“ သစၥာအိမ္ ”

ဗမာ့ေအာင္ဆန္း (၂)

(ေမာင္ထင္)

''လက္တိုဂ်င္ အမိႏုိ႔ႏွင့္ မျခား'' ဟူေသာ ေၾကာ္ျငာစကားကဲ့သို႔ သခင္ႏု၏ စြပ္က်ယ္သည္

ေဒၚျမရီ၏ ဇာေဘာ္ဒီႏွင့္ မျခားေခ်။ သခင္ႏု၏ စြပ္က်ယ္အက်ႌေနာက္ေက်ာ၌လည္း တက္
တင္းမထုိးဘဲႏွင့္ သံဇကာေပါက္ေနေသာ ဇာေပါက္မ်ားရွိေလသည္။ စင္စစ္ သခင္ႏု၏ ဇာေပါက္မ်ားသည္ ေဒၚျမရီ၏ ဇာေပါက္မ်ားထက္ ၿမိဳင္ပါေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုကၠဳိင္းလမ္းရွိ သခင္ႏုေနေသာ အိမ္ေနာက္ေဖးဝယ္ ရခုိင္ျပည္ ေတာ္လွန္
ေရးေခါင္းေဆာင္ ဦးညိဳထြန္း (ယခင္ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး၊ ယခုေရဒီယိုျပင္ဆရာ)၏ တဲကို အေမြ
ခံယူကာ၊ တဦးႏွင့္တဦး သဘာဝခ်င္း မတူေသာ ဦးဉာဏႏွင့္ ကိုမ်ဳိးမင္းတို႔ကို အေဖာ္ျပဳကာ ေန႔ အခ်ိန္တြင္ေန၍ ညအခ်ိန္တြင္ ဗုံးခိုက်င္းထဲ၌ အိပ္ခဲ့ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုံးဦးသားမွာ ေဒၚျမရီအား လုံးဝ မွီခုိကာ ဧည့္သည္ေန ဧည့္သည္စားျဖစ္၍၊
မ်ားစြာ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွေပသည္။ စားခ်ိန္တန္ၿပီဆိုလွ်င္ ေဒၚျမရီ၏ တေက်ာ္
ေက်ာ္ေခၚသံကို နာခံကာ၊ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ သုံးဦးသား စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚျမရီ၏ ထမင္းစားပဲြကို တခါဘူးမွ် သပိတ္မေမွာက္ခဲ့။ ဤမွ်ေလာက္ ေက်းဇူး
သစၥာေစာင့္သိ ရိုေသခဲ့ပါသည္။

ထိုစဥ္က သခင္ဗဟိန္းႏွင့္ သူ၏ဇနီး မခင္ႀကီးတို႔သည္ သခင္ႏုတုိ႔ႏွင့္ အတူေနပါသည္။

တေန႔ေသာအခါ ဦးဉာဏ၊ ကိုမ်ဳိးမင္းႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားရန္ ဟန္ျပင္ေနစဥ္ သခင္ႏု
သည္ သြားေခ်ာင္တိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာပါသည္။ ထိုအခါ သခင္ဗဟိန္း
သည္ အထုပ္ငယ္တခုကို ခ်ဳိင္းၾကားထဲညွပ္ကာ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ဝင္လာပါသည္။

သခင္ဗဟိန္း၌ ခ်ဳိၿပဳံးေသာ မ်က္ႏွာအစဥ္ရွိသည္။ ထိုေန႔က သူ၏မ်က္ႏွာ ခ်ဳိၿပံဳးပုံမွာ မိန္းမ
ေၾကာင့္ မာန္ဖီေနေသာ တာေနာဘီလူးကိုပင္ အရည္ေပ်ာ္ေစႏုိင္ပါသည္။သို႔ေသာ္ သခင္ႏု
မ်က္ႏွာထား တင္းေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္ပါသည္။

“ကိုႀကီးႏု စြပ္က်ယ္အက်ႌကို ခၽြတ္ပါေတာ့ဗ်ာ“ဟု သခင္ဗဟိန္းက ခရီးေရာက္မဆိုက္
ဆိုလိုက္သည္။

မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္မွ ပဲျပဳတ္ပန္းကန္ကို ကိုင္ရင္း ဝင္လာသည့္ ေဒၚျမရီက
“အမေလးေတာ္ ရွိတာ ဝတ္တာ၊ ဘာလုပ္ဖို႔ ခၽြတ္ရမွာတုံး” ဟု ေအာ္ေျပာပါသည္။

“စြပ္က်ယ္အက်ႌေတြ ေပါလြန္လြန္းလို႔ဗ်ာ” ဟု သခင္ဗဟိန္းက ၿပံဳးခ်ဳိစြာျပန္၍ ေျပာပါသည္။

“ရွင္တို႔သာ ေပါတာပါေတာ္”ဟု ေဒၚျမရီက ေတာ္သံကုိ ေတာသံေႏွာ၍ ေငါ့လိုက္ေလသည္။

“ေအာ္ မမရီတို႔က ဒါေၾကာင့္ ခက္တာ။ ဘယ္ႏွစ္ထည္ လိုခ်င္သလဲ။”

“ေအာင္မယ္၊ ခုမွ ေလာကြတ္မေခ်ာ္ပါနဲ႔၊ ေမာင္တို႔ ရွိလ်က္နဲ႔၊ က်ဳပ္လင္မွာ
စြယ္က်ယ္ဇာေပါက္ပဲ ဝတ္ေနရတယ္။”

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွိလို႔ ေဟာဒီလို စြပ္က်ယ္ေတြ ဝတ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။”ဟု ဆိုကာ သခင္ဗဟိန္းက
တေယာတံဆိပ္ စြပ္က်ယ္သုံးေလးထည္ကို အထုပ္ထဲမွေျဖ၍၊ ေဒၚျမရီလက္ထဲသို႔ထည့္ပါသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ သခင္ႏုကား ေရခ်ဳိးခန္းထဲသို႔ ဝင္ေလၿပီ။

ေဒၚျမရီသည္ အံ့အားသင့္ေသာ၊ ေက်နပ္ေသာ၊ ပီတိေရာင္လႊမ္းေသာ၊ ေက်းဇူးတင္ေသာ၊
မ်က္ႏွာထားျဖင့္ သခင္ဗဟိန္းေပးေသာ စြပ္က်ယ္အက်ႌတို႔ကို ျဖန္႔ကာစစ္ေဆးၾကည့္႐ႈရင္း “ဘယ္ကရလာသလဲ” ဟု သခင္ဗဟိန္းကို ေမးေလသည္။

“ကိုႀကီးႏုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို စိတ္ေကာက္ၿပီး စကားမေျပာလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေခ်ာ့တဲ့ စြပ္က်ယ္
အက်ႌ။ မမရီ ယူထားၿပီး ကိုႀကီးႏုကို ဆင္ေပးလိုက္ပါဗ်ာ။”

ေအာင္မယ္ဆရာ၊ ဒီေလာက္နဲ႔ ေခ်ာ့လို႔ မေပ်ာ့ဘူးေမာင္ေရ႕။ တဒါဇင္မွ၊ တဒါဇင္။”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ သခင္ႏုတို႔ ဘယ္အခါ၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္လိုစကားေျပာ အေပါက္မတည့္သည္
ကို ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သခင္ႏုကို ေခ်ာ့ေသာ ပဏာမအခန္းမွာ အထက္ပါအတိုင္းပင္။
အကိုႀကီးကို ညီက ျပန္ေခ်ာ့သလို။

ထိုေန႔နံနက္ထမင္းကို သခင္ဗဟိန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုံးဦးသား အတူစားၾကရာတြင္၊
ညေနဘက္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သခင္ႏုထံ အလည္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ၾကားသိရေလသည္။

ထိုေန႔ညေနက ေနမင္းသည္ ခပ္သုတ္သုတ္၀င္သည္ထင့္။ သခင္ႏု၏ အိမ္ေခါင္းရင္းဘက္ရွိ
ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ေနေရာင္ေနဝင္ေစာသည္ ျဖစ္တန္ရာ၏။ သို႔ရာတြင္ မဟာမိတ္တို႔၏ ဗုံး
ႀကဲေလယာဥ္ပ်ံမ်ားမွာ ညအခ်ိန္တြင္ မွန္မွန္ႀကီးေသာင္းက်န္းစျပဳေနၿပီျဖစ္၍၊ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ေနခပ္သုတ္သုတ္ဝင္သည္ဟု အစဲြအလမ္းရွိေနမိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုညိဳထြန္း၏ တဲထဲ၌ တဦးတည္းရွိေနပါသည္။ ဦးဉာဏမွာ အနီးတြင္မရွိပါ။
ကိုမ်ဳိးမင္းကား ဗဟန္းဘက္သို႔ သြားေနပါသည္။ ထိုသို႔တဦးတည္းေနစဥ္၊ အိမ္ေရွ႕မွ ေမာ္
ေတာ္ကားသံ ၾကားရပါသည္။ ဦးစြာပထမ သခင္ျမေရာက္လာပါသည္။ ေနာက္မၾကာမီပင္ ဗိုလ္လက်္ာလာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရာက္လာပါသည္။ ျမက္ခင္းေပၚ၌ ကုလားထိုင္မ်ား စီထားပါသည္။ တဦးျပီး တဦး ကုလားထုိင္ရွိရာလာ၍ ထိုင္ၾကပါသည္။

သူတို႔ ေတြ႔ၾကဆုံၾက ေဆြးေႏြးၾကသည္မွာ ရိုးရိုးကိစၥခ်ည္းမဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္တြင္ ဂ်ပန္
ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား ျပင္းျပေနခ်ိန္ဝယ္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူတို႔မွာ တုိးတိုးတိတ္
တိတ္ႀကိတ္၍ ေဆြးေႏြးၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုေဆြးေႏြးပဲြ၌ သခင္ဗဟိန္းသည္ပင္လွ်င္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သခင္ဗဟိန္းႏွင့္ အတူတူ တစိတေစာင့္မွ်သာ အကဲခတ္လိုက္ရပါသည္။

ထိုေန႔ညေနက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တဦးတည္းလိုလိုပင္ စကားေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေနပါသည္။
သခင္ႏုကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသည္ကို ဂရုမထားသကဲ့သို႔ ခပ္တည္တည္ ေနသည္။ သို႔ေသာ္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းငဲ့၍လည္းေကာင္း၊ ဟဲ-ဟဲ-ဟဲ-ဟဲ
ဟု အသံထြက္ေအာင္ရယ္၍လည္းေကာင္း၊ စကားေျပာလိုက္သည့္အခါ၊ သခင္ႏုသည္
ဝင္၍ မေျပာပဲ မေနႏုိင္ပါ။ ၎တို႔ႏွစ္ဦးသား အခ်ီအခ်ေျပာစဥ္၊ သခင္ျမက ဝင္၍ ေထာက္
တတ္ပါသည္။ ဗိုလ္လက်္ာက တစုံတခုကို ေသြးေအးေအးႏွင့္ စဥ္းစားေသာ အမူအရာျဖင့္၊ အင္းလိုက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ကား စာတမ္းလည္းမထိုး အသံလည္းမထြက္ေသာ
ရုပ္ရွင္ကား တကားကို ၾကည့္ေနရဘိသကဲ့သို႔။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တဟဲဟဲႏွင့္ရယ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရယ္တိုင္း သခင္ႏုက ေလးနက္ေသာအသြင္ကို
ေဆာင္သည္။ ေလးနက္ေသာ အမူအရာေပၚလာတုိင္း၊ ဗိုလ္လက်္ာက စဥ္းစဥ္းစားစားႏွင့္
“အင္း”လိုက္သည္။ ဗိုလ္လက်္ာ“အင္း”လိုက္တိုင္း သခင္ျမကၿပဳံးကာ အ,ထစ္၊ အ,ထစ္ႏွင့္
ေျပာသည္။

သခင္ျမမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ငယ္ဆရာျဖစ္သည္။ သူစကားေျပာလွ်င္ အစဥ္ၿပံဳး၍ ေလသံကိုျဖတ္ကာ၊
ျဖတ္ကာ ေျပာတတ္သည္။ သခင္ျမသည္ စကားထစ္သူမဟုတ္။ တခြန္းခ်င္း ေလေအးေအးႏွင့္
ေျပာတတ္သူျဖစ္ရကား အေပၚယံေၾကာ၌ ထစ္သလိုရွိေသာ္လည္း စကားေျပာရာတြင္ အလြန္
ေပျပစ္သူ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္သူသည္ လူငယ္တို႔၏ စိတ္အားထက္မႈကို လူႀကီးတို႔၏ ႏႈိင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ သုခမိန္သေဘာတရားတို႔ျဖင့္ သမေအာင္ နယ္ေပးတတ္သူျဖစ္သည္။ မည္သူက လက္သီးလက္
ေမာင္း မည္သို႔တန္းေစကာမူ၊ သခင္ျမတခ်က္ၿပံဳးလိုက္လွ်င္၊ တုံးဆိုတိုက္ က်ားဆိုကိုက္ဟူ၍ ႀကံဳးဝါးေနသူသည္ တုံးပင္မွန္ေစ တိုက္သင့္ခ်ိန္ေရာက္မွ တိုက္မည္ဟူေသာ အသိတရားရကာ
ၿငိမ္၍က်သြားတတ္သည္။ ဗိုလ္လက်္ာ၏ “အင္း”လိုက္သံ။ ဗို္လ္ခ်ဳပ္၏ “ဟဲ”သံ၊ သခင္ႏု၏ “တိတိလင္းလင္းေျပာမယ္”ဟူေသာ အသံတို႔သည္ ညဥ့္၏ လႊာရုံေအာက္ဝယ္ ၿငိမ္သက္သြား
ၿပီးေနာက္၊ သခင္ျမ၏ ခ်ဳိေအးေသာအသံတို႔သည္ လႊမ္းမိုးလာပါသည္။ ထိုအခါမွ လူငယ္သံုးဦး
တို႔သည္ တဦးႏွင့္တဦး ပိုမိုခ်စ္ခင္ေလးစားအားထားေသာအသြင္ကို ေဆာင္ကာ၊ သခင္ျမ၏
အနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သည္ထက္ ခ်ဥ္းကပ္သြားၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ယေန႔အထိ သူတို႔ ဘာကိုတိုင္ပင္ၾကသည္ဟု မသိရပါ။ သခင္ဗဟိန္း၏ ၿပံဳးစစနဲ႔
မ်က္ႏွာထားမွာ အဓိပၸါယ္ထူးေသာ အသြင္ကိုေဆာင္လ်က္ ရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိပါ
သည္။ သို႔ရာတြင္ မသိေစခ်င္ေသာ ကိစၥတခုကို စပ္စုလိုေသာ ဝသီ ကၽြန္ေတာ္၌ မရွိ။
အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္ေခတ္၌ ထိုဝသီတို႔ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထားကာမွ အေရးေတာ္ပုံ လွေခ်မည္။

သို႔ေသာ္ ဘာ့ေၾကာင့္မသိ။ သခင္ဗဟိန္းတေယာက္ သခင္ႏုအိမ္ေပၚမွာေနရင္း၊ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားေသာ အခ်ိန္၌ကား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္လက်္ာ၊ သခင္ႏု၊ သခင္ျမတို႔ စည္းေ၀းတိုင္ပင္ၾကေသာ ထိုညေနကို ကၽြန္ေတာ္ေျပး၍ သတိရမိသည္။

လူလုံးမေပ်ာက္တေပ်ာက္အခ်ိန္တြင္ သူတို႔သုံးဦးသား သခင္ႏုအိမ္မွျပန္ၾကသည္။ သခင္ျမက ကၽြန္ေတာ့္အား သူႏွင့္ ေတြ႔ရန္မွာၾကားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အနား
ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ မႈန္ကုတ္ကုတ္ႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ဤကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား
ကဲြကြာေနေသာ မိတ္ေဆြတဦးအား ႏႈတ္ဆက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

“ခင္ဗ်ားႀကီး ဒီေရာက္ေနတာကိုး” ဟု ဗုိလ္ခ်ဳပ္က မတုန္မလႈပ္လွေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္
 ေျပာသည္။

“ဟုတ္ပဗ်ား”ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျဖလိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေမာ္ေတာ္ကားသည္ ႀကီးစြာေသာ
မီးခိုးလုံးတို႔ကို လႊတ္၍ ကုကၠိဳင္းလမ္းမေပၚသို႔ တက္ေလသည္။

ထိုမီးခိုးလုံးမ်ားအတူ၊ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္တို႔သည္ လြင့္၍… လြင့္၍…

ထိုညတညလုံးအိပ္မေပ်ာ္။ ယေန႔တိုင္ သခင္ႏုတို႔သည္ ဘာကို ရည္ရြယ္၍ စည္းေဝးေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။ တခါမွ်လည္း ေမးမၾကည့္မိ။ သို႔ပါေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ထိုျမင္ကြင္းကေလးကို ေဖ်ာက္၍မရ။ တိုင္းေရးျပည္ေရး ႐ႈပ္ေထြးစျပဳလာၿပီ။ ၁၉၄၃ ခုမွသည္
၁၉၄၄ သို႔ ကူးေျပာင္းလာမည့္အခ်ိန္သည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအဖို႔၊
ထက္လွေသာ သင္ဓုန္းဓားေပၚတြင္ ဂၽြမ္းပစ္၍ ကစားေနရေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ဟူ
သည္ အံခြေအာင္ စားဖူးေသာဖိုးထူးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ဂ်ပန္ကား အံခြေအာင္စားမည့္ဖိုးထူး
ျဖစ္သည္။ တဦးကား ဝ၍ အီသြားၿပီ။ အျခားတဦးကား ယခုမွ စားကာစျဖစ္၍၊ စားလို႔ေသာက္ လို႔ ေကာင္းတုန္းျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္သည္ အဂၤလိပ္ထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။ ေခါင္း
ေဆာင္ပိုင္းမ်ားက ဤသေဘာကို နားမလည္ေစကာမူ၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ သာေပါင္း ညာစားမ်ား
ကား ဂ်ပန္ကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးဆဲျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအား လက္
ညိႈးထိုး၍ ျပမည့္သူမ်ားမွာ…

ကၽြန္ေတာ္ဆက္၍ မေတြးဝ့ံပါ။
ကိုယ့္အမ်ဳိးသားထဲမွ ေလာက္ေကာင္မ်ားေၾကာင့္ ေတြးေတာရသည္မွာ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္မရွိပါ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ခဲြခြာလာခဲ့ေသာ နယ္ကေလးအတြက္ပူပန္မိပါသည္။ ဂ်ပန္ကို က႑ေကာ စ ျပဳလာၿပီျဖစ္ေသာ ဒို႔ဗမာအစည္းအရုံးေခါင္းေဆာင္၊ အေရွ႕အာရွလူငယ္မ်ား အစည္းအရုံး
ေခါင္းေဆာင္ စသည္တို႔အတြက္ ပူပန္မိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သခင္ျမႏွင့္ေတြ႔သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္နယ္အေျခအေနကို ခေရေစ့တြင္းက်ေျပာျပရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး
ထဲတြင္ ေတာ္လွန္ေရးကေလးမ်ား ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္းသာလွ်င္ ခံၾကရဘို႔ ရွိေပသည္။

ေတာ္လွန္ေရး၏ ယဇ္ပလႅင္၌ လူငယ္မ်ားႏွင့္တကြ လူငယ္မ်ား၏လုပ္ငန္းကို ပူးေပါင္း
ေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ၾကသူတို႔သည္ ၎တို႔၏ အေသြးအသားမ်ားကို မည္သို႔ပင္ ေတာ္
လွန္ေရး၏ ယဇ္ပလႅင္၌ လူငယ္မ်ားႏွင့္တကြ လူငယ္မ်ား၏လုပ္ငန္းကို ပူးေပါင္းေဆာင္
ရြက္ လုပ္ကိုင္ၾကသူတို႔သည္ ၎တို႔၏ အေသြးအသားမ်ားကို မည္သို႔ပင္ ပူေဇာ္ၾကရေစ
ကာမူ၊ ပူေဇာ္ျခင္း၏ အက်ဳိးတရားေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရသည္ကား လိုရင္းပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ရရွိေသာလြတ္လပ္ေရးကား ျပာပူ လြတ္လပ္ေရးျဖစ္ရာ၊
တမ်ဳိးသားလုံးမွာ ကဇြန္းဥ မီးအုံးသကဲ့သို႔ ရွိလွသည္။

တနည္းအားျဖင့္ ဤအျဖစ္မ်ဳိးသည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ အလြန္ေကာင္းသည္။

ျပာပူထဲတြင္ ကဇြန္းဥအစိမ္းသည္ တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ က်က္ရေပသည္။ ထိုနည္းတူစြာ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း
ႏုနယ္ေသာ ဘဝမွ တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ရင့္က်က္ခဲ့ရသည္။ တခါတရံ၌လည္း ဤသို႔ ေတြးမိသည္။ ယေန႔ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ အေျခအေနမွာ မက်က္တက်က္ အေျချဖစ္ရကား၊ ကယ္တင္ရွင္တဦးဦးသည္္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား ျပာပူတြင္ထပ္၍ လိွမ့္ႏုိင္ခဲ့ပါလွ်င္၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ေနာက္ထပ္ပို၍ ရင့္က်က္ရဖို႔ ရွိေပလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က လြတ္လပ္ေရးကို မည္သူတို႔ ခံစားလ်က္ရွိပါသနည္း။

ဤေမးခြန္းကို ယခုကၽြန္ေတာ္ စစ္တမ္းထုတ္၍ ၾကည့္ေသာအခါ၊ ထိုစဥ္က အျဖစ္အပ်က္
တရပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ မွတ္ဉာဏ္ထဲ၌ ေပၚလာျပန္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔ရက္အတိအက်တို႔ကုိ ေကာင္းစြာမမွတ္မိ။ ေရွးေႏွာင္း အစီအစဥ္တို႔ကို လည္း ေကာင္းစြာသတိမရ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းခ်င္းတို႔ကား မေန႔ကမွ
ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလိုလို။ အတိတ္ကာလသည္ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တြင္ အထင္အရွားဇာတ္စုံခင္း
လ်က္ ျပတုန္းပင္။

စိတ္အထင္ဂ်ပန္က ျမန္မာကို လြတ္လပ္ေရးေပး၍ တႏွစ္ျပည့္ေသာ အထိမ္းအမွတ္
က်င္းပသည့္ေန႔ဟု ထင္သည္။ ၁၉၄၄ ခု ၾသဂုတ္လ ျဖစ္တန္ရာ၏။

ထိုအခါက ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရ၏။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခား
ေရးအတြက္ ဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရးလုပ္ငန္းတို႔တြင္၊ ကိုခင္ေမာင္လတ္(ယခုကိုယ္ပိုင္ ေက်ာင္းဆရာႀကီး)၊ ကိုတင္ေမာင္ (ထင္ႀကီး)၊ ကိုဘတုတ္ (ယခု ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သခ်ၤာပါေမာကၡ)စေသာ မိတ္
ေဆြမ်ားႏွင့္ အတိုအထြာ ပတ္စာခြာဖ်ာသိမ္းဟူသမွ် လုပ္ငန္းအစုံစုံတို႔ကို ေျခဦးတည့္ရာ
လုပ္၍ ေနရသည္။

ထိုအခမ္းအနားကို က်င္းပရာ၌ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ ေခါင္သူႀကီး
မ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္အစိုးရ၏ ထိပ္သီးမ်ားကို ေနရာခ်ထားေရးမွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အဖို႔ အလြန္ေခါင္း
ကိုက္ေစေသာ အလုပ္မ်ားျဖစ္၏။

ထိုစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ထီးၿပိဳင္နန္းၿပိဳင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္၏။ ျမန္မာတႏုိင္ငံ
ထဲတြင္ စင္ၿပိဳင္အစိုးရ သံုးခုရွိ၏။ ဂ်ပန္အစိုးရထိပ္သီး အစိုးရျဖစ္၏။ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာ
ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမွာ ဒုတိယတန္း အစားလိုက္ေသာ အစိုးရျဖစ္၏။ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္ ေခါင္း
ေဆာင္ေသာ လြတ္လပ္ေသာ အိႏၵိယျပည္အစုိးရမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ဧည့္သည္ေတာ္အစိုးရ
ျဖစ္၏။

ဂ်ပန္အစုိးရ၏ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္သံအမတ္ႀကီး ရင္ဒိုဆာ၀ါဒါ၊ ဂ်ပန္
ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဂ်င္နရယ္က၀ါဘီ စေသာပုဂၢိဳလ္တို႔မွာ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္
အစိုးရက က်င္းပသည့္ မည္သည့္အခမ္းအနား၌ ျမင့္ျမတ္ေသာေနရာျဖစ္သည့္ အဓိပတိ အရွင္မင္းႀကီး ေဒါက္တာဘေမာ္၏ လက်္ာဘက္မွာသာေနလိုၾကသည္။ ထိုေနရာ မရလွ်င္၊
ရာဇဣေႁႏၵကိုမွ် မငဲ့ပဲ၊ ထိပ္သီးဂ်ပန္တို႔သည္ ၾကြက္စီ၊ ၾကြက္စီ လုပ္ေလ့ရွိ၏။

ယခုက်င္းပရမည့္ အခမ္းအနားကို ဂ်ဴဘီလီေဟာ၌ က်င္းပရန္ စီစဥ္ထားေလရကား၊ အခမ္း
အနား မတိုင္မီပင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏိုင္ငံျခားေရးရုံးမွ အရာရွိမ်ားအားလုံးသည္ ဂ်ဴဘီလီေဟာတြင္
စုရုံး၍ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၾကကုန္သည္။

ထိုအခါ ျပႆနာတရပ္ေပၚလာသည္။ ထိုအခမ္းအနားသို႔ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္ကိုလည္း ဖိတ္ထား
သည္။ အဓိပတိႀကီး၏ ဆႏၵ၌ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္ကို ဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ျဖင့္ ဦးစားေပးလို္ေပ
သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္အား သူ၏လက်္ာ၌ ထား၍၊ ဂ်ပန္သံအမတ္ ရင္းဒိုဆာဝါဒါ
အား သူ၏ လက္ဝဲ၌ ထားရန္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္အား အမိန္႔ေပးလိုက္၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ အေတာ္အႀကံအိုက္သြားေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
ကို အဓိပတိ၏ လက်္ာဘက္၌ထားရန္ စီစဥ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုပုံလိုဆိုရင္ အဓိပတိ၏
လက်္ာဘက္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္၊ ရင္ဒိုဆာဝါဒါဂ်င္နရယ္ကဝါဘီ၊ ဝန္ႀကီး ခ်ဳပ္သခင္ျမစေသာ ပုဂၢိဳလ္အားလုံးတို႔ကုိ ေနရာခ်ထားရန္ ရွိေနေပသည္။

ထိုစဥ္က ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနတြင္အလုပ္လုပ္ေနေသာ ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီးမွာ ထိုေနရာခ်ထား
ေရး တာဝန္ခံျဖစ္၏။ သူသည္ ျပာေလာင္ခတ္လ်က္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်ဳိ႕ဟု ေမးလိုက္မိ၏။

“ဘယ္ႏွယ္လဲဆိုရင္၊ ကဝါဘီကို အဓိပတိရဲ႕လက္ဝဲဘက္ ေနရာခ်ထားတာ စစ္ဘက္က
ကန္႔ကြက္ေနတယ္။ ခက္တာဘဲဗ်ာ။”

ဘယ္သူ ဘယ္ဘက္ကေနေန၊ အေရးႀကီးတာကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေနတာဂ်ီတို႔ကို အဓိပတိရဲ႕လက်္ာဘက္မွာ ေနရာထားဖို႔ပဲ။ အဲဒါ ကိုယ့္လူ ၾကည့္လုပ္ေပေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္ကား စင္ျမင့္ေပၚရွိ ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္မွေန၍ အဓိပတိ၏ မိန္႔ခြန္း၊ ဂ်ပန္သံ
အမတ္၏ မိန္႔ခြန္း၊ ဂ်ပန္စစ္ေသနာပတိ၏ မိန္႔ခြန္း၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း)၏ မိန္႔ခြန္း စသည္တို႔ကို မိန္႔ခြန္းျမြက္ၾကားၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္
စုေပါင္း၍ သတင္းႏွင့္ဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရးဌာနမွတဆင့္ သတင္းစာတိုက္မ်ား အေရာက္ပို႔ေပးရန္ ဝတၱရားက်ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္လက္ထဲတြင္ မိန္႔ခြန္းေပးမည့္သူ အသီးသီးတို႔၏ ေပးမည့္ မိန္႔ခြန္းစာမူကို ကၽြန္ေတာ္မရေသး။ ေစာေစာတင္ႀကိဳ၍ ရႏိုင္ပါမွ၊ ထိုစာမူကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္၍
သတင္းစာတိုက္ႏွင့္ ဒိုေမသတင္းျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနတို႔ကို အခ်ိန္မွီ ေဝႏိုင္မည္ျဖစ္၏။

သို႔ေသာ္“ခရုမွာလည္း အဆံႏွင့္၊ လူမွာလည္း အႀကံႏွင့္”ဟု ကၽြန္ေတာ္အား အရိပ္အႄမြက္
ေျပာဘူးေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား၊ သူ၏ အႀကံႏွင့္သူ။

ထို႔ေၾကာင့္ စာမူကို ေမွ်ာ္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းမထူးေခ်။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဂ်ပန္သံရုံးမွ
သတင္းတဲြဘက္ အရာရွိျဖစ္သူ ရွီမာႏိုအုခ်ိဆိုေသာ ခ်ာတိတ္ကေလးမွာကား ကၽြန္ေတာ့္အား ဂ်ပန္သံအမတ္၏ ေၾကညာခ်က္ကို ေပးရင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းကို မရမက ေတာင္းဆို
ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္က မရေသးဟု ေျပာ၏။ သူက မေက်နပ္။

“မင္းမေက်နပ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔စစ္ဘက္က လူေတြကို ငါတို႔ ႏိုင္ငံျခားရုံးက လႊမ္းမိုးႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လာေအာင္ သည္းညည္းခံၿပီး ေစာင့္ပါကြယ္။”

ကၽြန္ေတာ္က ေလေပ်ာ့ျဖင့္၊ ခပ္တင္းတင္းေျပာထား၏။ သို႔ေသာ္ ရွီမာႏိုအုခ်ိ၌ သတင္း
ေထာက္ ဥာဥ္ရွိသည္။ သူ႔စိတ္ထဲ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းကို ႀကိဳတင္မရႏုိင္ျခင္းသည္ တေန
ရာရာ၌ တစုံတခုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မရႏိုင္ျခင္းျဖစ္ရမည္ဟု ထင့္ေနဟန္တူ၏။ ထို
အတြင္း ကန္႔လန္႔ကာ၏ ေနာက္ကြယ္၌ ရွီမာႏိုအုခ်ိသည္ သူ၏ဆရာျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္သံ
အမတ္ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ ဂ်ပန္သံအမတ္၏ မ်က္ႏွာထားသည္ ေတာက္တဲ့၊ အိမ္
ေျမွာင္ စသည္တို႔၏ မ်က္ႏွာထားကဲ့သို႔ အၿမဲေသေနေသာ မ်က္ႏွာထားမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ၿပံဳး
စရာရွိ၍ မၿပံဳး။ မဲ့စရာရွို၍ မမဲ့။ ေဒါမနႆေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထားမတင္း။ ေသာမနႆ
ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထားမရႊင္။ သို႔ေသာ္ အစဥ္သျဖင့္ကား“ငါသည္ ျမန္မာျပည္ကို အေပၚစီး
ရေနသူ ျဖစ္သည္”ဟူေသာ မာန္တခဲြသားကို မႏိုင့္တႏိုင္ႏွင့္ ခ်ီပင့္ထားေသာ မ်က္ႏွာမ်ဳိး
ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ယခုသူတို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသား တီးတိုးေျပာဆိုေနစဥ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရေသာ
ရင္ဒိုဆာဝါဒါ၏ မ်က္ႏွာထား၌ သကၤာယနံ႔မကင္းေသာ အရိပ္အေယာင္သန္း၍လာေလၿပီ။

ထို႔ေနာက္အစီအစဥ္အရ ဂ်ပန္သံအမတ္ကို အဓိပတိ၏လက္ဝဲဘက္၌ ေနရာခ်ထားေၾကာင္း
ကို သံအမတ္အား၊ ရွီမာႏိုအုခ်ိမွတဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစုက အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေသာ
အခါ၊ သံအမတ္၏ မ်က္ႏွာေပးမွာ အသက္ထြက္ခါနီး ကင္းလိပ္ေခ်ာသည္ ပုိးေကာင္ကို ျမင္
၍ မာန္ဖီသကဲ့သို႔ ရွိလွေပသည္။

သို႔ေသာ္ ရင္ဒိုဆာဝါဒါမွာ သံအမတ္အဖဲြ႔ပီပီ ၎၏ေဒါသမူစိတ္တို႔ကို မ်က္ႏွာ၌ ေပၚထင္
ေအာင္မျပ။ ဂ်င္နရယ္ကဝါဘီကား ၎၏ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ရွည္ရွည္ကုတ္ကုတ္ကို ပိႏၷဲရြက္
ဝါးေသာ ဆိတ္ကုလား၏ မုတ္ဆိတ္ကဲ့သို႔ လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္ႏွင့္ လုပ္သည္။ တင္ႏုိ
ေဟကာ၏ စစ္သားပီပီ ေဒါေဖာင္းကာ ေနရာလုေနသည္။

ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိပ္သီးဂ်ပန္အရာရွိမ်ား ပြက္ေလာရိုက္ေနစဥ္၊ ၾကမ္းျပင္ကို ဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ေဆာင့္၍နင္းေသာအသံၾကားလုိက္ရပါသည္။ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွ အေစာင့္အ
ေရွာက္စစ္သားမ်ားသည္ လႈပ္ရွားသြားေလသည္။ စစ္ဖိနပ္စီးထားေသာ ဘယ္ေျခဖေနာင့္၊ ညာေျခဖေနာင့္ႏွင့္ ရိုက္လိုက္ေသာ“ခြပ္”သံမ်ားသည္ ပတၱလားကို တခ်က္တည္းႏွင့္ လိွမ့္
တီးလိုက္ေသာ အသံကဲ့သို႔ ေပၚလာၿပီးေနာက္၊ ကိုယ္ရံေတာ္ ဗိုလ္မႉးတို႔ၿခံရံေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
သည္ ဂ်ဴဘီလီေဟာ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ေတာင္ဘက္ေလွခါးဆင့္မွ တက္လာသည္ကို ေတြ႔ရ
ပါသည္။

ကန္႔လန္႔ကာေနာက္မွ ပြက္ေလာရိုက္သံတို႔မွာ ၿငိမ္၍၀ပ္သြားပါသည္။

ဂ်ပန္သံအမတ္က သူ၏တပည့္ ရွီမာႏိုအုခ်ိကို မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲျပသည္။ ရွီမာႏုိအုခ်ိက ကၽြန္ေတာ္ရွိရာဘက္သို႔ ေျခလွမ္းလွမ္းခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ရွီမာႏိုအုခ်ိ နားပူ
ေတာ့မည္ကို သိႏွင့္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံ ေျပး၍ကပ္ပါသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းကို အဆင္သင့္ေရးလာသလား”ဟု ကၽြန္ေတာ္က တိုးတိုးေမးပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ႔ကာကီ အက်ႌအိတ္ကို ပုတ္ျပၿပီး၊ စာရြက္မ်ားကို ဆဲြထုတ္လိုက္သည္။

“က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေရးလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို မေပးႏိုင္ဘူး။”

သူက ဤသို႔ေျပာေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္မသိေသးေခ်။

“ဒါျဖင့္ ဒီမိန္႔ခြန္းကို ေျပာၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနာက္နားမွာပဲ
ေနပါမယ့္။”

“ဘာလုပ္ဖို႔တုံး။”

ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ပန္သံအမတ္ကို ေမးေငါ့ျပ၍ “သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို လာပူေနတယ္။” “လက္တန္းေျပာမယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ဗ်ာ။”

ထို႔ေနာက္ အဓိပတိသည္ ဝန္ႀကီးမ်ား အေျခြအရံႏွင့္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္ေရာက္လာၿပီး လွ်င္ ႏိုင္ငံျခားေရးရုံးမွ စင္ျမင့္ေပၚသို႔တက္ေရာက္လာၿပီး ႏိုင္ငံျခားေရးရုံးမွ ပုံစံျဖင့္ျပ၍
ေနရာခ်ထားေသာ ေနရာသို႔ အသီးသီး အသက၊ အသက ဝင္ၾကေလသည္။

ပုံစံတြင္ မည္သို႔ေနရာခ်ထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိ။ သို႔ေသာ္၊ ဂ်င္နရယ္ကဝါဘီမွာ
အဓိပတိ၏ လက်္ာဘက္တြင္ ေရာက္၍ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ထားမိသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ မနီးမေဝး၌ ရွိသည္။

အားလုံးေသာ ပုဂၢဳိလ္တို႔က ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ မိန္႔ၾကားခ်က္မ်ားကို မိန္႔ဆိုၾကသည္။ ဂ်င္နရယ္
ကဝါဘီ အလွည့္သို႔ ေရာက္ေသာအခါသူသည္ ဂ်ပန္ဓားလြတ္ကို ဓားအိမ္မွမခၽြတ္ပဲ သူ၏
ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ေထာက္ကာ၊ ဓားလြယ္လက္ကိုင္ေပၚကို လက္ႏွစ္ဖက္တင္၍ မိန္႔ခြန္း
စကားေျပာဆိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဂ်ပန္စကားနားမလည္သည္ႏွင့္ သူေျပာသည့္
စကားထဲမွ “အနတဝါ”ဟူေသာစကားသံကိုသာ က်က္မိေသာေၾကာင့္၊ အယုတၱအနတၱ
စကားေျပာသည္ဟု အခ်င္းခ်င္းလက္တို႔ ရယ္ေမာမိၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ဂ်င္နရယ္ကဝါဘီေျပာသြားေသာစကားထဲ၌ ရယ္စရာတကြက္မွ်မပါ။ အားလုံးေသာ စကားတို႔သည္ ျမန္မာတမ်ဳိးလံုးကို ကေလးသူငယ္ပမာ ထား၍ ႀကိမ္းေမာင္း ဆုံးမေသာ
စကားမ်ဳိးျဖစ္သည္။

ကါဘီက ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းႏွင့္ ေျပာေသာစကားသံထဲတြင္ ေဒါသသံပါေၾကာင္းကို
ဂ်ပန္စကား နားမလည္သူတို႔ပင္လွ်င္ ရိပ္မိၾကေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ပန္သံရုံးသားမ်ားထံသြား၍၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အလုပ္မ်ားေသာေၾကာင့္ မိန္႔ခြန္း
ကို အစီအစဥ္ႏွင့္ ေရးမထားႏုိင္သျဖင့္၊ လက္တန္းစကားေျပာလိမ့္မည္ဟု သတင္းပို႔ထားရ၏။ ဂ်ပန္တေတြမႈန္ကုတ္ကုတ္ႏွင့္ ေနၾကသည္။ ရွီမာႏိုအုခ်ိက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာစကား အတိုခ်ဳပ္ကို အဂၤလိပ္လိုေရးေပးရန္ ပူဆာျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စစ္ဘက္ေျပာေသာစကားကို ကၽြန္
ေတာ္တို႔ဌာန တာဝန္ယူ၍ လုပ္ေပးရန္ခဲယဥ္းေၾကာင္း၊ စစ္မိန္႔ရမွ လုပ္ေပးႏုိင္ေၾကာင္း၊ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာတို႔ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္သင့္ေၾကာင္း ရွီမာႏုိအုခ်ိအား စကားကုန္ ပိတ္ ၍ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေနာက္ထပ္သူတို႔ နားမပူေတာ့ပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္စ၍ စကားေျပာရန္ သူ႔အိတ္တြင္းမွ စာရြက္တထပ္ကို ထုတ္ပါသည္။ စာရြက္တို႔ကို
ျဖန္႔၍ ျပတ္သားစြာ စကားစ,ပါသည္။

ဂ်ဴဘီလီေဟာထဲ၌ အသံမ်ားဆိတ္ေနသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အသံသည္ ျပတ္သားစြာ
ေပၚထြက္လာပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းမွာ ကဝါဘီ၏ ႀကိမ္းေမာင္းမႈတို႔ကုိ ထီမထင္ ရယ္ျပဳေသာ မိန္႔ခြန္းျဖစ္ သည္။ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလုံးက ဂ်ပန္တမ်ဳိးသားလံုးကို “က်ားႏွင့္ဆင္ လယ္ျပင္က်မွ ေတြ႔
ရေစ့မေဟ့ေနာ္”ဟု ႀကိမ္းဝါးလိုက္ေသာ မိန္႔ခြန္းျဖစ္သည္။

ဂ်ဴဘီလီေဟာတခုလုံးမွာ ဆိတ္၍ေနသည္။

ထုိအခ်ိန္၌ မေတာ္တဆ အတြင္းဝန္တဦးဦး၏ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးမွ ခါးပုံစတခု ျပဳတ္၍မ်ား
က်ခဲ့လွ်င္ ရွီကနဲျမည္ဟီးေလာက္ေပသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏ေဘာင္းဘီထဲမွ စကၠဴလိပ္ႀကီးကို ထုတ္ကာ တရြက္ၿပီးတရြက္ လွန္ရင္း သူစိတ္ကူးထည့္ရာ ေရးသားလာေသာ စကားတို႔ကို ေျပာၾကားေလသည္။ မိန္႔ခြန္းထဲတြင္ စိတ္ပါဝင္စားလာေသာအခါတိုင္း သူ၏ဦးေခါင္းကို ဘယ္ဘက္သို႔ ဆတ္ကနဲခါလိုက္ ညာ
ဘက္သို႔ ဆတ္ကနဲခါလိုက္၊ သုံးေလးငါးႀကိမ္ေလာက္ ဆတ္ကနဲခါၿပီးသည့္ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္
တို႔ အားလုံး ၾကက္သီးေမြးညွင္းထေလာက္သည့္ စကားပိုဒ္ကို ေျပာေလသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ၏အသံသည္ ယေန႔တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွ မထြက္ေသး။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေနေသာ ျပခန္းကေလးတကြက္ကို မွတ္မိသူမ်ားအဖို႔လည္း ယေန႔တိုင္နားမွထြက္ႏုိင္ၾကမည္မဟုတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။

ဤေခတ္ႏွင့္ တေျပးတည္းျဖစ္ေပၚေနေသာ အခ်င္းအရာတို႔ကုိ ေမာ္ကြန္းတင္ၾကသူတို႔တြင္
ကၽြႏု္ပ္တို႔ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈကို ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာၾကသူ ႏိုင္ငံျခားသားအမ်ားပင္
ရွိပါသည္။ ထိုသူတို႔ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ပန္ကို ပင့္ေဆာင္လာၿပီးေနာက္ အဂၤလိပ္ အေရး
သာမည္ ထင္ေသာအခါ အဂၤလိပ္ဘက္ဝင္သည္ဟု အမနာပစကား ေျပာၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုမွ်ေစာ္ကားေသာ စကားကို ျပန္ေျဖႏုိင္ေလာက္ေသာ ရာဇဝင္ဆရာ
မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ ေျပာပိုင္ဆုိပိုင္ရွိသူ ေလာ့ဒ္လူဝီေမာင့္ဘက္တန္က သူ၏
မွတ္တမ္းျဖစ္ေသာ စာအုပ္တအုပ္တြင္ ရွင္းျပၿပီးျဖစ္သည္။ ရာဇဝင္ကို ပုဂၢိဳလ္စြဲအားျဖင့္
မသုံးသပ္၊ ဓမၼဒိ႒ာန္ျဖင့္ သုံးသပ္သူတို႔ပင္လွ်င္ လက္ခံၿပီးျဖစ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘက္မွ ကၽြန္
ေတာ္ေရွ႕ေနလိုက္စရာမလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္းတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေစတနာႏွင့္ ေစတသိက္တို႔ အဘယ္ပုံရွိခဲ့သည္ကို ပိုမိုသေဘာေပါက္ရန္
ေဖာ္ျပလိုေပသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၂၀ မွ် ႏုိင္ငံျခားသားတို႔၏ စိုးမိုးျခင္းကိုခံခဲ့ရသည္။ ထိုႏွစ္မ်ား
အတြင္းတြင္ ေခါင္းေဖာ္ႏုိင္ရန္ တရံတဆစ္မွ်အကြက္ေကာင္း မရခဲ့ၾက။ ဒုတိယကမာၻစစ္
ႀကီးသည္သာလွ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အခြင့္ေကာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။

သို႔ပါေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္တို႔ တမ်ိဳးသားလုံးမွာ ႏွစ္လက္မထက္ပိုေသာ အသြားရွိသည့္
ေမာင္းခ်ဓားကို ကုိင္ေဆာင္မိလွ်င္ တရားစဲြခံရတတ္ပါသည္။

ထိုသို႔ေသာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိ္းအား ႏွစ္ရွည္လမ်ား လႊမ္းမိုးေနေသာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးအား
ေတာ္လွန္ရာတြင္ ရႏုိင္သမွ်ေသာ အခြင့္အေရးကို သုံးၾကမည္ ျဖစ္ေပသည္။

အသြားႏွစ္လက္မရွိေသာ ေမာင္းခ်ဓားက.၃၀၃ မတ္စကက္ေသနတ္ကို ေတာ္လွန္ႏိုင္ရန္
ရႏုိင္သမွ်ေသာ အခြင့္ေကာင္းကို ယူမည္သာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအခြင့္ေကာင္းကို ယူ
ရာ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ပန္၏ သစၥာခံမဟုတ္၊ အဂၤလိပ္၏ သစၥာကို မေစာင့္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္
ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားတို႔၏ ေက်းဇူးသစၥာကိုသာလွ်င္ ေစာင့္သိရိုေသခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ပန္စစ္တပ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကို ၀င္လာသည္ဆုိလွ်င္ပင္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကို သူ၏ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ႀကံဆထားျခင္းျဖစ္သည္။

ဤအႀကံ၏ အရိပ္နိမိတ္တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဂ်ဴဘီလီေဟာမိန္႔ခြန္းတြင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။

“က်ဳပ္တို႔ ယခုလြတ္လပ္ေရး ရၿပီလို႔ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးကို ဘယ္သူေတြခံစား
ေနသလဲ။ က်ဳပ္ရွင္းရွင္းေျပာမယ္၊ က်ဳပ္တို႔နဲ႔တကြ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕အေပါင္းအေဖာ္ဝန္ႀကီးေတြ၊ သူ
တို႔ရဲ႕သားမယားေတြ၊ အေျခြအရံေတြ၊ က်ဳပ္တို႔ကို ကပ္ယပ္စား လုပ္ေနတဲ့သူေတြ၊ အဲသ
ေလာက္ပဲ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕အရသာကို ခံစားေနၾကတယ္”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းမွာ အထက္ပါအခ်က္ကို မ႑ိဳင္ျပဳ၍ မိန္႔ၾကားေသာ မိန္႔ခြန္းျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးဘယ္မွာတုံး။ အေပၚယံအလႊာတထပ္၌သာ လြတ္လပ္ေရးတည္သည္။ စင္
စစ္ျမန္မာ့လူထု၏ လြတ္လပ္ေရးကား အဘယ္မွာနည္း။ လူထုလက္ထဲသို႔ လြတ္လပ္ေရး
အပ္ရဦးမည္။ လြတ္လပ္ေရးကို လူထုထံသို႔ အေရာက္ပို႔မေပးႏုိင္သမွ် ကၽြႏ္ုပ္တို႔လုပ္ငန္း
မၿပီးေသး။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသြားေသာ စကားရပ္တို႔၏ သေဘာမွာ ထိုသို႔ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာေနစဥ္ အဓိပတိ ေဒါက္တာဘေမာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘက္သုိ႔ ေခါင္းမငဲ့ပဲ မ်က္စိသာလွည့္၍ လိုက္ေသာ
အၾကည့္မ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ေဘးက ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့သည္။

အခမ္းအနားၿပီးဆုံးေသာအခါ လူအမ်ားပင္ ရုံးရံုး၊ရံုးရံုးႏွင့္ လႈပ္ရွား၍၊ ကိုယ့္အိမ္သို႔ ကိုယ္
ျပန္ၾကသည္။ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစုႏွင့္ ဂ်ပန္လူစု ရႈပ္ရွက္ခတ္သြားသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစုံတခုေျပာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာစကားကို ပရိသတ္တို႔ မလႈပ္မရွက္ နား
ေထာင္ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အမူအရာမွာ တစုံတခုကို ျပဳလုပ္ေတာ့မည္ကဲ့သို႔ သႏၷိ႒ာန္
ခ်ထားဟန္ရိွသည္။ သူေျပာၾကားေသာ မိန္႔ခြန္းမွာ ေလးနက္ေသာအဓိပၸါယ္ရွိသည္။

ဂ်ပန္မ်ား၏ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ထိုအေတြးမ်ားဝင္သည့္ လကၡဏာရွိသည္။“သူဘာေျပာသလဲ၊ သူဘာေျပာသလဲ”ဟု ရွီမာႏိုအုခ်ိက ကၽြန္ေတာ္ကို ခဏခဏေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဝိနည္းေရွာင္၍ ေျပာျပသည္။ သို႔ေသာ္ ရီွမာႏိုအုခ်ိႏွင့္ သူ႔ဆရာ ရင္ဒိုဆာဝါဒါတို႔သည္
ေယာင္တီးေယာင္တျဖစ္ေနၾကသည္။ ကဝါဘီသည္ ဓားလြတ္ကို ၾကမ္းျပင္ေထာက္ကာ တေအာင့္ေလာက္ငိုင္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ စင္ျမင့္ေပၚမွ လူအမ်ားသည္ အစီအစဥ္အတိုင္း ဆင္းသြားၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ်မွာ ထိုညေနပိုင္းေလာက္တြင္ ပရိသတ္တို႔ကို ျမန္မာတူရိယာဂီတ၊ ဂ်ပန္တူရိယာဂီတတို႔ျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္သည္။ ဂ်ပန္တူရိယာဝုိင္းက Song to Burma ေခၚ
ျမန္မာႏိုင္ငံကို ရည္ညႊန္းစပ္ဆိုေသာ သီခ်င္းျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။

ေရးစပ္သူမွာ ဂ်ပန္ကဗ်ာဆရာ တဦးျဖစ္သည္။ သူ႔ကဗ်ာကို သီခ်င္းေရးတတ္သူတဦးက ဂီတသြင္းထားသည္။ ထိုေတး၏ စာသားမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ အေျခာက္တိုက္ေျမွာက္ပင့္
ထားေသာ စာသားမ်ားျဖစ္သည္။ စာသားနည္းတူ ဂီတသံမွာ အေျခာက္တိုက္ပင့္ေသာ
အသံသာျဖစ္ေလရာ၊ ထိုေန႔က ထိုဂီတသံသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ တမ်ဳိးသားလုံးအား သေရာ္ေန
သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထင္မိပါေတာ့သည္။

ေနာက္တေန႔ထုတ္ ဒိုေမသတင္းတြင္ “ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္လည္း မိန္႔ခြန္းစကားျမြက္ၾကား
ေၾကာင္း”ဟူေသာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္စကားတို႔ကိုသာ ေတြ႔ရေလေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ ျမန္မာလူထုကား ယခုရေသာ လြတ္လပ္ေရးကို မိမိတို႔လက္ထဲေရာက္ေအာင္ မည္သို႔လုပ္ရမည္နည္းဟူေသာ ျပႆနာသည္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားရမည့္ျပႆ
နာျဖစ္ၿပီဟု စဲြစဲြၿမဲၿမဲ ေတြးေတာႀကံဆစ ျပဳလာေလသည္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေသဆိုယင္ေသ၊
ရွင္ဆိုရင္ရွင္” ဟူေသာ စိတ္ဓာတ္သည္ လူထု၌ တက္ၾကြ၍လာေလၿပီ။

ျမန္မာတမ်ဳိးသားလုံး စိတ္ငယ္စျပဳလာခ်ိန္ဝယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ထိုနည္းႏွင္ႏွင္
တမ်ဳိးသားလုံး၏ စိတ္ဓာတ္ကို စကားတခြန္းျဖင့္ ႏႈိးခဲ့ေလသတည္း။

 (ေမာင္ထင္)