“ သစၥာအိမ္ ”

ျမန္မာစာေပႏွင့္ ျမန္မာ့သမုိင္းကေပးေသာ အတုယူစရာမ်ားႏွင့္ သင္ခန္းစာမ်ား

ျမန္မာစာေပႏွင့္ ျမန္မာ့သမုိင္းအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ စာရႈသူတုိ႔နဲ႔
လည္း ရင္းႏွီးၿပီးသားပါ။  အဲဒါေတြထဲကမွ စာေရးသူ ေလ့လာမိတာေလးေတြကို ျပန္လည္
မွ်ေဝလိုက္တာပါ။

ပထမဆုံး ေတြးမိတာကေတာ့ ငယ္စဥ္ကသင္ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ျဖစ္တဲ့''ပန္း
စံပယ္ နန္းလယ္ မေပၚခုိက္ဟာမုိ႔''နဲ႔ အစခ်ီတဲ့ 'စံပယ္ပန္း'ကဗ်ာေလးပါပဲ။ နန္းေတာ္တြင္း
မွာ စံပယ္ပန္းေတြ မေပၚခုိက္မွာ နန္းတြင္းသူေတြဟာ ခံပြင့္ပန္းေလးေတြကို သီကုံးပန္
ဆင္ၾကရေပမယ့္ ''နန္းရေဝ မန္းေျမမွာ စံပယ္လႈိင္ေတာ့'' ဆိုသလို နန္းေတာ္တြင္းမွာ
စံပယ္ပန္းေတြ လႈိင္လႈိင္ေပါေတာ့ ခံပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ေတာဓေလ့ရြာသုံး ျဖစ္သြား
ပါတယ္။ ကဗ်ာအမည္က စံပယ္ပန္း ဆုိေပမယ့္ ခံပြင့္ပန္းကေလးေတြရဲ႕အျဖည့္ခံ ဘဝ ကိုပါ ေဖၚျပသြားတာပါ။ လိုအပ္ရင္ေခၚသုံးၿပီး မလိုအပ္ရင္ နည္းမ်ိဳးစုံ အေၾကာင္းျပၿပီး
ပစ္ပယ္တတ္တဲ့ အတၱႀကီးတတ္တဲ့ လူအခ်ိဳ႕ရဲ႕ လူ႔သေဘာကိုပါ ေပၚလြင္ေစပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ခံပြင့္ဆုိတာ ပန္းကေလးေတြပါ။ ခံပြင့္ပန္းကဲ့သုိ႔ေသာ လူေတြလည္း ရွိပါ
ေသးတယ္။ အဲဒီလို ခံပြင့္ပန္းကဲ့သုိ႔ေသာ လူေတြကို အားေပးခ်င္တာက လူဆုိတာ
သူမ်ားထားရာေန၊ ေစရာသြား ဘဝမွာ တသက္လုံး မေနပါဘူး။ နည္းလမ္း ရွာတတ္ပါ
တယ္။ ကုိယ္ကသာ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းျမတ္ၿပီး သမၼာအာဇီဝက်မယ္ဆုိရင္
ကိုယ့္ကို သူမ်ားေတြကို ဘယ္လိုပဲ အသုံးခ်ေနပါေစ၊ စြန္႔ပယ္ေနပါေစ။ အခ်ိန္တန္ရင္
ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ထြက္ေပါက္နဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ရလာမွာပါ။ ဒါဟာ ဘာသာေရး အဆုံးအမေတြထဲမွာလည္း ရွိပါတယ္။

ေနာက္တခု သြားေတြးမိတာက ဦးပုညေရး ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္။ အားလုံး သိၾကၿပီးျဖစ္တဲ့
အတုိင္းပဲ၊ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔ထဲက ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္။ စာဆုိေတာ္ဦးပုညရဲ႕ကေလာင္စြမ္း၊ အားလုံးျမည္းဖူးၾကမွာပါ။ ခံပြင့္ပန္းလို လူေတြအေၾကာင္းေျပာၿပီးေတာ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ဇာတ္
ေတာ္ထဲက ေသာႏုတၱရမုဆုိးလို လူေတြအေၾကာင္း ဆက္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။

မုဆုိး ေသာႏုတၱိဳရ္ဘာလုပ္သလဲ၊ သတ္တယ္၊ ျဖတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ေရာ- အခက္အခဲႀကဳံ
လာရင္ ဟိုလူ႔လႊဲခ်၊ ဒီလူ႔လႊဲခ်၊ အဲဒီေတာ့ သင္ခန္းစာ အေဟာင္းေလး ျပန္ေတြးၾကည့္ရ
ေအာင္။

ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္အက်ဥ္းကို မွ်ေဝပါရေစ။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းမွာ မိဖုရားႏွစ္ပါးရွိတယ္။ မဟာ
သုဘဒၵါနဲ႔ စူဠသုဘဒၵါ။ တရက္မွာေတာ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက မိဖုရားႏွစ္ပါးကို ပန္းေပးမယ္ဆုိ
လုပ္တယ္။ ဆင္ေတြဆုိေတာ့လည္း သူတုိ႔နည္းသူတုိ႔ဟန္နဲ႔ ပန္းေပးတာေပါ့ေနာ္။ မိဖုရား
ႏွစ္ပါးကို ဝဲညာရံေစလ်က္ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက အင္ၾကင္းပင္ကို ဦးနဲ႔ေဝွ႔ေတာ့ သစ္ပင္ေပၚက အင္ၾကင္းပန္းေတြက က်လာတာေပါ့။ အဲဒီမွာျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မဟာသုဘဒၵါဘက္ကို ပန္းေတြ
က်ၿပီး စူဠသုဘဒၵါဘက္ကိုေတာ့ ခါခ်ဥ္ေကာင္ေတြက်လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ စူဠသုဘဒၵါက အမ်က္ေတာ္ရွသြားခ့ဲတယ္။ အဲဒီစူဠသုဘဒၵါမိဖုရားက ေသဆုံးသြားၿပီး ဒီဘဝမွာ လူျပန္ျဖစ္ၿပီး
ဘုရင္ႀကီးရဲ႕မိဖုရားျဖစ္ေနတယ္။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းကေတာ့ ကံမကုန္ေသးဘူး။ ဆင္မင္းဘဝနဲ႔ပဲ ရွိေနေသးတယ္။  အဲဒီမွာ သူ႔ရဲ႕ဒီဘဝက လင္ေတာ္ေမာင္ဘုရင္ႀကီးကုိ သူက ဆဒၵန္မင္းရဲ႕
အစြယ္ကို နားကြင္းလုပ္ပန္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဆဒၵန္မင္းကို သတ္ေပးဖုိ႔ ပူဆာေတာ့တယ္။
အမွန္ေတာ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို လက္စားေခ်တာေပါ့ေလ။ အဲဒီေတာ့ ဘုရင္က မုဆိုး
ေသာႏုတၱရ္ကို ေစခုိင္းေတာ့တာပါပဲ။

မုဆုိးေသာႏုတၱိဳရ္အေၾကာင္း…

ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို လုပ္ႀကံတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဆဒၵန္ဆင္မင္းက ထိုမုဆုိးကို ဖမ္းမိသြားေတာ့ သင္း(ေသာႏုတၱိဳရ္)ဘာလုပ္သလဲ၊ သူ႔အျပစ္လြတ္ေအာင္ 'ျမမရွား စိန္မရွား အလြန္ပင္ မ်ား
သည့္ၾကားက နားေလးေလဟန္ ဆင္စြယ္ကိုမွ နားေတာင္းကြပ္၍ ပန္ဆင္လိုပါသည္'ဆုိၿပီး
မိဖုရားကို လႊဲခ်၊ ဒါတင္ပဲလား၊ မဟုတ္ေသးဘူး၊ 'သူ႔မယား ငိုတည့္လွ်င္ ဟိုလူႀကီးက ပ်ာယီး
ပ်ာယာ ပဇာအေရး မေမွ်ာ္ေတြးပဲ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးအား ဆင့္ေခၚၿပီးလွ်င္ ဟယ္...ေနာ္လုဒၵက
ဆဒၵန္အစြယ္ မရက ဇီဝနတၳိ နင္ေသမည္သိ' ဆုိၿပီး ဘုရင္ကို လႊဲခ်နဲ႔…ကဲ…ၾကည့္ ... 
ေနာက္ဆုံး သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ ဘယ္လိုေျပာတယ္ထင္သလဲ။

'အစြယ္လိုသူ မိဖုရား၊ ေစခုိင္းသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရားကၽြန္ေတာ္ ႀကံေဖာ္
ႀကံဖက္ သုံးေယာက္အနက္မွ ကံကြက္က်ား ငမုိက္သား မုဆိုုးေလ'တဲ့..ေသာႏုတၱရတုိ႔
ေလွ်ာက္တင္ပုံမ်ား။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက သူ႔ကို လာသတ္ေနတဲ့၊ သူ႔ကို ေလးနဲ႔ခြင္းထားတဲ့
ဒီမုဆုိးကို အျပစ္ေျပာဖို႔ေနေနသာသာ 'ေၾသာ္…ဒီေကာင္ေလးလည္း နီးရာဓား
ေၾကာက္ရရွာတာကိုး၊ သူ႔အထက္က ခုိင္းလို႔ လုပ္ရရွာတာကိုး'ဆုိၿပီး ျပန္ၿပီးေတာ့
ေတာင္ သနားရမလိုလို။ ေသာႏုတၱိဳရ္ရဲ႕လုပ္ရပ္ကေလးက အတုယူခ်င္စရာေတာင္
ေကာင္းသလုိလို၊ အတုလည္းယူၾကပါတယ္။ ထားပါေတာ့။

ဒီလိုနဲ႔ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက ေသာႏုတၱရေလွ်ာက္တင္ခ်က္ကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး ဆဒၵန္ဆင္ မင္းရဲ႕ယခင္ဘဝက မိဖုရားစူဠသုဘဒၵါရဲ႕လက္စားေခ်တဲ့ အႀကံကို သိရွိသြားတဲ့အခါၾက
ေတာ့ 'ေလာင္စာ ရန္ၿငိွဳး မီးဆက္၍ ပ်ိဳးမည္စိုးေသာေၾကာင့္' 'မိန္းမဆုိး အမုန္း ဒီဘဝႏွင့္ပင္ ဆုံးေစေတာ့'ဆုိၿပီး မုဆုိးေသာႏုတၱိဳရ္ကို အလိုရွိရာကိုျပဳႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္တဲ့အခါမွာ
ေစာေစာကေတာ့ သူေသရမွာကို အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္ၿပီး ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ အစုံသုံး
ၿပီး သူအျပစ္လြတ္ေအာင္ ပ်ာပ်ာသလဲေရွာင္ေနတဲ့ မုဆုိးေသာႏုတၱိဳရ္တုိ႔မ်ား ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ထေတာင္က,သတဲ့။ ဒါပါပဲ။ လူဆုိတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လုံၿခဳံစိတ္ခ်ရၿပီလို႔ ထင္တဲ့အခါ စရုိက္မွန္က ေပၚလာတတ္တာကိုး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္သလဲ။

ဦးပုည အေရးအသား အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ''မုဆုိးညစ္ေထး၊ ငမုိက္ေခြးလည္း၊ ေလးစြန္
ေတာင္ႏွင့္၊ အာေခါင္ကိုလွန္၊ ဒိုင္းေထာက္၍ ကန္ၿပီးလွ်င္၊ ထက္သန္ျမျမ၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္
လႊႀကီးႏွင့္၊ အာစကို ျဖတ္တုိက္၊ ဦးေႏွာက္ခုိက္လုေအာင္၊ အလ်ားလိုက္ ထုိးသြတ္၊ စြယ္ရင္း
ကုိပြတ္၊ ဤတြင္ ေပါက္လြတ္ ဗလဖြာ၊ ကန္က်ိဳး၍ လာသကဲ့သို႔၊ အာေခါင္တြင္းမွ
ေသြးေခ်ာင္း က်လ်က္ ၊ ႀကီးစြာေဝဒနာ၊ ျဖစ္ေတာ္မူ၏''တဲ့။

ကဲ..ေသာႏုတၳရတုိ႔ 'မုိက္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပဲ'။ မုိက္တယ္ဆုိတာ မိုက္မဲတယ္၊ မုိက္ကန္း
တယ္ လို႔ေျပာခ်င္တာ၊ ခ်ီးက်ဴးတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ စာေရးသူ အခုမွ်ေဝခဲ့တာ ဆဒၵန္ဆင္ မင္းဇာတ္ေတာ္လာ မုဆုိးေသာႏုတၳိဳရ္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို အဓိက မွ်ေဝတာပါ။

ထုိ…မုဆုိး ေသာႏုတၳိရ္။ ရက္စက္တယ္၊ ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္၊ ဒါတင္ပဲလား၊ မဟုတ္ေသးဘူး၊ အခက္အခဲႀကဳံလာရင္ သူ႔အျပစ္လြတ္ေအာင္ ေရွာင္တတ္တယ္။ သူမ်ားကို အျပစ္ပုံခ်တတ္
တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ သနားစရာျဖစ္ေအာင္၊ မလႊဲသာမေရွာင္သာလို႔ လုပ္ရတာ၊ နီးရာဓား
ေၾကာက္လို႔ လုပ္ရတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္တယ္။ စကားႀကြယ္တယ္၊ ပါးနပ္တယ္၊ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္မ်ားတယ္။
သူလုပ္ထားတဲ့ အကုသိုလ္ဒုစရိုက္အလုပ္ကို ပေပ်ာက္ေစဖို႔ ခါေတာ္မီ လွ်ာေပၚလာ ဇာတ္
လမ္းေတြ ထြင္တတ္တယ္။ အဲ…ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ပါးနပ္မႈကေတာ့ သူ႔ကို အခါခပ္သိမ္း
ေကာင္းက်ိဳး မေပးခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ရာဇဝင္ဆရာမ်ားက ဘယ္လို
ရာဇဝင္မွာ စာတင္ခဲ့ပါသလဲ။ “မုဆိုးညစ္ေထး ငမုိက္ေခြး ေသာႏုတၱိဳရ္”တဲ့။ 

အဲဒါေၾကာင့္ ေသာႏုတၱရမုဆုိးႏွင့္ တူေသာသူမ်ား မိမိကိုယ္ကုိ အခ်ိန္မီ ျပင္သင့္ပါၿပီ။
အခ်ိန္ရွိပါေသးတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ ဘယ္သူရယ္၊ ဘယ္ဝါရယ္ နာမည္တပ္ၿပီး
မေျပာလိုပါဘူး။ အကုန္လုံးကို ဝါးလုံးရွည္နဲ႔ သိမ္းရမ္းတာမ်ိဳး စာေရးသူ မလုပ္ခ်င္၊
မလုပ္ရဲပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ္ပါ ေသာႏုတၱိဳရ္လုိ လူမ်ိဳးစာရင္းထဲ ပါသြားမွျဖင့္။
ကဲ…ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ မုဆိုးေသာႏုတၱိဳရ္ မေကာင္းဘူးဆုိေတာ့ ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားကေရာ။
ရန္ၿငွိဳးႀကီးမားတဲ့ မိဖုရားနဲ႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္ မသုံးပဲ မယားအလိုက် မယားခိုင္း
တာလုပ္တဲ့ဘုရင္။ ဒီလိုေျပာလို႔လည္း မိန္းမ မေကာင္းဘူး၊ ေယာက်္ားမေကာင္း
ဘူး ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ဇာတ္သေဘာ အရေျပာတာပါ။

ေယာမင္းႀကီး ဦးဘုိးလႈိင္ႏွင့္ အမတ္ ဒိန္မဏိရြတ္

'ေယာအတြင္းဝန္ ဦးဘုိးလႈိင္'ဆုိတာနဲ႔ ေခါင္းထဲကေန တန္းထြက္လာမွာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္း က ေအာ္က်က္ခဲ့ရတဲ့ အင္မတန္မွ ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ ရွင္ဘုရင္ကို ေလွ်ာက္တင္ပုံေလး။
''အစ္မ၊ ႏွမ၊ သမီးကကို စ၍ဆက္ႏွင္း လက္ေဆာင္သြင္း၍ စုိးမင္းခ်စ္ျမတ္ ထိုအမတ္သည္
အတတ္မရွိ သတၱိကင္းကြာ ဘုန္းႀကီးလွာမူ ျပည္ရြာပ်က္ေၾကာင္း''ဆုိၿပီး မင္းတုန္းမင္းႀကီး ကို ေလွ်ာက္တင္ခဲ့တာ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက သူ႔ကို လွံနဲ႔ထိုးမယ္ လုပ္ေတာ့ 'ထုိးေတာ္မူပါ
ဘုရား' ဆုိၿပီး ရင္ေကာ့ေပးခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္က မင္းက်င့္တရားနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ဘုရင္ ျဖစ္
ေတာ့ သူ႔ကို လွံနဲ႔မထုိးတဲ့အျပင္ အစစအရာရာမွာ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ မင္းအလို
လိုက္၊ မင္းအႀကိဳက္ ေဆာင္တဲ့ အမတ္မဟုတ္ပဲ ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာ ေလွ်ာက္တင္ရဲသူ ဆုိၿပီး ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူပါသတဲ့။

အမတ္ဒိန္တဲ့။ နာမည္က မြန္နာမည္။ မြန္ရာဇဝင္မွာေတာ့ ဆင္ျဖဴရွင္ ဗညားဦးနဲ႔ရာဇာဓိ
ရာဇ္လက္ထက္မွာ အလြန္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အမတ္ႀကီးေပါ့။ ဆင္ျဖဴရွင္ဗညားဦးရဲ႕သားေတာ္
ဗညားႏြဲ႔(ရာဇာဓိရာဇ္)က သူ႔ဖခမည္းေတာ္ နာမက်န္းျဖစ္ေနစဥ္မွာ လက္နက္၊ လူသူ စု
ေဆာင္းၿပီး ထီးနန္းသိမ္းဖုိ႔ ႀကံရြယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထုိဗညားႏြဲ႔မင္းသားက သူ႔ဖခမည္း
ေတာ္ႏွင့္သူဟာ ၾကားက ပေယာဂေတြေၾကာင့္ ေသြးကြဲခဲ့ရေပမယ့္ သူ႔ဖခမည္းေတာ္
ကိုေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါသတဲ့။ ဒီလိုန႔ဲ ဆင္ျဖဴရွင္ နတ္ရြာစံ ကံေတာ္ကုန္ေတာ့ ဗညား
ႏြဲ႔ဟာ ဟံသာဝတီထီးနန္းကို လက္နက္ဗိုလ္ပါေတြနဲ႔ သိမ္းပိုက္ဖို႔ ေရာက္လာခဲ့ပါသတဲ့။

အဲဒီမွာ ဟံသာဝတီ ၿမိဳ႕တံခါးမႉးက အမတ္ဒိန္။ ရာဇာဓိရာဇ္တပ္ေတြ ဝင္ဖုိ႔ ၿမိဳ႕တံခါးကို
တဝက္ပဲ ဖြင့္ေပးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နတ္ရြာစံ ကံေတာ္ကုန္
သြားတဲ့ ရွင္ဘုရင္ဗညားဦးရဲ႕ရုပ္အေလာင္းက မသၿဂိ္ဳ ၤဟ္ရေသးဘူးကိုး။ ေနာက္ေတာ့
ရွင္ဘုရင္ ရာဇာဓိရာဇ္က နန္းသိမ္း ဘိသိက္ပြဲခံအၿပီး ပထမဆုံးက်င္းပတဲ့ ညီလာခံမွာ
''ငါ့မ်က္စိထဲ ဝင္ေနတဲ့ စူးႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ တေခ်ာင္းက ႏႈတ္ၿပီးၿပီ၊ ေနာက္တေခ်ာင္း က်န္
ေသးတယ္''လို႔ မိန္႔တာကုိး။ သူေျပာတဲ့ ဆူးႏွစ္ေခ်ာင္းဆုိတာ သူ႔ရဲ႕ေယာက္ဖေတာ္
သမိန္ပရႈနဲ႔ အမတ္ဒိန္ကို ေျပာတာ။ သမိန္ပရႈကိုေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္တုိ႔က ကြပ္မ်က္ၿပီးၿပီ။ အမတ္ဒိန္က်န္ေသးတယ္။ သူ႔ကို ၿမိဳ႕တံခါးတဝက္ပဲ ဖြင့္ေပးလို႔ အမ်က္ေတာ္ရွေနတာ။
ဒါကိုသိတဲ့ အမတ္ဒိန္က ခ်က္ခ်င္းပဲ သူဟာ ထီးေဆာင္းမင္းကိုသာ ခစားေၾကာင္း၊
သူပုန္မင္းကို မခစားလိုေၾကာင္း၊ ရာဇာဓိရာဇ္တုိ႔တပ္ေတြ ၿမိဳ႕ထဲဝင္လာတုန္းကလည္း
ဆင္ျဖဴရွင္ နတ္ရြာ မစံေသးဘူးဆုိရင္ သူက အသက္ေပးၿပီး ခုခံမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပ
မယ့္ ဆင္ျဖဴရွင္ဗညားဦး နတ္ရြာစံၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ မသၿဂိၤဳဟ္ရေသးလို႔ ၿမိဳ႕တံခါးတဝက္ကို
သာ ဖြင့္ေပးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူဟာ အဲဒီလို ရာဇာဓိရာဇ္ရဲ႕ဖခမည္းေတာ္အေပၚမွာ
သစၥာရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ အခုလည္း ထီးေဆာင္းမင္းရာဇာဓိရာဇ္ကို သူယခင္က ဖခမည္း
ေတာ္ ဗညားဦး အေပၚမွာ သစၥာရွိသကဲ့သုိ႔ သစၥာရွိမည္ျဖစ္ၿပီး အမႈေတာ္ထမ္းမည္
ျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္တဲ့ အခါ ရာဇာဓိရာဇ္က အမ်က္ေတာ္ေျပၿပီး သူ႔ကို
'မဏိရြတ္' ရတနာကဲ့သို႔ ထြန္းလင္းေတာက္ပ တန္ဖိုးရွိေသာ အမတ္ဆုိတဲ့ဘြဲ႔ကို
ခ်ီးျမွင့္ၿပီး သူေကာင္းျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဘုရင္ကေတာင္ ျပန္ၿပီး တန္ဖိုးထားရတဲ့
အမတ္ေတြပါ။

မင္းခေယာက်္ား ကမ္းပါး သစ္ပင္ဆုိတာ

ျမန္မာစာေပမွာေတာ့ ဆုိရုိးရွိပါတယ္။'မင္းခေယာက်္ား ကမ္းပါးသစ္ပင္'တဲ့။ မင္းထံ အခ
စား ဝင္ရတဲ့ ေယာက်္ားေတြဟာ ကမ္းပါးက သစ္ပင္ေတြလိုပဲ မတည္ၿငိမ္ဘူးေပါ့။ ေရႀကီး
လု႔ိ၊ ကမ္းပါးၿပိဳလို႔ အစရွိတဲ့အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး ၿပိဳလဲပ်က္စီးႏိုင္တယ္ေပါ့
ေလ။ ဒါေပမယ့္ အခုစာေရးသူ တင္ျပခဲ့တဲ့ ေယာမင္းႀကီးတုိ႔လို၊ အမတ္ဒိန္တုိ႔လို မင္းခ
ေယာက်္ားမ်ိဳးေတြၾကေတာ့ 'ကမ္းပါးသစ္ပင္'ေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူးလို႔ စာေရးသူက ျဖည့္
ေတြးေလး ေတြးမိပါတယ္။ သူတုိ႔က အမွန္တရား၊ သစၥာတရားအတြက္ဆုိ ေသမွာေတာင္
မေၾကာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆုိေတာ့ ရာထူး စည္းစိမ္ဆုိတာေလာက္ေတာ့ စာေတာင္ ဖြဲ႔
ၾကမွာ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြရဲ႕သတင္းကေတာ့ ရာဇဝင္မွာ အမွန္တကယ္ပဲ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီႏွစ္ဦးတည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားေသာ
ၾကည္ညိဳေလးစားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အမတ္မ်ား၊ မင္းခေယာက်္ားမ်ားလည္း သမုိင္းမွာ
အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။

က်န္စစ္မင္းႀကီးရဲ႕သားေတာ္ ရာဇကုမၼာ

က်န္စစ္မင္းႀကီးရဲ႕သားေတာ္ရာဇကုမၼာ အေၾကာင္းလည္း သိၾကၿပီးသားပါ။ သူ႔ဖ
ခမည္းေတာ္မင္းႀကီးက သူ႔ကိုထီးနန္းမအပ္ပဲ ေျမးေတာ္ကို ထီးနန္းအပ္လိုက္ေပ
မယ့္လည္း ခမည္းေတာ္ကို အမ်က္မသိုပဲ ခမည္းေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္မူကာနီးမွာ
ခမည္းေတာ္အတြက္ ရည္စူးၿပီး ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ျပဳလုပ္ၿပီး ခမည္းေတာ္ သာဓု
ေခၚဆုိႏုိင္ေစဖုိ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့တာ..ဒီလိုသားမ်ိဳး။
ဒီလို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး။ ေၾသာ္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား၊ ခႏၱီတရားေတြ၊
စိတ္ဓာတ္ ျပည့္ဝတဲ့ သူေတြမွာေတာ့ မင္းစည္းစိမ္ဆုိတာ မရလည္း ေအးေဆးပဲ။
တည္ၿငိမ္စြာ သည္းခံႏိုင္ၾကတာပါလား။ ဒါဟာ စံနမူနာျပဳစရာ ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္ေတြပါလားဆုိတာ သိရပါတယ္။ ၾကည္ညိဳေလးစားရပါတယ္။

-
ပင္းယစႀကိဳ သူျမတ္ရဲ႕ ဆုံးမၾသဝါဒ

ရာဇာဓိရာဇ္အေၾကာင္းေလး နည္းနည္း ထပ္ဆက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အင္းဝ-ဟံသာ၀တီ
အႏွစ္ေလးဆယ္ စစ္စျဖစ္ကာစ အခ်ိန္ေပါ့ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အင္းဝကေန ပင္းယစႀကိဳ
သူျမတ္က မြန္ဘုရင္ ရာဇာဓိရာဇ္ဆီကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးၾသဝါဒ စကားျမြက္ၾကားဖုိ႔ ၾကြေရာက္
ေတာ္မူပါတယ္။ ရာဇာဓိရာဇ္ကလည္း ပင္းယစႀကိဳသူျမတ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ႀကိဳဆိုဧည့္ခံ
ၿပီး ပင္းယ စႀကိဳသူျမတ္ကို ၾကည္ညိဳတာေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ပင္းယစႀကဳိသူျမတ္အေရွ႕မွာ ရာဇာ
ဓိရာဇ္ရဲ႕တပ္က သမိန္သံၾကယ္ ဝင္လာၿပီး ေရႊၾကယ္ယက္ ဘုရားကေန ဖမ္းဆီးလာတဲ့
အင္းဝသား ဘုရားကၽြန္ ၇ ေယာက္နဲ႔ ေခါင္းျပတ္ ၃၀ ေလာက္ကို ရာဇာဓိရာဇ္ကို လာ
ေရာက္ ဆက္တာကို စႀကိဳသူျမတ္ ျမင္ေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး
ရာဇာဓိရာဇ္ကို ''အင္းဝကို ခ်ီလာတာ သာသနာေတာ္ကို ေျမွာက္စားဖို႔လို႔ ေျပာၿပီး
ခုေတာ့ ဘုရားေဝယ်ာဝစၥလုပ္ေနတဲ့ ဥပါသကာေတြကို သတ္တာျမင္ရလို႔ ဒါေတြကို မျမင္
ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အင္းဝျပန္ႀကြေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္က သူ႔တပည့္ေတြကို အေရး ယူပါ့မယ္လို႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ပင္းယစႀကိဳ သူျမတ္ကလည္း သူ႔ကို အာပတ္သင့္ေအာင္
ထပ္မလုပ္ဖို႔ မိန္႔တယ္။ ရာဇာဓိရာဇ္က အင္းဝသားေတြကို သတ္ျဖတ္ၿပီး သူ႔ကို လာဆက္
သတဲ့ သူ႔လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို အေရးယူမယ္ဆိုတာကို စႀကိဳသူျမတ္က လက္
မခံတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စႀကိဳသူျမတ္ေၾကာင့္သာ ရာဇာဓိရာဇ္ရဲ႕ငယ္သားေတြ ကြပ္မ်က္ခံရမယ္ဆုိရင္ စႀကိဳသူျမတ္ အာပတ္သင့္မွာမုိ႔ပါ။

ေၾသာ္ ဝိနည္းနဲ႔အညီ က်င့္ႀကံေနထိုင္တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား အေတာ္ေလးစားဖို႔
ေကာင္းပါလား။ တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ စႀကိဳသူျမတ္က အင္းဝသား(အင္းဝက
ၾကြလာတာ)၊ ရာဇာဓိရာဇ္တို႔က ဟံသာဝတီ၊ အဲဒီအခ်ိန္က အင္းဝနဲ႔ ဟံသာဝတီ စစ္ျဖစ္
ေနတဲ့အခ်ိန္။ ဒါကို အင္းဝက ၾကြလာတဲ့ စႀကိဳသူျမတ္က အင္းဝကို တုိက္ေနတဲ့ ဟံသာဝတီ
တပ္သားေတြကို သူတုိ႔ဘုရင္က ကြပ္မ်က္မယ္ဆိုတာကို ဟန္႔တားတာ။ ၾကည့္..။ ရန္သူကိုေတာင္မွ ေမတၱာထားတာ။ ရာဇာဓိရာဇ္က သူ႔တပ္သားေတြကို အေရးယူရင္
ပင္းယစႀကဳိ သူျမတ္ေၾကာင့္ဆုိၿပီး ျဖစ္မွာကို လက္မခံတာပါ။ ေနာက္ဆုံး ရာဇာဓိရာဇ္က
အင္းဝကို မတုိက္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ပင္းယစႀကိဳသူျမတ္ကို ကတိေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရာဇာဓိ
ရာဇ္က ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ တေဆာင္ေဆာက္လုပ္ဖို႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ပင္းယစႀကိဳ
သူျမတ္က ခြင့္ျပဳတယ္။ ဒါနဲ႔ရာဇာဓိရာဇ္လည္း သူစီးလာတဲ့ ေရႊေဖာင္ေတာ္ႀကီးကို ဖ်က္ ၿပီး ေရႊၾကယ္ယက္ဘုရား တံတုိင္းေတာ္မွာ ဘုရားေက်ာင္းတေဆာင္ ေဆာက္လုပ္လႉ
ဒါန္းၿပီး ဟံသာဝတီအျပန္လမ္းမွာ ပုဂံမွာရွိတ့ဲ ဘုရားေတြ ဝင္ဖူးဦးမွာမုိ႔ စႀကိဳသူျမတ္
ကိုလည္း ဘုရားဖူးလိုက္ဖို႔ပင့္ေတာ့ စႀကိဳသူျမတ္လည္း လုိက္မယ္လို႔ကတိျပဳတာေပါ့။

ဟံသာဝတီတပ္ေတြ စစ္ကိုင္းကေန တပ္ဆုတ္ၿပီး ဧရာဝတီျမစ္ေရနဲ႔အတူ စုန္ဆင္းသြားတာ
ကို ျမင္တာနဲ႔ အင္းဝဘုရင္မင္းေခါင္က ရာဇာဓိရာဇ္လႉထားတဲ့ ေရႊၾကက္ယက္ဘုရားက
ေက်ာင္းေဆာင္ကို မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးခုိင္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ ရာဇာဓိရာဇ္ရဲ႕တပ္ႀကီးေတြက
သိပ္ေဝးေဝး မေရာက္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ေရႊၾကက္ယက္ဘုရားဘက္က မီးခုိးလုံးေတြ တလိပ္
လိပ္ တက္လာတာကို ၾကည့္ၿပီး သူလႉထားတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ကို ဘုရင္မင္းေခါင္ မီးရႈိ႕ၿပီ
ဆုိတာ ရာဇာဓိရာဇ္ သေဘာေပါက္တာေပါ့။ သူ႔တပ္ေတြကိုလည္း အင္းဝကို ျပန္လွည့္ခုိင္းၿပီး အင္းဝကို ျပန္တုိက္ဖုိ႔ လုပ္ေနၿပီ။ စႀကိဳသူျမတ္လည္း ဘုရင္မင္းေခါင္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ အေတာ္
ကေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ရာဇာဓိရာဇ္ကို ၾသဝါဒစကား
ျမြက္ၾကားပါတယ္။

'ဒကာေတာ္အရွင္မင္းႀကီး၊ မီးခဲကို ကိုင္သူဟာ မီးေလာင္သလိုပဲ၊ အရွင္မင္း ေရစက္ခ် လႉဒါန္းထားတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေတာ္ဟာ သာသနာပိုင္ျဖစ္သြားၿပီ၊ သာသနာ့ပစၥည္းကို
ဖ်က္ဆီးသူဟာ သူျပဳတဲ့အေၾကာင္းအတုိင္း ပ်က္စီးမႈအက်ိဳးကို ရေတာ့မယ္။ အရွင္မင္းႀကီး ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတ့ဲ ကုသိုလ္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ပီတိစိတ္ကို အပ်က္စီးမခံပါနဲ႔၊ ခႏၱီ
တရားကိုသာ လက္ကိုင္ထားပါ'လု႔ိ ဆုံးမေတာ္မူပါတယ္။ ရာဇာဓိရာဇ္လည္း စႀကိဳသူျမတ္ ရဲ႕ဆုံးမၾသဝါဒစကား၊ ၿပီးေတာ့ သမိန္ျဗဇၨနဲ႔ အမတ္ဒိန္တုိ႔လို အမတ္ႀကီးေတြကပါ အင္းဝကို အခုေနသြားတုိက္ရင္ အက်ိဳးထက္ အျပစ္ပိုမ်ားလိမ့္မယ့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ေတာ့
ေဒါသေျပၿပီး ဟံသာဝတီ ျပန္သြားပါေတာ့တယ္။

ႏိုင္ငံေရးကစားတဲ့ ေနရာမွာ သာသနိကအေဆာက္အအုံေတြနဲ႔ အျပစ္မဲ့သူေတြဟာ အသုံးခ် 
ခံ မျဖစ္သင့္ပါဘူးဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာထားတဲ့ သမုိင္းအျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ အဲဒီလို
မဟုတ္ပဲ ဒီသာသနိကအေဆာက္အအုံေတြနဲ႔ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြကုိ ထိပါးခဲ့ရင္ေတာ့
စႀကိဳသူျမတ္ ေဟာသလို မီးခဲကို ကိုုင္မိသူလို ျဖစ္ၿပီး မီးေလာင္ပါလိမ့္မယ္လို႔သာ 
မွ်ေဝခ်င္ပါေတာ့တယ္။

လက္ရုံးရည္၊ ႏွလုံးရည္ႏွင့္ ျပည့္စုံတဲ့ စစ္သည္ေတာ္ သူရဲေကာင္း လဂြန္းအိမ္

ရာဇာဓိရာဇ္လက္ထက္က ထင္ရွားခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္း စစ္သည္ေတာ္ပါ။ လဂြန္းအိမ္ အေၾကာင္းေျပာရရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ရဲစြမ္းသတၱိရွိတယ္၊ စစ္သည္ေတာ္
ေယာက်္ားေကာင္းပီသတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘုရင္ကို ကေလးဆုိးလို ဆုိးျပတယ္။၊ ဘုရင္
ကုိေတာင္ သူကျပန္ၿပီး အခ်စ္စမ္းလိုက္ေသးတယ္။ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ စစ္ပြဲတပြဲ မတုိက္ရ
ေသးခင္မွာ သုရွင္ ရာဇာဓိရာဇ္နဲ႔မိဖုရားက တပ္သားေတြကို အားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့
စစ္ထြက္မယ့္အခ်ိန္ လဂြန္းအိမ္တုိ႔ အိပ္ရာက မထ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ေမးေတာ့ ခုန သူတုိ႔
စစ္သည္ေတာ္ေတြကို လာအားေပးသြားတဲ့ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ မိဖုရားကို ႀကိဳက္လို႔၊ အဲဒီ
မိဖုရား အလွမွာ ယစ္မူးသြားလို႔၊ အဲဒီမိဖုရားကို သူ႔မေပးရင္ သူ႔ကို သတ္ခ်င္သတ္၊ သူ စစ္
မထြက္ဘူး ဆုိတာကိုး။

အမတ္ေတြလည္း ေခါင္းမီးေတာက္ၿပီး ရာဇာဓိရာဇ္ကို ေလွ်ာက္ေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္က ရုတ္တရက္ေတာ့ ေဒါသထြက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ဘုရင္ဆုိေတာ့လည္း စစ္သားကို
ပိုအေလးထားသလား မဆုိႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔မိဖုရားကို ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ လဂြန္းအိမ္ဆီကို ပို႔
လႊတ္လိုက္တယ္။ မိဖုရားကလည္း ငိုလို႔။ ကဲ..ၾကည့္။ အဲဒီေခတ္က အမ်ိဳးသမီးမ်ား။ ဘုရင့္ မိဖုရားျဖစ္ရတာေတာင္။ ထားပါေတာ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ လဂြန္းအိမ္ဆီေရာက္လာေတာ့ လဂြန္း
အိမ္က ဘုရင့္မိဖုရား သူ႔ဆီလာၿပီကို သိတာနဲ႔ သူ႔တပ္သားေတြကိုေခၚ၊ ပန္းနဲ႔ အေမႊးနံ႔
သာေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲဆင္ၿပီး မိဖုရားကို ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္၊ အခုတုိက္မယ့္ တုိက္ပြဲ
က အႏၱရာယ္အရမ္းႀကီးတာမို႔ သုရွင္က သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္/မခ်စ္သိခ်င္လို႔ သုရွင္ကို
အခ်စ္စမ္းတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ သူ႔မွာ မိဖုရားကို ေစာ္ကားလိုစိတ္ မရွိပါဘူး ဆုိၿပီး
မိဖုရားကို ကန္ေတာ့၊ ၿပီးေတာ့ သုရွင္ ရွိရာ ေဒသဖက္ကုိ မွန္းဆၿပီးကန္ေတာ့၊ အဲဒီလို
ပြဲခံတာ။ အဲဒါ လဂြန္းအိမ္။

အဓိက မွ်ေဝခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းပဲေျပာပါေတာ့မယ္။

အင္းဝနဲ႔ဟံသာဝတီ စစ္ပြဲက အႏွစ္(၄၀)လုံးလုံး မနားတမ္း တုိက္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေလ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ဆုိတဲ့အခ်ိန္ရွိတယ္၊ စစ္နားထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္းရွိတယ္။
ထားပါေတာ့။
တခါေတာ့ အင္းဝဘက္က စစ္ေျပၿငိမ္းဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္က သေဘာတူတယ္။ အင္းဝတပ္သားေတြနဲ႔ ဟံသာဝတီတပ္သားေတြဟာ ႏွစ္ဖက္တပ္ေတြၾကားက သဲေသာင္ျပင္
မွာ ႏိုင္ငံေရး၊ တုိင္းေရးျပည္ေရး ေဆြးေႏြးမယ္။ ၿပီးရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ္ေပါ့။
အဲဒီပြဲကို ပဲခူးက အိမ္ရွင္ျဖစ္လို႔ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အဲဒီပြဲအတြက္ မ႑ပ္ထိုးဖို႔၊ အခင္း အက်င္း ျပင္ဆင္ဖုိ႔နဲ႔ စားေရးေသာက္ေရးကို တာဝန္ယူတယ္။ အဲဒီပြဲက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပြဲဆုိ
ေတာ့ ႏွစ္ဖက္ စစ္သည္ေတာ္ေတြ လက္နက္ မယူလာရဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရာဇာဓိရာဇ္က သူ႔တပ္သားေတြကို အဲဒီပဲြက်င္းပမယ့္ သဲေသာင္ျပင္မွာ လက္နက္ေတြ ႀကိဳျမွဳပ္ႏွံထားဖုိ႔ မွာၿပီး
သား၊ အင္းဝတပ္သားေတြကို ရွင္းဖုိ႔ေပါ့။

သစၥာျပဳမ႑ပ္ဟာ ႏွစ္ဖက္တပ္ ခ်ထားရာနဲ႔ နည္းနည္းလွမ္းတယ္။ ႏွစ္ဖက္မႉးမတ္ေတြဟာ ရာထူးအဆင့္တူခ်င္း  တတြဲစီတြဲၿပီး သြားရသတဲ့။ အဲဒီပြဲမွာ လဂြန္းအိမ္နဲ႔ တြဲရတဲ့ အင္းဝဘက္
က မႉးမတ္က မိုးညွင္းသတုိးတဲ့။ အဲဒီမွာ မုိးညွင္းသတုိးက လဂြန္းအိမ္ကို ''ခင္ဗ်ားလည္းစစ္
သား၊ ကၽြန္ေတာ္လည္းစစ္သား၊ စစ္သားစကားေျပာၾကရေအာင္၊ ဒီပြဲက တကယ္ေရာ
ေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္တဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာနဲ႔လုပ္တဲ့ ပြဲလား''လို႔ ေမးပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ ဇာတ္
လိုက္ေက်ာ္ႀကီး လဂြန္းအိမ္က မိုးညွင္းသတုိးကို ''ခင္ဗ်ားရူးေနလား၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔
စစ္တုိက္ေနတာ၊ စစ္သေဘာမွာ ေအာင္ျမင္မႈဆုိတာကလြဲလို႔ တရားမွ်တမႈဆုိတာ ရွိလို႔
လား၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ရလည္း ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္သတ္မွာပဲ၊ က်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ားရလည္း က်ဳပ္ကို
ခင္ဗ်ားသတ္မွာပဲ၊ စစ္တုိက္ရင္းျပဳတဲ့ သစၥာဟာ ယုံၾကည္ထုိက္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္ေနတုန္း
လား။ ဒါဆုိ ခင္ဗ်ား ရူးေနလု႔ိေပါ့ဗ်ာ”လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ျပန္ေျပာ။ 

မိုးညွင္းသတုိးကလည္း ပါးနပ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ ျမင္စုိင္းစား သေရစည္
သူကုိ သြားေျပာေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္ အႀကံမေအာင္ပဲ ပြဲပ်က္၊ ရာဇာဓိရာဇ္က လဂြန္းအိမ္ကို
အမ်က္ထြက္ၿပီး ကြပ္မ်က္ဖုိ႔မိန္႔၊ ဒါေပမယ့္ အမတ္ဒိန္တုိ႔၊ သမိန္ျဗဇၨတုိ႔၊ မင္းကံစီတုိ႔၊ အဲ
မြန္ဒယာတုိ႔ ကယ္လို႔ လဂြန္းအိမ္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရ။ စာေရးသူ မွ်ေဝခ်င္တဲ့ လဂြန္း
အိမ္အေၾကာင္းပါ။ ''သူ႔ဘုရင္ကို သူသိပ္ခ်စ္တယ္။ အရမ္းလည္း သစၥာရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္
သူ႔ဘုရင္လည္း သူ႔အေရွ႕မွာ မတရားတာ၊ မမွန္ကန္တာ မလုပ္နဲ႔၊ လဂြန္းအိမ္ကေတာ့ အေသသာခံလိုက္မယ္၊ သူ႔ဘုရင္ကိုေတာ့ ရာဇဝင္မွာ နာမည္အပ်က္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး''
 ဒီလိုစစ္သားမ်ိဳး။ ရွာမွရွားတဲ့ အာဂစစ္သည္ေတာ္။ ရာဇာဓိရာဇ္ ကံေကာင္းပါတယ္။
သူ႔အနားမွာ အမတ္ဒိန္တို႔လို၊ မင္းကံစီတုိ႔လို၊ လဂြန္းအိမ္တုိ႔လို ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြ ရွိေန
တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရာမညတုိင္းဌာနမွာ ရာဇာဓိရာဇ္တုိ႔ နာမည္ေက်ာ္ခ့ဲတာေပါ့။

စာေရးသူလည္း ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ ဗ်တ္ဝိဗ်တၱတုိ႔အေၾကာင္း ေရးခ်င္တာေပါ့။
ေတာ္ၾကာ ''ဟာ..ဒီေကာင္ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ ကိုယ္ခ်ဥ္ေနၿပီ''လို႔ အေျပာခံရမွာစိုးလုိ႔။ မေရး
ခ်င္ပဲေနမလားေနာ္၊ ပုဂံရာဇဝင္ရဲ႕အာဂစစ္သည္ေတာ္ေတြပဲဟာ။ ပုဂါရာမ ပုဂံေနျပည္
ေတာ္ႀကီးမွာ ဗုဒၶသာသနာေရာင္ဝါ ထြန္းလင္းေတာက္ပေစဖုိ႔ သထုံဘုရင္မႏူဟာဆီက
ပိဋကတ္သုံးပုံပင့္ဖုိ႔ ခ်ီရာမွာ အသက္ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္ စစ္သည္ေတာ္ပဲ
ဟာ။ ဗ်တၱက မြတ္စလင္မ္လို႔ မင္းဘယ္သူ ေျပာတုန္းလို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ေတာ့ သမုိင္း
ပါေမာကၡ(ၿငိမ္း)၊ သမုိင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညြန္႔ ကုိသာ ေမးၾကည့္ၾကပါ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီ ခန္းမမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ဦးရာရွစ္အခမ္းအနားမွာ
သူေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းေလးလည္း နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါ။ အျခားပညာရွင္ေတြ ေရးတဲ့
စာအုပ္ စာတမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ေတာင္ျပဳန္းကိုလည္း သြားၾကည့္ၾက
ပါဦး။ ဗ်တၱရဲ႕သားေတာ္ႏွစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္(မင္းႀကီးမင္းေလး) ကိုးကြယ္သူမ်ား
က သူတုိ႔ ကုိးကြယ္တဲ့ နတ္မ်ားက မြတ္စလင္မ္နတ္ေတြ ျဖစ္လို႔ဆုိၿပီး ဝက္သားမစားၾကပါ
ဘူး။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆုိရင္ 'ေသာၾကာေန႔ဆုိရင္ မင္းႀကီး၊မင္းေလး နတ္ႏွစ္ပါးကို ပင့္လို႔ မရပါဘူး
တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ဗလီသြားတက္ေနၾကလု႔ိတဲ့'ကဲ..ေအးေရာ။

အခုဒီေဆာင္းပါးမွာ စာေရးသူ တင္ျပခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္၊ ရွင္ဘုရင္မ်ား၊ အမတ္မ်ား၊ သူရဲ
ေကာင္းမ်ားအစရွိတဲ့ ေကာင္းျမတ္ေသာ စံနမူနာ ယူထုိက္စရာ သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ရွင္ဘုရင္
မ်ား၊ မင္းခလုလင္မ်ား၊ စစ္သည္ေတာ္မ်ား စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာ မ်ားစြာေပၚထြန္းခဲ့
ပါတယ္။ စာေရးသူ လက္လွမ္းမီရာကိုသာ ျပန္လည္မွ်ေဝျခင္းပါ။
-

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ေတာ့ သာလြန္မင္းတုိ႔၊ မင္းတုန္းမင္းတုိ႔လို ဘုရင္မ်ိဳး၊ အမတ္ဒိန္တုိ႔လို၊ ေယာ
မင္းႀကီးတုိ႔လို အမတ္မ်ိဳး၊ လဂြန္းအိမ္တုိ႔လို စစ္သည္မ်ိဳး၊ ရာဇကုမၼာလို သားေကာင္း
သားျမတ္မ်ိဳးေတြနဲ႔သာ စာေရးသူတုိ႔ တုိင္းျပည္ႀကီး ေရွ႕ခရီးဆက္ရမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့
စာေရးသူတုိ႔ တုိင္းျပည္ႀကီးဟာ'ေလာကနိဗၺာန္ကဲ့သုိ႔အလား'ထင္မွတ္မွားရပါလိမ့္မယ္။
မုဆုိးေသာႏုတၱိဳရ္လို လူမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ ေဝးေဝးက ေရွာင္ရပါလိ့မ္မယ္လို႔ အႀကံျပဳ
တုိက္တြန္းရင္း။

(သန္႔ဇင္ေအး)

၁။ ရာဇာဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပုံက်မ္း (ေဒါက္တာႏိုင္ပန္းလွျမန္မာျပန္)
၂။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းႏွင့္ အဆင့္ျမင့္တန္း (ျမန္မာစာအထူးျပဳ)အတြက္ ျမန္မာစာႏွင့္
ျမန္မာ့သမုိင္း သင္ရုိးညႊန္းတမ္း စာအုပ္မ်ား။

-
(ေဆာင္းပါးရွင္ဟာ မြတ္စလင္စ္မ္ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေရွးထဲက အတူ
ေနထုိင္သူမ်ားကို လူမ်ိဳးဘာသာ ခြဲျခားမႈ မရိွပဲ သမိုင္းကုိလဲ သိေစခ်င္၊ ျမန္မာတို႔အား
အမွန္နဲ႔ အမွားမ်ား၊ အထီးအမမ်ားကုိ ခြဲျခား သိေစခ်င္လို႔ သိမ္းလုိက္သည္။)