“ သစၥာအိမ္ ”

 ဗမာ့ေအာင္ဆန္း (၁)

(ေမာင္ထင္)
((စက္ထဲ သိမ္းထားရာမွ အလြယ္တကူ ဖတ္လုိ႔ ရေအာင္ တင္လိုက္သည္။)

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ငယ္ေပါင္းမဟုတ္၊ ႀကီးေဖာ္ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ဦးသား တဦးႏွင့္တဦး အသီးအျခားႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကသည္။ သူ၏ ေရေျမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေရေျမတို႔က တျခားစီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူေမြးဖြားရာေဒသတခြင္ကို ေျမလတ္ဟု
ဆို၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေအာက္သားမ်ားအဖို႔ နတ္ေမာက္သည္လည္း အညာပင္ျဖစ္၏။

အညာေဒသ၏ ပထ၀ီသြင္ျပင္အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေတာေတာင္စိမ့္စမ္း ျမိဳင္လွ်ိဳစသည့္ ပတ္ဝန္း
က်င္ ၾသကာသေလာကမွာ ထူးဆန္းေထြလာ ေပ်ာ္ေမြ႔ရာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ခန္႔မွန္း
မိ၏။ အေၾကာင္းေသာ္ တမူကား ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားရာ ေအာက္အရပ္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသ
ဟူသည္မွာ ပင္လယ္၊ ျမစ္ေခ်ာင္း၊ လမုပင္၊ လတာျပင္တို႔ႏွင့္သာ ရႈေမွ်ာ္ခင္းကို တန္ဆာဆင္
ထားေလရာ မည္သည့္အရပ္ကို ၾကည့္ၾကည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ၾသကာသေလာကႀကီးသည္ စိမ္းလဲ့ေသာ ေတာင္တန္းတည္းဟူေသာ မ်ဥ္းေျဖာင့္တခုေပၚ၌ အုပ္၍ေနေသာ မိုးကုပ္ စက္ဝုိင္းတခုမွ်သာျဖစ္၍ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

သို႔ေသာ္ ေကာင္းကင္မွ မိုးကုပ္စက္ဝုိင္းႏွင့္ ေျမႀကီးမွ ေတာေတာင္ကေလးတို႔
ႏွစ္ဦးသား ဆံုမိၾကသည့္ ပမာ သူ၏ဘဝသံသရာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘဝသံသရာတို႔
သည္ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္တဝိုက္ဆီေလာက္က တကၠသိုလ္ သမဂၢဆံပင္ညွပ္ဆိုင္၌ ဖူးစာ
ဆုံမိၾကေလသည္။ ယင္းသို႔ဆိုလွ်င္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္မွာ ေက်ာင္းသားႀကီးအရြယ္
သို႔ ေရာက္ၾကမွပင္ အေဆြခင္ပြန္းျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသား
ကို ႀကီးေဖၚဟူ၍ ေခၚႏိုင္ေပသည္။

သို႔ေသာ္ ႏွစ္ဦးသားမွာ တဦးႏွင့္တဦး ခင္မင္ရင္းႏွီးလာေလေလ တဦးေပၚတဦး ၿမဳံေစ့ေစ့
ႏိုင္သူေတြျဖစ္၍ တခါတရံ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကပင္လွ်င္ သူ၏ရင္းႏီွးေသာ မိတ္ေဆြ
ဟုတ္ပါေလစဟု သံသယျဖစ္မိသည္။သို႔ေသာ္ လူရွင္းေသာအခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း
ဆုံၾကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္၏သံသယတို႔မွာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္တို႔ကို အမွ်င္မျပတ္
ေျပာကာ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈကို ျပေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏စကားမ်ားထဲတြင္ အရည္ေပ်ာ္၍
က်ေလေတာ့သည္။

ထုိသို႔ေသာ အခါမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ၌ ႀကီးမွေပါင္းၾကရသည့္ ေက်ာင္းေနဘက္ခ်င္း
ျဖစ္ေစကာမူ သင္စိတ္ မေျပာင္းပါကလားဟု ေတြးေတာကာ တိတ္တိတ္ခ်ီးက်ဴးမိသည္။
သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ စိတ္မေျပာင္းေလေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူ႔ကို အမ်ဳိးသားေခါင္း
ေဆာင္အျဖစ္ႏွင့္ ပို၍ သိဒၶိတင္ရေလျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔ရက္အတိက်တို႔ကို ေကာင္းစြာမမွတ္မိ။ ေရွးေႏွာင္းအစီစဥ္တို႔ကို သတိမရ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းျခင္းတို႔က မေန႔ကမွ ျဖစ္ခဲ့သလိုလို အတိတ္ကာလသည္ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တြင္ အထင္အရွား ဇာတ္စုံခင္းလ်က္ျပေနသည္။ ၁၉၃၁၊ ၃၂ တခုိေလာက္က
ေအာင္ဆန္းဆိုသူ ေက်ာင္းသားတဦးသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ အရိပ္အာဝါသကို ခုိလႈံသည္
ဟု ကၽြန္ေတာ္ၾကားရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ဘူးေသး။ ေအာင္ဆန္း ပုိသီ
ပတ္သီႏိုင္ပုံ သတင္းကေမႊးစျပဳလာသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ ထုိကိစၥသည္ မထူးဆန္း။
ေအာင္ဆန္းထက္ ပုိသီပတ္သီႏိုင္ေသာ တက္ထြဋ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္မိသည့္ေနာက္
ေအာင္ဆန္း ဆိုသည္မွာ တက္ထြဋ္ထက္ ဂြမက်ဟု ကၽြန္ေတာ္ တထစ္ခ် ယုံၾကည္သည္။

တေန႔ေသာအခါ တက္ထြဋ္ထက္ပင္ တမ်ိဳးတဖုံ ထူးဆန္းေသာ သတၱဝါေလးတခုသည္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသို႔ မလႈပ္မယွက္ႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ထိုသတၱဝါမွာ အျခားမဟုတ္။ သိန္းတင္ေခၚညိဳျမျဖစ္သည္။ ညိဳျမ၏ ညီအစ္ကိုတစုမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အသိခ်ည္းလိုလိုပင္
ျဖစ္သည္။ သူ၏အစ္ကို ကိုစိုးတင့္မွာ ဘိလပ္သြားခါနီး သထုံေက်ာင္းေဆာင္ရွိ ကၽြန္ေတာ့္
အခန္းထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာင္းဘီႏွင့္ လည္စည္းကို ေၾကမြေအာင္ ဝတ္ဆင္၍ ေမ်ာက္က
ကခဲ့သူျဖစ္၏။ သူ၏အစ္ကို တက္ထြဋ္ဆိုသူမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္စားပဲြကို မစိန္ညြန္႔ေဆးေပါ့
လိပ္ႏွင့္ ေဆာင့္၍ ထိုးခဲ့သူျဖစ္၏။ သူတို႔ညီအစ္ကိုတစု ကၽြန္ေတာ့္ကို ဤမွ်ညွင္းခဲ့ၿပီးသည့္
ေနာက္ အားမရေသးေသာေၾကာင့္ေပေလာမသိ အစ္ကိုလုပ္သူတို႔က ညီငယ္ေမာင္သိန္း
တန္ကို ကၽြန္ေတာ့္ထံေခၚလာျပန္သည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ျပာပုံ အတိ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။

ထုိမွ်ႏွင့္မၿပီးေသး။ ညိဳျမသည္ တေန႔ေသာ္ သူ၏သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႔ရေအာင္
ကၽြန္ေတာ့္အား တကၠသိုလ္ သမဂၢဆံပင္ညွပ္ဆိုင္သို႔ေခၚသြားသည္။ ႐ႈေလာ့။ ဤသူကား
ေအာင္ဆန္းပင္တည္း။ ပါးရိုးေငါေငါ၊ ေမးရိုးခိုင္ခိုင္၊ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ကုပ္၊ ဆံပင္စုတ္ဖြား၊ ႐ႈသိုးသိုး၊ ေအာင္ဆန္းေနေသာအခန္းသည္ တကၠသိုလ္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ ေနာက္ဆြယ္အခန္း
ျဖစ္သည္။ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ႏွင့္ နီးလြန္းအားႀကီးေသာေၾကာင့္ သူ၏ဆံပင္ရွည္ေနျခင္းျဖစ္ဟန္
သူ၏။ သူ႔ဆံပင္သည္ ဆီႏွင့္ဘီးကို ေတြ႔ဘူးဟန္မတူ။ မသကာ ေတြ႔ဘူးသည္ဆိုဦးေတာ့ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ေသာအႀကိမ္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ အသေခ်ၤ
ယ်ႏွစ္ကပ္ သုံးကပ္ေလာက္က ျဖစ္တန္ရာ၏။ ယင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလွ်င္ ကဲေျပာသည္
ဟု အျပစ္တင္ခံရဘို႔ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ေခါင္းေပၚရွိ ငွက္သိုက္က ကၽြန္ေတာ္ ကဲ၍ ေျပာ
ထိုက္ေၾကာင္း သက္ေသခံလ်က္ေန၏။

ေအာင္ဆန္းသည္ ရွပ္အကီ်ၤဆယ္သုံးခဲြ၊ ဆယ့္ေလးေလာက္ကို ဝတ္ႏိုင္သူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္
သူ႔ကိုယ္ေပၚက ရွပ္အကီ်ၤမွာ အနည္းဆုံး ဆယ့္ေျခာက္ေလာက္ရွိလိမ့္မည္။ ရွိေပမွာပ။ သူ
ဝတ္ထားေသာ အကီ်ၤက သူ႔အကီ်ၤမွ မဟုတ္ပဲ။ ျပာႏွမ္းႏွမ္းအေရာင္ ယူတီစီ ရွပ္အကီ်ၤျဖစ္
၏။ လုံခ်ည္မွာ ဘယ္လို လုံခ်ည္ဟု မမွတ္မိ။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသ၍မွာ သူ႔လုံခ်ည္သည္ ငွားဝတ္ေသာလုံခ်ည္ျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးေတာမိသည္ကိုသာ မွတ္မိပါသည္။ လုံခ်ည္သည္
လည္းေကာင္း၊ ယူတီစီ ရွပ္သည္လည္းေကာင္း၊ ဆံပင္ငွက္သိုက္သည္လည္းေကာင္း
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ထူးျခားေအာင္ ဘာမွ မဆဲြေဆာင္ႏိုင္ခဲ့၊ လူထူးဟူ၍လည္း မထင္ျမင္မိ၊ ဂြစာဟူ၍လည္းမယူဆ၊ သူ၏ မၿပဳံးမရယ္ ၿမဳံစိစိ အမူအရာႏွင့္ ႐ႈသိုးသိုးအၾကည့္ေနာက္မွာ
မေနာက္ပဲ ၾကည္ေသာဓာတ္တခု ရွိလိမ့္မည္ဟူကား အကဲခတ္မိ၏။

အမွန္မွာ သူ၏႐ႈသိုးသိုးသည္ ခ်စ္ရေတာ့မည့္ပုံလို၊ အျမင္ကပ္ရေတာ့မည့္ေယာင္ေယာင္၊
သို႔ေသာ္ သူ၏ ျဖဴစင္ေသာ မေနာဓာတ္ေၾကာင့္ အျမင္ကပ္စရာဟု ကၽြန္ေတာ္သေဘာမထား
ႏိုင္။ ညိဳျမႏွင့္ေတြ႔စက ညိဳျမကို ခင္မင္မိသလို ေအာင္ဆန္းအား ခင္မင္မိသည္။ ထို႔ေနာက္
ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္မွ လြင့္ခဲ့ရေပသည္။ သို႔ရာတြင္ တက္ထြဋ္၊ ညိဳျမ၊ ကိုဝန္ စသည္ တို႔ႏွင့္သာ ေက်ာင္းေနစဥ္က ကဲ့သို႔ပင္ ဆက္သြယ္လွ်က္ရွိေပသည္။

ဤအေတာအတြင္း ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေမးေခၚေျပာထူး အမွတ္မထင္ခဲ့သည္က မ်ားေပသည္။
သို႔ေသာ္ အိုးေဝမဂၢဇင္း၊ တကၠသိုလ္မဂၢဇင္း၊ ဂႏၳ ေလာကမဂၢဇင္းတို႔တြင္ အေရးအသားခ်င္း
ဆုံမိၾကသည္။ ထိုစဥ္က ညိဳျမသည္ ပုဒ္မ ၅၀၀ တဖက္တခ်က္ ၿခံရံေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို
ေရးတတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တေန႔ေသာ္ ေအာင္ဆန္းသည္ ညိဳျမ၏ဒဏ္ကို မၿငိဳမျငင္ ခံယူရ
႐ွာေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္မွ အနယ္နယ္သို႔ ရြက္မပါေသာ ေလွကဲ့သို႔ လြင့္ေနစဥ္၊
တနည္းအားျဖင့္ အရာရွိေလာကတြင္ အကန္ ခံရေသာ ေဘာလုံးကဲ့သို႔ လိမ့္ေနစဥ္
ညိဳျမက သူ၏ေဆာင္းပါးေၾကာင့္ ေအာင္ဆန္းသည္ ေခါင္းေဆာင္ပီပီ ဒဏ္ခံယူလိုက္
ေၾကာင္း စာေရးသားအေၾကာင္းၾကားေလသည္။ ေခါင္းေဆာင္ အစစ္ဟူသည္
ေနာက္လိုက္တာ၀န္ကို ယူရဲရသည္ ျဖစ္၏။ ဤအခ်က္ တခ်က္ႏွင့္ပင္ ေအာင္ဆန္း
သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ လူငယ္လႈပ္ရွားမႈကို ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ရမည္မွာ ထင္ရွားေပသည္။
သို႔ေသာ္ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အနာဂတ္ကို လွမ္း၍မျမင္ႏိုင္ၾကေသး။

ေအာင္ဆန္းက ေခါင္းေဆာင္ႏုိင္သည္ဆိုပါေတာ့။ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ဘာလုပ္မလဲ။
ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔မိသည့္အခါတိုင္း ဘာလုပ္ၾကမလဲဟု ကၽြန္ေတာ္
ေမးၾကည့္မိသည္။ သူကၿပံဳးျပသည္။ ထိုအၿပံဳးသည္ သူ၏ အေျဖပင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အကင္းမပါး မရိပ္မိခဲ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေပသမားတစုမွာ အေတြးအေခၚအားျဖင့္ ေတာ္လွန္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔သေဘာကို ဘာမွနားမလည္။ ႏိုင္ငံေရး ႀကိဳးပမ္းမႈကို ႀကိဳးပမ္းမႈတရပ္
အေနျဖင့္ သိ၏။ လႈပ္ရွားမႈကို လႈပ္ရွားမႈတရပ္အေနျဖင့္ လက္ခံ၏။ သို႔ေသာ္ အေဆာက္
အအုံ ခိုင္ၿမဲေနေသာ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အုတ္ခုံကို အဘယ္ပုံ အျမစ္က လွန္ၾကရမည္နည္း။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတြင္ေနစဥ္က ထုိျပႆနာကို မေျဖတတ္။ ေလာကလူ႔ေဘာင္တည္း
ဟူေသာ တကၠသိုလ္ဝယ္ က်င္လည္ရေသာအခါမွ အေျဖကို ေရးေတးေတးျမင္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ အရာရွိတဦးအေနျဖင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈတို႔ကို ကိုယ္တိုင္ဆည္းပူးခြင့္ရရွိခဲ့ေပသည္။ ဗဟုသုတကို လက္ေတြ႔ရွာၾကည့္မွ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေျခခံတုိ႔ကို ျပည္သူလူထု၏ ထင္ျမင္ခ်က္ႏွင့္ ဆႏၵအရ တုိက္ဖ်က္ႏုိင္ေၾကာင္း ေတြ႔ခဲ့ရေပ
သည္။

ထိုနည္းအရ ေအာင္ဆန္း၊ ေမာင္ႏု၊ ဗစိန္၊ သန္းထြန္း စေသာ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္တို႔က
ႏိုင္ငံေရးအရ ႀကိဳးပမ္းစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ေသာ ျပည့္အေစခံမ်ားက စည္းလုံးညီညြတ္
စြာျဖင့္ ဗ်ဴရိုကေရစီ အေျခခံတို႔ကို ဒီမိုကေရစီအေျခခံမ်ားျဖင့္ ႏွဲ႔ေပးရန္ နည္းလမ္း ျဖစ္ေလ သည္။အထူးသျဖင့္ထိုစဥ္က ဟသၤာတအေရးပိုင္ ဦးကာစိသည္ သူႀကီးလက္စဲြက်မ္း တအုပ္
ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး တိုးတက္ေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ေသာနည္းလမ္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ေသာ လူငယ္အရာရွိမ်ားအား လမ္းညြန္ခဲ့ေပသည္။

အနယ္နယ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေစကာမူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တေခတ္တည္းေပၚေပါက္လာေသာ
လြတ္လပ္ေရး ပိသုကာတို႔၏ သတင္းကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေနခဲ့၍ သခင္ဘေသာင္း၊ သခင္ႏု၊
သခင္ဗစိန္၊ သခင္ထြန္းအုပ္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္သိန္းေဖ၊ သခင္သိန္း
ေမာင္၊ သခင္စိုး၊ သခင္ဗေဆြစေသာ အမိျမန္မာျပည္၏ အဖူးအေညွာင့္မ်ားသည္ ရဲေဘာ္
ပီပီ ညီညီညြတ္ညြတ္ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စခန္းသြားၾကမည့္ေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္သည္ လင္မရဖူး
ေသးေသာ အပ်ဳိႀကီး၏ စိတ္ျဖင့္ စိတ္ကူးခဲ့ေလသည္။

သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးသည္ စိတ္ကူးတည္း။ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းသည္ စိတ္ကူးႏွင့္ တျခားစီျဖစ္၏။
သို႔ပါလွ်က္ႏွင့္ စိတ္၏ဆဲြေဆာင္ရာသို႔ပါၿပီးလွ်င္ တေန႔ေသာအခါတြင္ အုပ္စုသူႀကီးေဆြးေႏြး
ပဲြတခု၌ သူႀကီးေခတ္ကုန္၍ တိုင္းသူျပည္သားတို႔က ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ေသာ ေက်းရြာ
ေခါင္းေဆာင္ေခတ္သို႔ ေရာက္ရမည္မွာ မလဲြတည္းဟု ႏိုင္ငံေရးတရား ေဟာမိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ယခုျပန္ေျပာင္း၍ ေတြးလိုက္သည့္အခါ ကညင္ငူ၊အင္ပင္၊ ေညာင္က်ိဳး၊ ေနာင္မီး၊
ေရလည္း၊ ကင္းေဒါင့္ႀကီး စေသာၿမိဳ႕နယ္အသီးသီးတို႔၏ ေက်းရြာအုပ္စုအသီးသီးတို႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဖူးစာဆုံရၿပီး သူႀကီးမင္းတို႔ကို လာမည့္ေခတ္ေျပာင္း ေခတ္လဲြမ်ားအတြက္
အသင့္ျပင္ရန္ အခ်ိန္တန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရြာသူႀကီးလက္စဲြက်မ္းက ညြန္းဆိုထားေသာ
ေက်းရြာ ျပဳျပင္ေရးလုပ္ငန္းႏွင့္ တာဝန္မ်ားကို ေက်ျပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္၍ တိုင္းသူ
ျပည္သားတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း ေဟာေျပာမိသည္ကို
 သတိရမိပါေသးသည္။

တေန႔ေသာ္ စိတ္ခပ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္မို႔ ဌာနဆိုင္ရာ စာေမးပဲြေအာင္လိုလည္း ေအာင္ေစ၊ မေအာင္လိုလည္းက်ေစ၊ စာေမးပဲြလည္းေျဖရင္း ရန္ကုန္၌လည္း လည္ပတ္ရင္းဆိုသလို
ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ့သို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္လွ်င္ တကၠသိုလ္
ေက်ာင္းသားဘဝက ေသာက္ခဲ့ဘူးေသာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ အရင္ဝင္မိသည္။ ထို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကား စေကာ့ေစ်းတြင္ရွိသည္။ ထိုဆိုင္တြင္ လက္ဘက္ရည္ေသာက္
ေနစဥ္ ေအာင္ဆန္းသည္ မလွမ္းမကမ္းမွ ဝင္လာသည္။ ေအာင္ဆန္းသည္ ကတုံးဆံ
ေတာက္ မက်တက် ဆံပင္တိုတိုညွပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၍ အေတာ္ပင္သပ္သပ္ယပ္ယပ္
ရွိေနသည္ကို ခ်ီးမြမ္းမိေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔အား ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္မိသည္။
သူက မတုန္မလႈပ္။ စကားကို ေလးလုံးျပည့္ေအာင္ ခေရေစ့တြင္းက် ေမးၾကည့္လိုသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေနရာသည္ ေမးသင့္ေသာ ေနရာမဟုတ္။ ေအာင္ဆန္းကား ႀကီးက်ယ္နက္နဲ
ေသာ အႀကံတခုကို ေတြးေတာေနသည့္ပမာ ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေမးထိုက္သည္ကိုပင္
ေမးမိျပန္၏။ ေအာင္ဆန္းကားၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႏွင့္ ခရုမွာအဆံ လူမွာအႀကံဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္အားေပး၏။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွအျပန္ ဟသၤာတကို ဝင္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဟသၤာတၿမိဳ့ ရပ္ကြက္တခု၌
မီးေလာင္ၿပီးစ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အေရးပိုင္ဦးကာစီႏွင့္ ဟသၤာတသို႔ေျပာင္း
လာကာစ ရာဇဝတ္ဝန္ မစၥတာေဇဗီယာတို႔သည္ မီးေလာင္ေျမကို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈေနခ်ိန္
ျဖစ္၏။ ဦးကာစီကို ဝင္၍ႏႈတ္ဆက္ရန္ မီးေလာင္ေျမသို႔သြားခဲ့၏။ ဦးကာစီႏွင့္ ေတြ႔ရ၏။
ဦးကာစီက ကၽြန္ေတာ့္အား မစၥတာေဇဗီယာႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပး၏။ ထိုမွတဖန္ မိမိရုံးထိုင္ရာ
ေဒသသို႔ ထြက္ခဲ့ျပန္သည္။ မ်ားမၾကာမီတြင္ ဟသၤာတရာဇဝတ္ဝန္ မစၥတာေဇဗီယာဆိုသူမွာ
ေအာင္ဆန္းအား ဆုေငြငါးက်ပ္ ထုတ္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္သည္ဟု ၾကားရေလေတာ့သည္။ ဆုေငြ
ငါးက်ပ္ဆိုသည္မွာ ရယ္စရာ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ႏိုင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္မသိ။
ေနေသးသပ ၿခံဳထဲကဟူေသာ စိတ္မ်ဳိးေပၚလာပါသည္။ မစၥတာေဇဗီယာအေပၚ စိတ္ခု
ေသာ စိတ္မ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူႀကီးက အုပ္ခ်ဳပ္ခံရသူ လူမ်ဳိးကေလး တမ်ဳိးကို ေစာ္ကားျခင္းျဖစ္သည္ဟူ၍သာ စိတ္ထဲတြင္ ေတးမိသည္ကို ဝန္ခံလိုပါသည္။

မခံခ်င္ေသာစိတ္၊ အ႐ံႈးမေပးလိုေသာစိတ္ မွန္သည္ဟုယူဆမိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ တ ဇြတ္ထိုးလုပ္လိုေသာစိတ္၊ ထိုစိတ္တို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရခုိင္ျပည္သို႔ လြင့္ခဲ့ျပန္ပါ သည္။ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မယ္တရြာ ေမာင္တၿမိဳ႕မွ်မက သူကေျမာက္ဝင္ရိုး စြန္းေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္ဝင္ရိုးစြန္းသို႔ ေရာက္ေနသည့္သကဲ့သို႔
ရွိျပန္ပါသည္။ ထုိစဥ္က ပုလိပ္ဌာနမွ ျမန္မာတျပည္လုံးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ အစီ
ရင္ခံစာမ်ားကို အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕သို႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္စာအေနႏွင့္ ေပးပို႔ေလ့ရွိသည္။ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္အစီရင္ခံစာမ်ားတြင္ ေရနံေျမသခင္တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈကို ဖတ္ရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
ရွိ ဒို႔ဗမာအစည္းအရုံး သတင္းမ်ားမွာ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ရန္ကုန္၌ ၿငိမ္သက္သည္ႏွင့္အမွ်
နယ္ရပ္ရပ္၌ အထူးထၾကြလႈပ္ရွားေနသည္။ သို႔ပါလွ်က္ႏွင့္ ေအာင္ဆန္းလႈပ္ရွားမႈကို အစီရင္
ခံစာထဲ၌ မေတြ႔ရေခ်။

ယင္းတို႔မေတြ႔ရျခင္းမွာ မဆန္းပါ။ အေၾကာင္းမူကား ေအာင္ဆန္း ေဖာ္မိုဆာသို႔ ေရာက္
ေနၿပီဟူေသာ ပါးစပ္သတင္းသည္ ရခုိင္ျပည္၌ ေခ်ာင္က်လွေသာ ေတာင္ကုပ္ၿမိဳ႕အထိ
ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္၌ အေနာက္ႏုိင္ငံ စစ္သတင္းတို႔သည္ ထိပ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွ႕ေရး၊ ေနာင္ေရးကိုၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ္ခြင့္ယူသည္။ ၁၉၄၁ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ
၈ ရက္ေန႔ ပါးလ္ဟာဘာကို ဗုံးက်၍ ၁၂ နာရီခန္႔မွ် အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခြင့္ရ
ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ကို တျခားသူအား ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာစြာႏွင့္ လႊဲေပးခဲ့ေလသည္။

၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ၂၀ ရက္ေန႔မွ ၂၆ ရက္ေန႔ထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအမိ၊ သားအဖတေတြ ေတာင္ကုပ္မွ ပန္းေတာင္းသို႔ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါသည္။

တညတြင္ ေရေပၚႀကီး၌ စခန္းခ်သည္။ ထိုစခန္းေရာက္လွ်င္ပင္ အိပ္ယာေပၚသို႔ ပစ္လွဲလိုက္
ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တငိုက္စာေလာက္ အိပ္ေမာက်သြားစဥ္ အိပ္မက္ထဲတြင္ သခင္ထြန္း
အုပ္၏ အသံကို ၾကားရပါသည္။ သူ၏အသံမွာ ရခုိင္ရိုးမေတာင္တန္းတခုလုံး ဟိန္းသြားပါ
သည္။ အခ်ိန္မွာ ည ၉ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပင္ရွိဦးမည္။ ေတာႀကီးျမက္မဲထဲတြင္ ထုံးစံအတိုင္း
ဆိုလွ်င္ သမင္ကေဟာက္၍ ေခ် (ဂ်ီ)က ေတာက္သံ ၾကားရဘို႔ရွိသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္
ဆင္အုပ္မ်ား ဝါးပိုးဝါးကို စားသည့္အသံ ၾကားရဘို႔ရွိသည္။

သို႔ေသာ္ “ရဲေဘာ္တို႔”ဟူေသာ အသံသည္ ပဲ့တင္ထပ္သြားသည္။ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းကို
ထေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာမွ ေငါက္ကနဲ ထထိုင္လိုက္သည္။ ဘာသံပါလိမ့္။ ခ်ယ္ရီ ပန္းပြင့္ရာေဒသျဖစ္ေသာ တိုက်ဳိၿမိဳ႕မွ အသံလႊင့္လိုက္သည့္ သခင္ထြန္းအုပ္၏ အသံ၊
ထၾကေလာ့၊ ၾကြၾကေလာ့၊ ခ်ၾကေလာ့။

ေတာႀကီးျမက္မဲထဲ၌ ေရဒီယိုကို အစြမ္းကုန္ အသံဖြင့္ထားသည္၊ ေရဒီယိုဖြင့္သူမွာ ပီဒလ်ဴဒီ ဌာနဟုေခၚေသာ ျပည္သူ႔လုပ္ငန္းဌာနမွ အိုဗာဆီယာ တဦးျဖစ္သည္။ ေတာႀကီးေတာင္ႀကီး
ထဲတြင္ ၿဗိတိသွ်ဥေရာပ စက္ကြင္းမွ တဒဂၤမွ် လြတ္ေသာေနရာကို က်က်နနေရြးခ်ယ္၍
ေတာ္လွန္ေရး တရားကို အားရပါးရ နာရသူမွာ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစက္ယႏၱယားထဲမွ ေသး
ငယ္ေသာ ဝက္အူအေခ်ာင္း ျဖစ္ေပသည္။

ေသးငယ္ေသာ ဝက္အူမို႔ မေလာက္ေလး မေလာက္စားဟု မထင္ပါႏွင့္။ သူ၏ စိတ္ဓာတ္ကို
ၾကည့္ပါ။ အမွန္မွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုအိုဗာဆီယာကို ေကာင္းစြာမသိပါ။ သူ႔ကို ေတာင္ကုပ္
ၿမိဳ႕၌ ေတြ႔ရသည္ ဆိုရုံမွ် ေတြ႔လိုက္ရသည္ ထင္၏။ သို႔ေသာ္ ျပန္၍ဆုံေတြ႔ရသည္တိုင္ေအာင္၊
သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကို မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိမည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကို မွတ္မိခ်င္မွ
မွတ္မိမည္။ ထိုည ေရေပၚႀကီးစခန္း၌ စခန္းခ်ခ်ိန္မွာ ညအခ်ိန္ျဖစ္၍ ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲ ေတာစခန္း
ထဲတြင္ သူႏွင့္လည္း လူခ်င္းမဆုံႏုိင္ပါ။ သို႔လွ်က္ႏွင့္ သူ႔စိတ္ဓာတ္ကို မည့္သို႔ၾကည့္ရမည္နည္း။

ဤသို႔ ေစာဒကတက္လိုသူရွိလွ်င္ တက္ထိုက္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ထို အိုဗာဆီယာက
ေတာႀကီးျမက္မဲထဲ၌ ေရဒီယိုအစြမ္းကုန္ဖြင့္၍ နားေထာင္ျခင္း အဓိပၸါယ္ကို ကိုယ္ျခင္းစာနာ
ၾကည့္မိေသာေၾကာင့္ ယင္းသို႔ေျပာမိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

ယခုအခါ ထိုအရာရွိကို ႏိုင္ငံေရးသမားအခ်ဳိ႕တို႔က မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္သလိုလို ဆက္ဆံ
ေလ့ရွိသည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကလည္း ႏုိင္ငံေရးသမားတိုင္း အမ်ဳိးကိုခ်စ္သည္ဟု မယူဆ။ သုိ႔ေသာ္ ထိုအိုဗာဆီယာ၏အျဖစ္၌ သူ၏ရင္တြင္းသို႔ ဝင္ၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္လြတ္ေျမာက္
ေရးအတြက္ သခင္ေအာင္ဆန္းကို မည္မွ်စိတ္ေစာေနေၾကာင္း အထင္အရွားေတြ႔ရေပလိမ့္
မည္။ ထိုစဥ္က မ်ဳိးခ်စ္ျပည္သားရတနာတို႔သည္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ပေယာဂေၾကာင့္
ထိုမွ်ေလာက္ စိတ္မာန္ဖီလ်က္ ရွိၾကၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သခင္ထြန္းအုပ္၏ အသံလႊင့္ခ်က္ကို အစအဆုံးနားေထာင္ၾကည့္သည္။ လြတ္လပ္ေရးဗမာ့တပ္မေတာ္ထဲတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းပါဝင္လ်က္ရွိသည္ကို သိရေလ
ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ငိုက္ျမည္းေသာ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ၿဗိတိသွ်စစ္သည္ေတာ္တို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာသြားေသာ ေျခသံမ်ား ႐ႈပ္ရွက္ခတ္လာၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္
ေပ်ာ္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေနရင္းဌာနကို ျပန္၍ေရာက္လာေသာအခ်ိန္၌ကား
လြတ္လပ္ေရးဗမာ့တပ္မေတာ္သတင္း၊ ေအာင္ဆန္းသတင္း၊ သုံးေရာင္ခ်ယ္အလံသတင္း၊
ဗိုလ္လွေဖ (ဗိုလ္လက္်ာ)ကို ႀကိဳးမိန္႔ေပးေသာ သတင္းစသည္တို႔သည္ ေရဒီယိုမွတဆင့္ အရပ္ထဲတြင္ ျပန္႔ႏွံ႔ေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္၌ကား ကၽြန္ေတာ္၏ေနရပ္သည္ ဘီအိုင္ေအ
၏ ေရွ႕ေျပးျဖစ္ေသာ ဘီဒီေအ ေရာင္ျခည္ေတာ္ႏွင့္ ေရာလႊတ္ေသာ သုံးေရာင္ခ်ယ္ လက္
ပတ္ဝတ္ အေရးေပၚသခင္အသစ္စက္စက္ျဖစ္ေသာ ဘီအိုင္ေအအတုက ေန႔ခင္းေၾကာင္
ေတာင္ အိမ္ေရွ႕ေပါက္မွ တက္၍ မုဒိန္းက်င့္ျခင္းကို ခံလိုက္ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္တြင္ ႀကိတ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို တမ္းတမိပါသည္။ သို႔ေသာ္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘုိးဘိုးေအာင္ကဲ့သို႔ ေပၚမလာပါ။ ဘီအိုင္ေအတပ္အစစ္မွ ကိုယ္စားလွယ္
ျဖစ္ေသာ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚတာဝန္ခံတို႔ လာေရာက္သည့္အခါမွ ရပ္ရြာအနည္းငယ္ ေအး
သြားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေအာင္ဆန္း ျပန္ေတြ႔ရန္လမ္းကား မ်ားစြာမရွိေခ်။
ေတြ႔ျပန္ပါလွ်င္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေနေခ်သည္။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာထားမွာ
ယခင္ကထက္ ႐ႈသိုးသိုးျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္သားစုေဆာင္းေရးအတြက္ ဗိုလ္သိန္းေဆြ ယူလာေသာ စာရြက္စာတမ္းတို႔၌ ဗိုလ္
ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရုပ္ပုံလႊာမွာ ႐ႈသိုးသိုးမဟုတ္ေခ်။

ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အျဖစ္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိလာေလသည္ဟု
ထင္မိသည္။ သူ႔ပုံကို ၾကည့္ရေသာအခါ စစ္သားရုပ္ေပါက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ငါ့လူက ဂ်ပန္ေတြႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေသာ္လည္း အၿမဲတမ္း တမိုက္ေလာက္ေတာ့ ျမင့္ေန
မွာပါပဲဟု ကၽြန္ေတာ္က သေဘာက်က်ႏွင့္ ေတြးမိ၏။ သို႔ရာတြင္ သူ႔မ်က္ႏွာေပးကို
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ျပန္ေသာ္ ထူးျခားခ်က္ တခုကို ေတြ႔မိသလိုလို ရွိ၏။ ထိုအခ်က္
ကား တျခားမဟုတ္။ ေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပဲြတြင္ စစ္ဦးမွ ပါလာ
ေစကာမူ သူသည္ သူ၏ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနကို အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသူ
မဟုတ္ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။

ဂ်ပန္ေခတ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘဝ၌ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့သမွ်မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မ်က္ႏွာထားသည္ အလို
မျပည့္သည့္ မ်က္ႏွာထားသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ သူ႔အၾကည့္မွာ အေဝးသို႔ ငံ့လင့္ေသာ အၾကည့္
ျဖစ္သည္။ သူက မိတ္ေဆြ၏ မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္၍ ၾကည့္သည္ ဆိုပါေတာ့။ ထိုအခါ မိတ္ေဆြ
က သူသည္မိတ္ေဆြကို ၾကည့္ေနသည္ဟု ထင္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ မိတ္ေဆြ၏ မ်က္ႏွာကို ေဖာက္ ထြင္း၍ ေဝးလံေသာအရပ္သို႔ ေမွ်ာ္မွန္းကာ ၾကည့္ေနသည္ဟု ထင္မိေပလိမ့္မည္။ ဤအၾကည့္
မွာ စိတ္ထဲတြင္ ဟာေနေသာ အၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အမွန္ပင္ စိတ္
ဟာေနလိမ့္မည္။ သူသည္ အေျခခံသေဘာအားျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္သမား ျဖစ္၏။ ေအာင္ဆန္း ကို ႏိုင္ငံေရးႀကိဳးပမ္းသူအျဖစ္ျဖင့္ ေတြ႔လိုက္ရသူမ်ားအဖို႔ သူသည္ အရိုင္းပကတိႏွင့္ တူ
ေကာင္းတူေပလိမ့္မည္။ ဥပမာ ဒဂုန္တာရာ၏ ေအာင္ဆန္းအရိုင္းသံခိပ္ကို ၾကည့္၊ ရိုင္းသည္
မွာ မွန္ေပလိမ့္မည္။ တိုက္ျခင္းခိုက္ျခင္းသည္ အရိုင္းဘဝ၏ လုပ္ငန္းစဥ္ျဖစ္၏။

မလြတ္လပ္ေသးေသာ ဘဝ၌ ကၽြႏု္ပ္တို႔ တိုက္ရခိုက္ရဦးမည္သာ ျဖစ္၏။ ထိုတိုက္ခုိက္ေနေသာ အခိုက္အတန္႔၌ ကၽြန္ေတာ္အား လူယဥ္ေက်းဟု ေထာမနာျပဳလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆဲသည္ ထက္နာမည္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ေအာင္ဆန္း တိုက္ပဲြဆင္ေနစဥ္ သူ႔အား လူယဥ္ေက်း
ဟု ကၽြႏု္ပ္တို႔က ေခၚေဝၚလွ်င္ သူလည္းအမွန္ ေဒါေဖာင္းမည္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ပင္ကိုယ္
ပဋိသေႏၶစိတ္ကို အကဲခပ္ၾကည့္လွ်င္ အႏုပညာ၌ ေမြ႔ေလွ်ာ္လိုေသာ စိတ္ကူးယဥ္သမား တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရွိၾကရေပလိမ့္မည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေနျဖင့္ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္း၌ အဘယ့္ေၾကာင့္ လက္စြမ္းထက္ပါ
သနည္း။ ဤအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ပိုင္းေရာက္မွ ထင္ရွားေပၚလြင္ေအာင္ ျပပါရ
ေစ။ ယခုစကား အလွ်င္းသင့္သမွ် ေျပာရေသာ္ ေအာင္ဆန္းသည္ စိတ္ကူးယဥ္သမားပီပီ
ျမန္မာျပည္သို႔ သူ၏ဗမာ့တပ္မေတာ္သားမ်ားႏွင့္ အတူခ်ီတက္ရာ၌ သူစိတ္ကူးယဥ္သမား
ပီပီ ျမန္မာျပည္သို႔ သူ၏ဗမာ့တပ္မေတာ္သားမ်ားႏွင့္ အတူခ်ီတက္ရာ၌ သူစိတ္ကူးယဥ္
ထားသလို ျဖစ္ရမည္ဟု မွန္းဆထားဟန္တူ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးသည္ စိတ္ကူးသာတည္း။
လက္ေတြ႔၌ အငတ္သခင္ႏွင့္ တမတ္သခင္တို႔သည္ ဘီအိုင္ေအဟူေသာ အေရၿခဳံ၍ စပါးပုံ
ကို တက္၍လုၾကကုန္၏။ ကုလားကို ရိုက္ၾကကုန္၏။ တရုတ္ကို ႏႈိက္ၾကကုန္၏။ ကရင္ကို တိုက္ၾကကုန္၏။ ေရခ်ိန္တက္လာေသာအခါ ဗမာ၊ ဗမာခ်င္းတို႔သည္ ရိုက္ႏႈိက္ တိုက္ခိုက္
ၾကျပန္၏။ ထိုအခါဂ်ပန္တို႔က ဗမာတို႔၏ ပါးကို ရိုက္ၾကကုန္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ယင္းသို႔ လက္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကို စိတ္ကူးထဲ၌ ထည့္၍ ၾကည့္ခဲ့လိမ့္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ေရွ႕ေမွာက္၌ပင္လွ်င္ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ဖေႏွာင့္စာေကၽြးေနၾကသည္ကို
ဂ်ပန္က အေပၚမွ ခြစီး၍ လက္သည္းခြံ ခြာေနေပသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္
ဗိုလ္မုိးႀကိဳး၏ အႀကိမ္းအေမာင္းကို ခံယူခဲ့ရသည္ မဟုတ္ေလာ။

ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ဂ်ပန္ဧကရာဇ္ ဘုရင္၏ တပ္မေတာ္သည္ ဝင္
ေရာက္လာေလသည္။ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဟု ဂုဏ္ဟိတ္ေတဇာ ထြန္းေျပာင္စြာေသာ ဗမာ့ရင္ႏွစ္သားရတနာတို႔ ဝင္ေရာက္လာေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ပန္ႏွင့္ ဗိုလ္ေဇယ်တို႔
ခ်ၾကကုန္၏။ ဂ်ပန္ႏွင့္ ဗိုလ္လက်္ာတို႔ ႏွက္ၾကကုန္၏။ ဂ်ပန္ႏွင့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာတို႔ေဆာ္
ၾကကုန္၏။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္သားတို႔က ၾကားထဲက အေခ်ာင္အတီးခံရသည့္
အႀကိမ္ေပါင္းမွာ မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဂ်ပန္စစ္ဦး
စီးဌာနခ်ဳပ္အား ေတာင္းဆိုသည့္ ထိုေတာင္းဆိုခ်က္မွာ ဗမာျပည္တြင္း ေက်းရြာနယ္ပယ္
တို႔ သိမ္းပိုက္ေရးကို စီမံရန္ျဖစ္၏။ ယင္းသို႔ေတာင္းဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဂ်ပန္
အသိုင္းအဝန္းမွာ ရာဇမာန္ရွေလေတာ့သည္။ တေန႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဗိုလ္လက်ာ္တို႔ကို
ဦးတည္၍ တာဝန္ခံတို႔အား ဗိုလ္မိုးႀကိဳးက ဆင့္ေခၚ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဗိုလ္လက်ာ္တို႔ လူသိုက္
သည္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး စံျမန္းရာ အိမ္ေတာ္သို႔ အဖူးအေမွ်ာ္ညီလာခံ ဝင္ၾကေလ၏။

ထိုအိမ္မွာ ယခု ၿဗိတိသွ်သံရုံးတည္ရာ ေနအိမ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲရွိဧည့္ခန္းသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ တသိုက္ဝင္သြားၾကေသာအခါ အေစာင့္တို႔က အခန္းတခါးကို လုံေအာင္ပိတ္ေလသည္။
”အဲဒီအခ်ိန္က က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ဒီတခ်ီ မွားသြားၿပီလို႔ တြက္မိတာဘဲ”ဟု ဗိုလ္လက်ာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္အား ျပန္ေျပာဘူး၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အား ေငါက္ငန္းကာ ဂ်ပန္ဓားလြတ္ႏွင့္ ဗိုလ္
ခ်ဳပ္အား ထိုးမည့္ဟန္ျပဳ၏။ ဂ်ပန္ဟူသည္မွာ ေၾကာက္တတ္သူကို ၿဖဲေျခာက္ေသာ လူမ်ဳိး
တမ်ဳိးတည္း။ ဤေနရာမ်ဳိး၌ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးသာ တကယ္မိုးႀကိဳးအစစ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထိုစဥ္ကပင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့မည္ အမွန္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး၏ ဓားလြတ္
သည္ ဟိုရမ္း ဒီရမ္း၊ ရမ္းေနခိုက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္လည္း သူ၏ ဓားလြတ္ကို ဆဲြကိုင္လိုက္
ေလသည္။ ယေန႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့သည္မွာ ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဓားလြတ္ကို ဆဲြကိုင္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ဓားလြတ္ကို ဆဲြရဖို႔ ကံၾကမၼာႀကဳံလာခဲ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘီအို္င္ေအ ရာေက်ာ္တို႔၏ဒုကၡ၊ ဂ်ပန္ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈ ဒုကၡ
ေတြေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈဟူေသာ သဲေသာင္ျပင္ဝယ္ သူ၏ စိတ္ကူးယဥ္
သဲပုံေစတီ လက္ေတြ႔နိယာမတရားတည္းဟူေသာ လိႈင္းတို႔သည္ ပုတ္ခတ္လိုက္ေသာ
ေၾကာင့္ျဖစ္သတည္း။

ထို႔ေၾကာင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘီအိုင္ေအေခၚ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ကို ဘီဒီေအဟု
ေခၚေသာ ဗမာ့ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္အျဖစ္သို႔ တေခတ္ျပန္လည္ ပုံသြင္းရျပန္ေလ
သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုခင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏သား ရဲေဘာ္မ်ား
ကလည္း သူ႔ကို ခင္မင္လိမ့္မည္ဟု ယုံမွတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သားဟူ၍ပင္ ဆိုရျငားလည္း သားဆိုးသားမိုက္ဟူ၍ ရွိတတ္ေသးသည္ကို မေတြးမိ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္
လည္း တခါက စိတ္ကူးယဥ္သမား မဟုတ္ခဲ့ပါေလသေလာ။

ဘီအိုင္ေအကို ဘီဒီေအဟု ေျပာင္းလိုက္ေသာအခါ အရိပ္အေျခကို နားမလည္ရွာေသာ
သားဆိုးသားမိုက္ လက္တဆုပ္ေလာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ဓားႀကိမ္းႀကိမ္းသည္ကုိ နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရ၏။ ဘုရားဘုရား ငါနားၾကားလဲြေလသလား။ မလဲြပါ။ ''ငပန္ကို
မေဆာ္ရလွ်င္ ငမိုးကို ေဆာ္ရလိမ့္မယ္ေဟ့'' ထိုစကားကို ေျပာေသာ ထုိသူငယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္မေတြ႔ရသည္မွာ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ရွိၿပီး သူ၏ သတင္းအစနလည္း မၾကားရေတာ့
ပါ။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာဆိုၿပီး၊ စိတ္လိုက္မာန္ပါ တပ္ထဲက ထြက္သြားပါသည္။ တကယ္
တန္းမွာမူ သူဘာမွ် လုပ္ကိုင္ႀကံစည္သည္ကို မေတြ႔ရပါ။ တပ္ထဲက ထြက္သည့္ေန႔မွစ၍
မိဘလက္ငုတ္ ကုန္သည္လုပ္လွ်က္ရွိသည္ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္
ထိုစဥ္က ထြက္လာေသာ ထိုစကားကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့ပစ္၍မရပါ။

ထိုသူငယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လမ္းမခဲြၾကမီ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အား ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာ
လိုက္ပါေသးသည္။”ရဲေဘာ္ မင္းက ဂ်ပန္ကို ေဆာ္ဖို႔တခုတည္းသာ စိတ္ထဲမွာ မႊန္
ေနတယ္၊ ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာ မၾကည့္တတ္ေသးဘူး။ ဘီဒီေအဖဲြ႔တာ အေၾကာင္းတခု
ရွိမယ္ကြ။ ဒီေတာ့ မင္းဒီစကားမ်ဳိးကို မသိမလိမၼာတဲ့ ေကာင္ကေလးေတြေရွ႕မွာ
မေျပာနဲ႔” သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဘာမွ်ျပန္မေျပာပဲ မႈိင္ေတြ၍ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္
၏ ၾသဝါဒကို သေဘာေပါက္ေလသေလာ၊ မေပါက္ေလသေလာ ကၽြန္ေတာ္မေဝခဲြႏုိင္
ပါ။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး၌မူ သူႏွင့္သူ၏ ညီအစ္ကိုေတာ္မ်ားအားလုံးပါဝင္ကာ ဘီဒီေအ တည္ေထာင္သည့္ေန႔မွစ၍ စီးလားရိုက္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းစြာသိပါသည္။
ထိုစီးလားရိုက္မႈေၾကာင့္ သူ၏အေပါင္းအေဖာ္တဦးကို ဂ်ပန္တို႔က လက္ဖ်န္ရိုး အဆစ္လဲြ
သည့္တိုင္ေအာင္ ရိုက္ႏွက္စစ္သည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သတိရလွ်က္ပင္ ရိွပါသည္။

ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ရဖို႔ကိန္းကလည္း ႀကံဳေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ပုလိပ္အရာရွိ
တစုကလည္း ဂ်ပန္စစ္ဘက္ဆိုင္ရာတို႔ကို ေခၚ၍ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးႏွင့္ အာရွလူငယ္
ေခါင္းေဆာင္သခင္တို႔အား အိမ္ေပါက္ေစ့လိုက္ျပကာ လက္ညိွဳးထိုး၍ေနေသာ ကိစၥလည္း
ေပၚလာသည္။ မိမိ၏ၿမိဳ႕ေရး ရြာေရးအတြက္ စိတ္တထင့္ထင့္ျဖစ္ေနသည့္အထဲမွ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕သို႔ေခၚယူေသာ သံႀကိဳးအမိန္႔စာ အတန္တန္တို႔ေၾကာင့္ တို႔ဗမာအစည္းအရုံး ေခါင္း
ေဆာင္ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေလးႏွင့္ အာရွလူငယ္ ကၽြန္ေတာ့္ညီ(ႏွစ္ဦးစလုံး ဂ်ပန္အသတ္
ခံရသူမ်ား)အား သတိဝီရိယႏွင့္ ေနထိုင္ရန္ မွာၾကားၿပီး ရန္ကုန္သို႔ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေျမာင္းျမသူ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးစ အခ်ိန္အခါ
ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေယာက္ဖ ေမာင္သိန္းလွလည္း ေျခာက္စေထာင္ေနေသာ အခ်ိန္ အခါျဖစ္သည္။ ေမာင္သိန္းလွႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၍ သူ႔ဓာတ္ေၾကာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္သင့္သေလာက္ နားလည္ပါသည္။

သူေပ်ာ္တတ္သည္။ ရႊင္တတ္သည္။ ေနာက္တတ္သည္။ ေျပာင္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူအဘယ္မွ်ပင္ ေျခာက္စေထာင္ေထာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြကေတာ့ ရယ္
ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမာင္သိန္းလွကို ၾကည့္၍ရယ္မိရင္းက ေနာင္ေရးကို တေမွ်ာ္ တေခၚႀကီး ေတြးၾကည့္မိပါသည္။ ေနာင္ေရးဆိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အေရးခ်ည္းမဟုတ္ပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ပူးကပ္ေနေသာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္
ေထာင္က်သည္ႏွင့္ တမ်ဳိးသားလုံးအေရး ဟာ၍သြားေလမလား။ ေမာင္သိန္းလွ ေျခာက္ စေထာင္သလို ေဒၚခင္ၾကည္ေျခာက္စေထာင္ေလမလား၊ စိတ္ဆိုးလို သူတို႔ ဆိုးၾကပါ
ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္မွာမူ ဒီလိုသာေတြးမိသည္။ ဘြင္းဘြင္းဖြင့္ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္
တြင္းဝယ္ ဒီလိုသံသယမ်ဳိး ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အေဝးသို႔ ငံ့လင့္ေသာ မ်က္စိကိုၾကည့္။ ေဒၚခင္ၾကည္၏ သိမ္ေမြ႔ေသာ မ်က္စိကိုၾကည့္။ ဒီႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၾကည့္
လိုက္ျပန္ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏ မဖြယ္ရာေသာသံသယတုိ႔သည္ အေရေပ်ာ္၍ က်သြား
ျပန္ေလသည္။

အမွန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ရင္တြင္း၌ စိတ္ဆာ၍ေနသည္။ သူ၏သား ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္
စိတ္ဆာေနသည့္ အခ်က္တခ်က္။ ဂ်ပန္ညွင္းပန္းမႈေၾကာင့္ စိတ္ဆာေနသည့္ အခ်က္
တခ်က္။ သည္ႏွစ္ခ်က္အေပၚတြင္ စိတ္အာရုံ စူးစိုက္ေနခ်ိန္၌ အတြင္းမီး အျပင္မထုတ္၊
အျပင္မီး အတြင္းမသြင္း၊ သူ႔ပါရမီ ျဖည့္ေဖာ္ျဖည့္ဖက္ ေဒၚခင္ၾကည္ဟူ၍ မရွိလွ်င္ ဗိုလ္
ခ်ဳပ္သည္ ေနာက္ထပ္ဓားလြတ္ကို ဆဲြရဘို႔ရွိေနသည္။ သည္တခါ ဓားလြတ္ဆဲြလွ်င္ ဗိုလ္
မိုးႀကိဳးေရွ႕၌ ဆဲြရေတာ့မည္မဟုတ္။ ဂ်န္နရယ္ ကာဝါဘီ၏ ေရွ႕တြင္ ဆဲြရခ်ိမ့္မည္။
ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ဆက္၍မွ်ပင္ မေတြးဝ့ံေတာ့ပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ အိမ္ေထာင္ေရးသုခကို ရၾက၍ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ ရွိၾက
ရင္းသည္ပင္လွ်င္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈအတြက္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစသည္ကို သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးအားေတြ႔လိုက္ရသည့္ ခဏ၌ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အကဲျဖတ္ မိပါသည္။ ေဒၚခင္ၾကည္သည္ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ပိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လြတ္လပ္ေရး
ႀကိဳးပမ္းမႈအလုပ္ခြင္ကို ပိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚခင္ၾကည္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အလုပ္ခြင္
ႏွင့္ဆိုင္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ေဒၚခင္ၾကည္၏ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ဆိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကား
မိမိတို႔ ဆိုင္သာဆိုင္ေသာ္လည္း မပိုင္ေသာအေရးတြင္ ဝင္မစြက္ၾကေခ်။ ေခါင္းေဆာင္
ေကာင္း ျဖစ္ထိုက္ေသာ အဂါၤရပ္တြင္ ဤအခ်က္သည္ သာမညျဖစ္လွ်က္ႏွင့္ အေရးအႀကီး
ဆုံးေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို မပိုင္ေသာေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ တဦးၿပီး တဦး က်ဆုံးလွ်က္ရွိသည္ကို မ်က္ေမွာက္ရာဇဝင္က သက္ေသခံေနသည္။

ရန္ကုန္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္စတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ သတင္းကိုေထာက္ၾကည့္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦး အကဲကို ခတ္ၾကည့္သည္။ ေက်နပ္ေသာ အေျဖထြက္မွ ကၽြန္ေတာ္လည္းႏွစ္သက္
လာသည္။ သို႔ႏွင့္ ေမာင္သိန္းလွကို ရန္ကုန္၌ တေအာင့္ေလာက္ေတြ႔ရေသာအခါ “ေဟ့
ေဒၚခင္ၾကည္ကေတာ့ မင္းလို မဟုတ္ဘူး”ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာမိသည္။
“ေဟ့ သူကသူ၊ ငါက ငါကြ” ဟု ဆိုကာ ေမာင္သိန္းလွသည္ သူတပါးထံမွ အႏိုင္က်င့္၍ စီးလာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အိမ္ဖက္သို႔ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ေရာက္သည္မွာ သုံးလမွ် မကေတာ့ေပ။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္က
ပူလွေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ မဆုံဆည္းႏိုင္ပါ။ ဆုံရန္လည္း ဘာမွ်မရွိေသးပါ။ ဆုံ
စည္းမည့္ ဆုံစည္းျပန္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္အား ႏႈတ္ဆက္ေတာ့မည့္ပုံကဲ့သို႔ တေအာင့္ေလာက္ေတြ၍ ရပ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ႐ႈသိုးသိုးႏွင့္ လွည့္ထြက္သြားပါသည္။

 ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၅၂၊ ၾသဂုတ္လ