ္။ ေခါင္ရမ္းပန္းကို ေခါင္းမႇာ
ပန္တဲ့ လူဆိုရင္ ရြာသူရြာသားေတြက ရြာထဲလံုးဝ အဝင္ခံမႇာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာနာတယ္ ဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္ၾကမႇာ ေသခ်ာတယ္။

အားက် အတုယူစရာ

လူငယ္တိုင္းအတြက္ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ ေနာက္တမ်ဳိးက စံျပဳပုဂၢိဳလ္ (Role Model)
ျဖစ္တယ္။ ကေလး ဘဝကတည္းက အားက် အတုယူစရာ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ တဦးဦး ရႇိေနသင့္
တယ္။ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ကို အားက်အတုယူၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈဟာ လူတုိင္းအတြက္ အေရး ပါတယ္။ ေရႇးေခတ္က ကိုေအာင္ဆန္းတို႔၊ ကိုဗဟိန္းတို႔ တေတြဟာ အိုင္ယာလန္သူပုန္
ႀကီး မိုက္ကယ္ေကာလင္းကို အားက်အတုယူၿပီး အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔
ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္တို႔ ဟိုေဆးရီေဇာ္ တို႔ကို ခ်ီးက်ဴးခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္ေခတ္ လူငယ္ေတြၾကေတာ့ ေမာ္စီတုန္းနဲ႔ ဟိုခ်ီမင္း၊ ကက္စထ႐ိုနဲ႔ ခ်ီေဂြဗာရား၊ ငုယင္ဗန္ထရြိဳင္းစတဲ့ ေတာ္လႇန္ေရးသမားႀကီးေတြကို စံျပဳပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ အားက် အတု
ယူခဲ့ၾကတယ္။

ဧဝရက္ကို ေအာင္ႏိုင္တဲ့ မ်က္မျမင္

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘဝကဆိုရင္ အဂၤလိပ္ ဖတ္စာအုပ္ထဲမႇာပါတဲ့ ေရာ္ဘင္ ဟုဒ္လို၊ အိုင္ဗင္
ဟိုလို မတရားမင္းေတြကို ဆန္႔က်င္ျခားနားၿပီး ဆင္းရဲသားေတြကို ကူညီတဲ့ လူစြမ္းေကာင္း
ေတြကို သိပ္အားက်ခဲ့ရတယ္။ ကစားရင္ေတာင္ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္ လုပ္တမ္းမႇ ကစားခ်င္တယ္။
ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ခဲ့ရတဲ့ သတင္း သမားတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ငယ္စဥ္က ေရာ္ဘင္ဟုဒ္
တို႔၊ အိုင္ဗင္ဟို တို႔ကို အားက်အတုယူခဲ့လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အခုေခတ္ ကေလးေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြမႇာ
အဲဒီလို စံျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး ေတာ္ေတာ္ ရႇားပါးတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေက်ာင္းသင္ ဖတ္စာေတြထဲမႇာ
မေတြ႔ရသလို အျပင္ ဖတ္စရာေတြထဲမႇာလည္း မေတြ႔ႏိုင္ဘူး။ ဒီေခတ္မႇာ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္လို လူစြမ္းေကာင္းေတြ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ မ်က္စိ ႏႇစ္ဖက္စလံုး မျမင္ရတဲ့သူနဲ႔ ေျခႏႇစ္ဖက္ စလံုး ျပတ္ေနသူေတြက ဧဝရက္ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္ေအာင္တက္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ ၁၃ ႏႇစ္သမီးေလး တေယာက္တည္း ရြက္ေလႇတစင္းနဲ႔ ကမၻာတပတ္ ပတ္ခဲ့တဲ့ သတင္းေတြ
ေန႔စဥ္ေတြ႔ျမင္ ဖတ္႐ႈေနရတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြဟာ ကေလးေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြ အတြက္ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။

သူေတာ္ေကာင္းမႀကီး

ဒီလို သတင္း အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေက်ာင္းဖတ္စာေတြထဲ ေရာက္ေအာင္ ပို႔သင့္ၾကပါတယ္။ လူစြမ္းေကာင္းေတြ အေၾကာင္းမႇ မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏၵိယႏိုင္ငံက ကူသူ ကယ္သူမဲ့ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ ေရာဂါသည္ ဒုကၡိတေတြကို ကယ္တင္ေရးအတြက္ သူ႔ဘဝတခုလံုး ျမႇဳပ္
ႏွံၿပီး ႀကိဳးစားပမ္းစား ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ လူျဖဴခရစ္ယာန္ သီလရႇင္ သူေတာ္ေကာင္းမႀကီး
မာသာထရီဇာရဲ႕ အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြ အေၾကာင္းလည္း ကမၻာတခုလံုးက စာသင္
ခန္းေတြထဲမႇာ ကေလးေတြ ဖတ္႐ႈသင္ၾကားေနႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သင့္ၾကပါတယ္။
ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ တေန႔တျခား တိုးပြားမ်ားျပားလာၿပီး၊ လူသားေတြ ႐ိုင္းသထက္
႐ိုင္းလာေနတဲ့အတြက္ ကမၻာႀကီးတခုလံုး ပစၥႏၲရစ္ အရပ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္ကာလ
ႀကီးမႇာ မာသာထရီဇာဆိုတဲ့ ေမတၲာရႇင္ သူေတာ္စင္ႀကီးဟာ အေကာင္းဆံုးေသာ စံျပဳ
ပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ာ။

လူထုစိန္၀င္း
ေရႊအိမ္စည္စာၾကည့္တိုက္